İslâmî Camianın On Büyük Hatası
Müslümanlar Allah’tan sayı ve kalabalık istediler, Allah her iki kişiden birinin desteğini verdi. Siyasi güç istediler, Allah tek başına kanun yapma gücü verdi. Ekonomik güç istediler, Allah devlet bütçesi nasip etti. Medya gücü istediler, Allah medyanın tamamına yakınını verdi. Fetva gücü istediler, Allah hemen hemen bütün hocaların fetva desteğini verdi. Peki, neden hala inancımızı hayata hâkim kılmaktan fersah fersah uzağız? Neyimiz eksik?
1- Çünkü İslâmî camia olarak kamusal alan mücadelesi yaparken özel hayat Müslümanlığımızı ihmal ettik. Cemaatle namazı, günlük Kur’an ve zikri, ilmi çalışmaları ihmal ettik. Evlerimizdeki televizyon ve internete bile müdahale edemedik. Kendi çocuklarımızı bile uğrunda mücadele ettiğimiz hedef doğrultusunda İslam’a göre yetiştiremedik.
2- Vakıf, dernek, cemaat, siyasi parti, gazete, dergi, radyo ve çeşitli platformlarda İslâmî çalışma, toplantı, kermes, TV programı, protokol kuralları gibi mazeretlerle haremlik/selamlık ve mahremiyet prensiplerimizi ihlal edip, kadın erkek ilişkilerinde sınırların ötesine geçtik. Değerlerimizi ihmal ettik.
3- İslâmî hareketler olarak yıllardır yetiştirdiğimiz kadrolarımızı büyük ölçüde bürokrasiye kaptırarak, hareket içerisinde üretkenliğimizi kaybettik ve kısırlaştık. Devlet imkânlarından nemalanmayı, bürokraside kadrolaşmayı; tebliğ, davet, irşad, Emr-i bi’l-ma’rufNehy-i ani’l-münker vazifelerimizden evla gördük.
4- İslam’ın iktidarı için çıktığımız yolda Müslümanların iktidarına; İslam devleti için çıktığımız yolda ılımlı laik devlete; ehl-i sünnet adına çıktığımız yolda muhafazakar demokrasiye; îlâyıkelimetullah için çıktığımız yolda ehven-i şerre razı olduk. İktidarla imtihanımız muhalefetle imtihanımızdan çok daha çetin oldu. Mahalleleri, sokakları, kahvehaneleri, gecekonduları terk edip, Meclis kulislerine, belediye binalarına, ihale salonlarına, lüks otellerin toplantı odalarına kapanarak halktan koptuk.
5- Hareket içerisinde takva, ilim, samimiyet gibi prensiplerden ziyade; para, makam, iyi konuşma, bağlantı sahibi olma gibi özelliklere değer verdik. Yeni ve ehliyet sahibi kadrolar yetiştiremedik. Yetişen kadrolara da hep şüphe ile baktık.
6- Yaşadığımız acı tecrübelerin kalıcı hasarları nedeniyle kardeşlerimizi potansiyel ihanet sahibi olarak gördük. İtaat kavramını, namlusu kardeşimize çevrili bir silaha çevirdik. Yeteri kadar çalışmayıp fazlasıyla geri kaldığını düşündüğümüz kardeşlerimizi tembellik ve bunun sonucunda ihanetle, çok çalışan ve fazlasıyla öne çıktığını düşündüğümüz kardeşlerimizi riyakârlık ve bunun sonucunda yine ihanetle suçlayıp Allah rızası adına tırpanladık.
7- Davayı muhafaza prensibini bir müddet sonra konumumuzu muhafaza prensibine dönüştürdük. Dost, arkadaş ve ahbap ilişkilerimiz, dava kardeşliği ilişkilerimizin önüne geçti. Bizim varlığımızı hareketin varlığı, yokluğumuzu ise hareketin yokluğu olarak algıladığımız için hareket içerisinde yapılan her eleştiriyi ve sunulan her projeyi kendi istikbalimizle ve konumumuzla irtibatlandırarak değerlendirmek zorunda kaldık.
8- Haramlara ve yanlışlara karşı etkin bir mücadele gerçekleştiremedik. Kur’an ve sünnete aykırı olduğundan adımız gibi emin olduğumuz meseleler konusunda kazanımlarımızı kaybetmeme adına sessiz kalmayı veya Hudeybiye bağlamında tevil etmeyi tercih ettik. Bu sessizlik sonucunda İslâmî muhalefet ruhumuzu kaybettik.
9- Uzun yıllardan beri birbirimizle uğraşmaktan, siyasi tenkitlerden, birbirimizi tekfir etmekten, birbirimizi zındık, Şii, Vahhabi, ehl-i sünnet karşıtı, cahil, bidatçi, hain ve düşman ilan etmekten fırsat bulup kahvehanelerde, meyhanelerde, kumarhanelerde, uyuşturucu ve günah bataklığında bizi, derneklerimizi, vakıflarımızı, cemaatlerimizi, hatiplerimizi, hocalarımızı bekleyen büyük kalabalıkları unuttuk.
10- Toplumu idealize ederek İslâmî hareketi bugünlere taşıyan başörtüsü ve imam hatip mücadelesi gibi talepler dışında aynı toplumu yeniden sürükleyecek ve idealize edecek yeni İslâmî talepler geliştiremedik. Kur’an ve sünnetin hayata hâkimiyetini sağlayacak projeler üretmek yerine geçmişle övünmeyi, eski başarılarımızı bozdurup bozdurup harcamayı tercih ettik.
Abdülaziz Kıranşal.
