Gönderen Konu: Yol Ona Yolculuk Ona (Okunma sayısı 685 defa)

fanidunya NET · « : Eylül 30, 2023, 08:57:06 ÖÖ »

Yol Ona Yolculuk Ona

“Sizin en hayırlınız Kur’an-ı öğrenen ve öğreteninizdir.”

(Tirmizi, Menakıb, 63.)

Bu hadis-i şerif metnini duymamla başladı Kur’an yoluna adanacak hayatımın geri kalanı. Rabbime ne kadar hamd-ü senalar etsek az, bizi yoluna revan eylediği için. Bir yaz mevsimi, İstanbul’da özel bir şirkette matbaa işçisi olarak çalışıyordum. Türkiye genelinde 2500 Kur’an kursu öğreticisi alımı yapılacağını öğrendik. Eşim başvuru yapmak istedi. İlahiyat fakültesini yeni bitirmiş ve boş durmamak, çevresine faydalı olmak için komşuları toplayıp evimizde Kur’an öğretiyordu. Çok istekli olan eşim ve kayınpederim kırılmasınlar diye başvurunun son günü müracaatımızı yaptık. İçimde eşimin yerleşeceğine dair hiç umut yoktu. Aradan kısa bir zaman geçmişti ki eşim işyerindeyken beni aradı.

Ataması olmuş, Trabzon Çarşıbaşı yeni ikamet yerimizdi. Şaşkınlıkla beraber endişeliydim. Birkaç gün nasıl yaparız, nereden başlarız soruları kafamda soru işareti olarak dönüp durdu. Sonra Allah Resulü’nün başta zikrettiğim hadis-i şerifi şimşek gibi beynimde çaktı. Eşim Allah’ın rızasını istiyordu ve bu konuda onun en yakın destekçisi ben olmalıydım. Eşimin ve onca Kur’an sevdalısı gönüllerin vebaline giremezdim.

Eşime itiraz etseydim belki birkaç gün darılırdı, vicdanımın sesini dinleyip eşyalarımızı topladık. İşyerimden tazminat dahi alamadan işi bırakmak zorunda kaldım. Görev yerimize geldiğimizde gördüğüm ortam bir an beni eşyaları bile indirmeden geri dönme fikrine düşürmedi değil! Biz kara kara nereden başlayacağımızı düşünürken köyün muhtarı Hasan Amca geldi. O kadar sıcak karşıladı ki bizi, biraz önceki düşüncelerim siliniverdi. Kur’an kursu ve lojman ciddi bir tadilat istiyordu. Muhtar amca bize söz verdiği gibi bir hafta içinde bilfiil kendisi ve kardeşi de dâhil olmak üzere çalışarak tadilatı bitirdiler. O esnada bizim eşyalarımız da köyün girişinde bir komşunun deposunda bekledi.

Ramazan ayıydı. Sahur vardı, iftar vardı, küçük çocuğumuz vardı, eşimin hizmet içi eğitimi vardı. Sorumluluk fazla, imkânlar kısıtlıydı. Ben ilçedeki yatılı kursun misafirhanesinde tek başıma kalırken eşim de küçük kızımızla birlikte aynı zamanda atandıkları hoca hanımın evinde misafir olarak kalıyordu. Bu bizim ilk gurbetimiz, ilk kafa karışıklığımızdı. Nihayet eşim görevine başladı, ben de köyde vakit namazları için camiye gidip gelmeye başladım. İmamın olmadığı zamanlarda cemaatteki amcalar, “Buyur hocam, namazı sen kıldır.” diyorlardı. Onlar demesine diyordu ama ben kendimi yeterli görmüyor ve her seferinde ısrarlarını kaçamak cevaplarla geçiştiriyordum. Çocukluğumda iki sene Kur’an kursuna gitmiştim ama imamlık başlı başına bir meziyetti. Ve o gün bu eksiğimi gidermeye karar verdim. Karadeniz’deki birçok hoca gibi köyümüzün hocasının da hafızlığı çok kuvvetli idi. Kendisine ricada bulundum, en azından yüzüne okumamı ve ezberlerimi ilerletebilirsem cemaate de mahcup olmazdım. Ve böylelikle kendisini hep hayırla anacağım Süleyman Hoca’ya talebe oldum. Düzenli derslere devam ederek hocam ne dediyse uygulamaya çalıştım. Bir süre sonra hocanın olmadığı yerde mihraba geçebilecek seviyeye geldim, hamdolsun. Sırada ezanımı düzeltmek vardı. Henüz ona fırsat bulamadan hocamın olmadığı bir gün ezanı ben okuyuverdim. Eve gelip eşime, “Ezanı nasıl buldun?” dediğimde aldığım cevap hiç de iç açıcı değildi. Hocamız askere gitti ve ilçe müftümüz beni çağırdı. Köyde hocaya ihtiyaç olduğunu ve benim de biraz gayretle bu işin üstesinden gelebileceğimi söyledi. Bense cuma namazı kıldırmaktan korkuyordum. İlçe müftüsü Yahya Hoca’nın destekleriyle ve beni ufak bir sınava tabi tutmasının ardından geçici olarak köyümüzün camisinde görevlendirildim. Hutbe dualarını ezberlemekle başladım işe. Ardından bu işin resmî bir adı olmalı, diye düşündüm ve o zaman üniversiteye giriş sınavına başvuru yaptım.

Sınav sonuçları açıklandığında çok sevinmiştim. Liseden sonra epey ara vermeme rağmen aldığım puan ilahiyat ön lisans programına yerleşmeme yetiyordu. Ama imam hatip çıkışlı olmadığım için Arapça dersi beni çok zorladı. Yine ilk aklıma gelen isim müftü oldu. Bana ve bazı arkadaşlara yardımcı olmak için Arapça kursu açan müftülük sayesinde kısmen de olsa endişem geçti. Ve buradaki talebeliğim de bir süre devam etti.

Eşim Yozgat’tan bir hoca hanımla becayiş yapınca bu güzel köyden, bu güzel insanlardan ayrılmak zorunda kaldık. Yozgat’ın Yenifakılı ilçesi küçücük bir yerdi. Eşyalarımızı indirirken yardıma gelen iki gencin, merkez camisinin imam ve müezzini olduğunu öğrenince çok sevindim. Ve yeni hocalarımı bulmuş olmanın sevinciyle onların önüne diz kırdım. Gerek Hüdai Hoca gerekse Mehmet Hoca her konuda bana yardımcı oldular. Bu arada üniversiteyi de Arapçadan güzel bir not alarak tamamlamış ve yeni denizlere yelken açıyordum. İlçede bir cami için vekil imam hatiplik sınavı açılmıştı. Ben de sınava girerek altı aylık vekil imamlığa adım atmış oldum. Rabbime bizi buralara layık gördüğü için ne kadar şükretsem azdı. Artık resmen vekil imam hatiptim…

Ve yine bir yol ayrımına gelmiştik, eşimin memleketi Kütahya’ya tayinimiz çıkmıştı. Orada bulunduğumuz süre zarfında merkezde çok değerli olan Mustafa Akyıldız Hoca ile kesişti yollarımız. Ben hocama talebelik için her gün köyden merkeze gelip giderken bir taraftan da merkezde bir lisede ücretli öğretmenliğe başlamıştım. Tabii o an gözüme hiçbir şey yeterli gelmiyor, makam eğitimini de kıymetli Turhan Haylaz Hocamdan alıyordum. Rabbime hamd-ü senalar olsun ki ne öğrenciliğimiz bitti ne öğretmenliğimiz. Ama benim gözüm hâlâ imamlıktaydı. Mihrap benim için çok kıymetliydi. Bütün bu işler devam ederken memleketim olan Sinop’ta vekil imamlık sınavı açıldığını duydum. Hem sıla-i rahim yapmak hem de kendimi denemek için oraya gittim. Sınav sonucum olumlu olunca altı ay boyunca eşimden ve üç çocuğumdan ayrı kaldım. Ama bu benim için büyük bir lütuftu. Orada kendimi geliştirme fırsatı da buldum. O yıl Başkanlığımızca imam hatip alımı yapılacaktı ve girdiğim DHBT sınavına da güvenerek başvuru yaptım. Manisa’daki sınav merkezine, bana her anlamda desteği olan kayınpederim ve kayınvalidemle gittik. Ben inanıyorum ki onların da duasıyla imam hatip olarak Kütahya’ya, ilk tercihime yerleştim.

Seneler süren emeklerimin karşılığını almış, pes etmeden nihayet istediğim yere gelebilmiştim. Ben biliyordum ki insan için ancak çalıştığının karşılığı vardı ve Rabbim, kim olursa olsun çalışan herkese nasip ediyordu. Ataullah İskenderi’nin de dediği gibi: “Allah katındaki değerini öğrenmek istiyorsan O’nun (c.c.) seni nerede istihdam ettiğine bak!”

Elhamdülillah, kapının dışında bırakılmamış, içeriye kabul edilmiştik. Hamdolsun el-Alîm’e, selam olsun ilmin kapısı Resulü’ne… Hayır ve bereket dolsun hocalarımızın ömürlerine, amellerine, bize emeği geçenlere…

İNTERNET RADYOMUZ. 24 SAAT YAYINDADIR.

RADYO FANİDUNYA FM
Yükleme linklerini görebilmek için üye olmanız gerekmektedir. Üye Ol veya Giriş Yap

FANİ DUNYA FORUM HABERLER

Gönderen Konu: Yol Ona Yolculuk Ona (Okunma sayısı 685 defa)

fanidunya NET

Yol Ona Yolculuk Ona

BENZER KONULAR