İSLAM KARDEŞLİĞİ CENNETE DOĞRU YOLDUR
Kardeşlik, Rabbimizin bizlere sonsuz hazinesinden ihsan ettiği eşsiz, nadide bir mücevherdir. Sevgi ve sevgiyi hissedip paylaşmak demektir.
Birbirine merhamet duyguları ile yaklaşmak; hiçbir karşılık beklemeyen, menfaatten uzak bir özveri; kendisinde huzur bulunan sıcak bir kalp demektir. Kardeşlik, emniyettir, güvenilirliliktir, nasihat etmek, birbirine hakkı ve sabrı tavsiye etmektir ki bu da kurtuluşa giden yoldur. Kardeşlik, birbirinin eksiğini tamamlayarak, Hakk'a giden dosdoğru yolda, omuz omuza, emin adımlarla, küfrü çiğneyerek yürümek; ve Cennet'e talip olmak demektir.
Dünyanın yıldızlarla süslenmiş, beş para etmez met'alarına aç gözlülükle saldıran bizler, Rabbimizin altın tepsilerle bize sunduğu ve ebedi mutluluğumuzun bir parçası olan kardeşlik nimetini geri çevirebiliyoruz. Eğer, birbirimizi Allah rızası için sevmenin bizi Arşın gölgesinde gölgelendirecek vesilelerden birisi olduğunun bilincine varırsak, mü'minlerin yolunu birleştirmede büyük bir adım atmış oluruz.
Müslümanlar, Peygamber efendimiz (s.a.v.)'in de buyurduğu gibi, bir bedenin birbirini tamamlayan âzâları olmalıdır. Bizler, arkadaşlarımızla, bize yakın olan insanlarla kardeşliğimizi sürdürürken, aynı zamanda, dünya üzerinde zulüm gören, sadece dinlerini yaşamak istedikleri için zâlimlerin işkencelerine mâruz kalan din kardeşlerimizin de sızısını kalbimizde hissetmeliyiz. Bizler, Allah yolunda cihâd zaferiyle müjdelenip, Allah için şehit olanların buruk sevincini yaşayabilmeliyiz.
Sahâbe arasında ki seçkin örneklerin hayatlarına baktığımız zaman da; birbirlerine ne kadar bağlı olduklarını, aslâ kin ve nefret beslemedikleri gibi hataları affedici olduklarını, birbirlerini Allah için sevdiklerini, yoksullukta paylaştıklarını, üzüntü ve kederde nasihatleştiklerini, birbirlerini küçük görmediklerini ve kardeşlerini, kendi nefislerine tercih ettiklerini, küçük kırgınlıklar ve ayrılıklarla birbirlerine sırtlarını dönmediklerini, küfre sapanlar anne ve babaları dahi olsa onlarla asla dost olmadıklarını görüyoruz.
Eğer ki sahâbe, aralarında ki kardeşlik ve dostluklarını böyle sağlam adımlarla yürütmeselerdi, İslam tarihinin kahramanları ve seçkin mücâhitler olabilirler miydi? Yâda mü'minler arasında birlik, beraberlik ve dayanışma olmadan herkes birer fert olarak dinini yaşasaydı, İslâm kısa sürede dünya üzerinde hızla yayılır mıydı?
Sahabe dönemindeki mü'minler, ellerinden geldiği kadar aralarında çekememezlik duygusuna kapılmazlar ve hiçbir konuda nefis yapmazlar;
gıybet etmezler, din kardeşlerinin gıyabında onları müdafaa ederler, birbirlerinin kusurlarını ve ayıplarını görmemekle beraber ayıplarını örterler, hatâlarını affederler, kendileri için istedikleri güzel ve hayırlı şeyleri kardeşleri için de isterler; dünyalıkta değil, hayır ve hasenatta birbirleri ile yarışırlar, güler yüz ve tatlı dilin kardeşlikten olduğunu bilirler ve birbirlerinin kalbinin istemeden de olsa kırdıkları zaman en çok kendileri incinirlerdi.
Bunu Ebu Zerr(r.a.) ve Bilâl(r.a.) arasında geçen bir olayla örnekleyebiliriz : "Kızgınlık eseri olarak Ebu Zerr, Bilâl'e: "Ey siyah kadının oğlu" demiştir. Bu söz ise Hz.Bilâl'in çok zoruna gitmişti. Bu olay peygamberimize aksetti ve Allah Rasulü Ebu Zerr'i çağırttı ve "Sizin üzerinizde cahillik izi görmekteyim" buyurdu. Ebu zerr doğruca Bilâl'in evine gitti ve kapısının önüne yattı. Bilâl 'in bundan haberi yoktu. Kapıyı açınca yatan birini gördü. Kapının önünde yatan Ebu Zerr idi ve şöyle dedi: "Bas ya Bilâl, ayaklarınla yüzüme bas ve geç! Vallahi ayaklarınla yüzüme basıp geçmedikçe buradan kalkmayacağım."
Abdullah b. Ömer(r.a.) da; "Ömrüm boyunca oruç tutsam, hiç uyumadan geceyi ibadetle geçirsem, malımı parça parça Allah yolunda infâk etsem ve bu hâl üzere ölsem, fakat, gönlümde Allah'a itaat edenlere karşı bir sevgi, isyân edenlere karşı da bir nefret duygusu olmasa, bütün bu yaptıklarımdan bir fayda göremem." diyerek kardeşlik bağının imani yönüne dikkat çekmektedir.
Ayrıca kardeşlik duygusu, fıtrattan kaynaklanan bir ihtiyaçtır da. Her insan, acısıyla acılanıp, sevinciyle sevinecek, yokluğunda destek olacak, her şeyini paylaşabileceği, güvenilir, emin bir dosta ihtiyaç duyar. Nitekim bizi yaratan, bizi sakınan Rabbimiz, bu ihtiyacı yaratmakla beraber bunu giderecek yolu da, "ancak Mü'minler kardeştir." düsturuyla bizlere göstermiştir.
Şimdi, bütün bunların ışığı altında şu soruyu soralım ve cevabını yine kendimize verelim:
Kendi kendine yeterlilik zannı ile ferdi yaşayanları, şeytanın bir yerde muhakkak ağına düşüreceğini göz önünde bulundurarak; tevhid bayrağını, birlik ve beraberlikle küfrün burçlarında dalgalandırmak varken, perakende hayatlarla şeytana prim vermenin mantıkî bir açıklaması olabilir mi?
FANİ DUNYA FORUM HABERLER
