Allah’a Kul Olmak
İnsanoğlu bu hayatta kendini çeşitli unvanlarla, kimliklerle vasıflandırabilir. Evlat olur, ebeveyn olur, eş olur, arkadaş olur. Kimi memur kimi amir olur. Talebe olur ilim tahsil eder, âlim olur ilim talim eder. Kitaplar yazar, medeniyetler inşa eder, nice sanat eserleri vücuda getirir, keşifler yapar. Adına iliştireceği, nam alacağı unvanlar, payeler peşinde bir ömür tüketir. Ama düşünse ki hangi paye hangi unvan o ulu sultana kul olmaktan daha şereflidir? Hangi başarı, hangi eser, hangi keşif Rabbini bilmek ve tanımaktan daha değerlidir? İnsanın bir ömrü uğruna verdikleri, nihayetinde fani dünyada bırakacağı fani eserler değil midir?
İnsan, dünya hayatında elbette çalışacak, gayret gösterecek ve dünyasını mamur edecek işler yapacak. Ancak tüm bu meşgaleler, ona ebediyet yurdunda en büyük payeyi kazandıracak esas gayesini unutturmamalı. Kulluk için yaratıldığını ve Rabbine verdiği sözü hatırlamalı her daim. Bizler O’nu bezm-i elestte Rab olarak bildik, tanıdık ve kulluk sözü verdik. Sonra Rabbimiz bu sözümüzdeki samimiyetimizi sınamak için bizi dünya hayatına indirdi. Şimdi tüm gayretimiz indirildiğimiz bu yerden yeniden uruc etmek ve Rabbimize varmaktır. Manen tekâmül edebilmek için kulluktan başka yol yoktur.
Kulluk, varlık nimetine karşı Rabbimize minnet ve şükrümüzün derin ifadesidir. İnsan için en büyük nimet, var edilmeye değer görülüp yokluktan varlık sahasına çıkarılmasıdır. Rabbimiz insanı yoktan var etti. Yaratılışını güzel kıldığı gibi onu yaratılmışların en şereflisi kıldı. Yeryüzüne halife olarak gönderdiği insanın emrine tüm kâinatı amade eyledi. Buna karşılık insandan istediği ise kendisini bilmesi, tanıması ve ibadet etmesidir: “Ey insanlar! Hem sizi hem de sizden önceki insanları yaratan Rabbinize ibadet ediniz/kulluk yapınız ki takvaya eresiniz.” (Bakara, 2/21.) Var edilme nimetinin yanında kendisine kulluk etmeye layık bulunması da insan için büyük bir nimettir.
Mevlana’ya göre sadece insanın değil âlemin yaratılmasındaki maksat ibadettir. Kâinattaki tüm varlıklar yaratılışlarının gereği olan vazifelerini yerine getirmekte ve Cenab-ı Hakk’ı kendilerine mahsus lisanlarıyla tesbih etmektedirler. İnsan da Rabbine olan imanının, sevgi ve bağlılığının nişanesi olarak ibadet etmelidir: “Sevgi (kulluk), düşünce ve manadan ibaret olsaydı bize oruç ve namaz lüzumlu olmazdı. Bağlılık ve sevgiden bir eser olsun diye dostlar birbirine armağan sunarlar. O armağanlar, bağlılığın ve sevginin şahitleridir. Yani onlarda samimiyet ve beraberlik gizlidir. O ihsanlar, gönülde meydana gelen sevginin görünen şahitleridir. (Mesnevi, I 2625-28.)”
Kulluk, Yüce Allah’ın büyüklüğü ve yüceliği karşısında acziyet ve noksanlığını bilmek ve itiraf etmektir. İnsan kâinata baktığında Rabbinin azametini ve kusursuzluğunu müşahede eder. Buna karşılık insan, koca kâinatta kusurlu ve aciz bir varlık olduğunu idrak eder. Tüm mevcudatın sahibi olarak yüce Rabbinin önünde teslimiyet ve tevazu ile eğilir.
Mahviyet içerisinde o yüce sultana kulluk eder. Bu şuurla Hak Teâlâ’ya ibadet edenler yakınlık sırrına eren bahtiyarlar zümresine dâhil olurlar. İbadetler kulu, Cenab-ı Hakk’a yaklaştırır ve O’nun dostluk ve sevgisini kazandırır. Farzların yanı sıra nafile ibadetlerle Rabbine ibadet ve taatte bulunanların nasıl yüce makamlara nail olacağını Efendimiz (s.a.s.) haber veriyor: “…Kulum, kendisine farz kıldığım şeylerden daha sevimli bir şeyle bana yaklaşamaz. Kulum nafile ibadetlerle de bana yaklaşmaya devam eder, ta ki ben onu severim. (Sevince de) artık onun işiten kulağı, gören gözü, tutan eli, yürüyen ayağı olurum. Benden isterse muhakkak ona (istediğini) veririm. Bana sığınırsa muhakkak onu korur ve kollarım...” (Buhari, Rikâk, 38.)
Yüce Allah, Resul-i Ekrem Efendimizi (s.a.s.) insanları hak dine çağıran bir peygamber olarak göndermenin yanı sıra onu, bir kul olarak da göndermiştir. Efendimiz “kul peygamber” olmayı tercih ederek kulluğun en güzel örneğini hayatıyla ortaya koymuştur. Hak Teâlâ’nın insanlar içinden seçip kendisine “habibim” dediği o rahmet elçisi, ibadeti, taati, duası, niyazı, şükrü, tesbihi ve zikri ile Allah’a tevazuyla kulluk etmesiyle bu hitaba mazhar olmuştur. Namazın miraçta emredilmesi Cenab-ı Hakk’ın dostluk ve yakınlığına ancak O’nun huzurunda mahfiyetle eğilenlerin ulaşacağının göstergesidir. Namazın, müminin miracı olmasının sırrı budur.
İnsan ancak sonsuz kudret ve kuvvet sahibi olan Rabbini bilmek ve tanımakla O’na layıkıyla kulluk edebilir. Bunu idrak etmek için o büyük sanatkârın eserlerine bakmak ve tefekkür etmek gerekir. Sonsuz büyüklükteki kâinatta var olan her şey O’nun eseridir. O kusursuz ve eşsiz yaratandır. Her varlık mükemmel ve muhteşem yaratılışıyla O’nun ayetidir.
Hikmet gözüyle bakanlar her an bir yaratılışta olan Rablerinin bu muhteşem sanatı karşısında hayret içerisinde O’nu tesbih, tahmid eder ve secdeye kapanırlar. “İşte sizin Rabbiniz Allah. O’ndan başka ilah yoktur. O her şeyin yaratıcısıdır. Öyleyse O’na kulluk edin. O her şeye vekildir.” (Enam, 6/102.)
FANİ DUNYA FORUM HABERLER
