Küslüğün Esaretinden Kurtulmak
RABBİMİN yoluna hizmet edebilmek için seçtiğim mesleğimde ilk yıllarımdı. Kur’an kursu öğreticisi olarak görev yaptığım o yıllarda öğrencilerimle güzel bir bağ kurmuştuk. Kendimi öğretici gibi değil Yüce Kitabımız Kur’an-ı Kerim’in hadimi olarak görüyor, öğrencilerimle birlikte ben de öğreniyor, her gün bu meslekte beni istihdam ettiği için Rabbime şükürler ediyordum. Ayrı bir güzelliği ayrı bir sıcaklığı vardı bu görevin.
Annem ve anneannem yaşındaki güzel yürekli teyzeler işini gücünü bırakıyor, her sabah Kur’an aşkıyla evlerinden çıkıyor, meleklerin kanatlarını gerdiği adımlarıyla kursumuzu şenlendiriyorlardı. Kur’an-ı Kerim’in Arapça metnini okumakla kalmıyor, okuduğumuz sayfadaki ayetleri içimize sindirmek için anlamını da okuyor, kendimize hayat dersleri çıkarıyorduk. Her gün Kutlu Rasul’ün hayatından da örnekler vererek Peygamberimizin sevdiği Müslüman olma yolunda ilerliyorduk. Küslük konusunun üzerinde de ayrıca duruyordum.
“Bir Müslümanın, kardeşine üç günden fazla küsmesi helal olmaz. Kim üç günden fazla küser ve bunun üzerine ölürse cehenneme girer.” (Ebu Davud, 5/215.)
“Kim kardeşine bir yıl küserse bu onun kanını dökmesi gibidir.” (Buhari, Edebü’l-Müfred, 406.)
“Müslümanın, kardeşine üç geceden fazla küsmesi helal olmaz. İkisi karşılaşır; bu ondan yüz çevirir, o bundan yüz çevirir. İkisinden hayırlı olanı selamı vererek konuşmaya başlayandır.” (Buhari, Fethu’l-Bari, 10/492.)
“Her cuma iki kez, pazartesi ve perşembe günü insanların yaptıklarına bakılır. Kardeşiyle arasında kin ve düşmanlık bulunan kimse hariç her kul bağışlanır. Denilir ki: Bu ikisini bırakın ve bağışlanmalarını aralarındaki kardeşliğe geri dönünceye kadar erteleyin.” (Müslim, 2565/36.) gibi hadisleri sıkça tekrarlıyordum. Peygamberimizin hayatından örnekler vererek neleri affettiğini, kendisine hata yapanlara beddua etmek yerine dualar ettiğini anlatıyordum. Küslüğü bulunanlar bu konuşmalarda gözlerini kaçırıyor, yüzüme bakamıyorlardı. Arka sırada oturan nur yüzlü Zeliha teyze de konu ne zaman küslüğe gelse kızarıp bozaryor, başını önüne eğip, hüzünleniyordu. Anlıyordum bir sıkıntısı olduğunu ama soramıyordum. Kendi içinde bir savaş olduğunu belli ediyordu. En zor savaşlardan biri değil miydi kişinin nefsiyle yaptığı savaş. Peygamberimizin ifadesiyle büyük cihattı bu ve kılıçla yapılandan daha da zordu. Bir gün Zeliha teyze kursa çok mutlu bir şekilde geldi. Söz isteyerek anlatmaya başladı: “Hocam ben komşumla aylardır küsüm. Sen küslükten bahsettiğin zaman içime bir bıçak saplanıyordu ama anlatamıyordum. Komşumu ne zaman görsem dediklerin aklıma geliyor, onu affedip selam vermeye niyetleniyordum. Ama gözümün önünden bana yaptıkları film şeridi gibi geçiyor, içimden bir ses beni dürterek ‘Haklıyken haksız duruma düşeceksin, gidip sağda solda anlatacak bak nasıl geldi diyecek, yapma o gelsin önce senden özür dilesin.’ diyerek beni susturuyordu. Nefsimle savaştım durdum aylarca. Hocam ben dün başardım, çöp dökerken karşılaştık, içimdeki ses yine aynı şeyleri söyledi ama ben o sesi susturarak komşuma selam verdim.” dedi. Öyle mutluydu ki “Aylardır sırtımda taşıdığım yükten kurtuldum, kuş gibi hafif hissediyorum kendimi.” diyor gözlerinin içi gülüyordu. Nefsiyle savaşmış ve sonunda nefsini yenmiş bir mücahideydi o. Zaferin sevinci vardı gözlerinde. O küslük günahından kurtulmanın mutluluğunu yaşarken ben de bu işe vesile olmanın huzurunu yaşıyordum. Rasulümün verdiği kutlu müjde geldi aklıma. Peygamberimiz: ”Size namaz, oruç,ve sadakadan daha üstün bir şey göstereyim mi?” buyurdu. Evet ya Rasulellah dediler. Peygamberimiz (s.a.s.) ara bulmak, barıştırmaktır. Çünkü aranın bozulması, dargınlık saçı kökünden kazır demiyorum, dini kökünden kazır, dini yok eder diyorum.” buyurdu. (Tirmizi, Kıyame, 56.) Ne kadar da yaygın bu dini kökünden kazıyan illet. Kardeş kardeşe küs, evlat babaya, komşu komşuya… Ümmet-i Muhammed olarak tek vücut olup birlik olmamız gerekirken, bizler şeytanın oyununa gelerek paramparça oluyoruz.
Bizler küserek kime ceza veriyoruz acaba, karşımızdaki kişiye mi yoksa kendimize mi? Karşımızdaki şahsı affetmek aslında en çok bizi huzura kavuşturacak. Küslüğün verdiği huzursuzluktan, nefretin hapishanesinden bizi çıkaracak ve özgürlüğe kavuşturacaktır. Küslüğün ve nefretin insanlardaki pek çok hastalığın sebebi olduğu ifade edilir. Affetmek hem bu dünyada hem de ahirette bize mutluluk getirecek, Allah’ın bizi affetmesine vesile olacaktır. Bir düşünsek biz de atsak sırtımızdaki tüm yükleri, Zeliha teyze misali kuş gibi hafifleyerek devam etsek hayata güzel olmaz mı?
Fatıma Melek Karabulut.
