Selam Sana Ey Sevgililer Sevgilisi
Rahman ve Rahim olan Allah'ın adıyla.
İnsanın dünya hayatındaki imtihanları birçok yönden yolculuğa benziyor. Ömür denilen bu yolda, adeta tek yönlü ilerleyen bir tren içinde gibiyiz. Seçtiğimiz yönün yanlış olduğunu görmüşsek geriye dönme imkânımız yok.
Yaşanmışlıkları geriye alamıyor, hiç yaşanmamış gibi olamıyoruz. Aslında bu bizi, kırk kere ölçüp öyle biçmeye yönlendirmeli, pişman olacağımız yollara sapmaktan alıkoymalı…
Fakat önemli tercihlerimizin çoğunu yaptığımız gençlik çağımızda ister istemez hatalar yapıyoruz. Bunları hiç yapmamış gibi olmak ve eski günlere dönmek mümkün olmayınca, ister istemez pişman oluyoruz.
Hayatımızı hiç keşke demeden yaşayabilmek gibi bir güzellik herkese nasip olmuyor. Ama en azından keşke demeyi, artık fayda vermeyecek kadar geciktirmemek veya faydasız “keşke”lerin tuzağına düşmemek elimizde…
Allah-u Zülcelâl Kuran-ı Keriminde bizleri, faydasız ve yanlış ‘keşke’lerden örnekler vererek uyarıyor. Mesela: "Ah keşke onların, “Keşke dünyaya geri gönderilseydik de Rabbimizin ayetlerini yalanlamasaydık ve mü'minlerden olsaydık” deyişlerini bir görsen!" (En’am, 27) ayeti, o manzarayı vahye kulak verenlerin gözü önüne çiziyor ki, faydası varken pişman olma fırsatını kaçırmayalım. Böylece sonsuz azabı görünce dile getirilecek, “Keşke toprak olsaydım” (Nebe, 40) gibi faydasız pişmanlıklardan sakınalım.
Keşke, bizi bu dünyada da oyalamamalı… Pişmanlık hissi bizi sadece, kendimizi bir an önce toparlama, yanlıştan dönüp doğru yola koyulma yönünde harekete geçirmeli. Henüz elde fırsat varken, gücümüzün yeteceği şeyleri yapmayıp kendimizi aciz yerine koymak niye?
Keşke diyebilmek bir pişmanlık hissinin olduğu kadar bir tecrübe kazanımının da ifadesi… Hatalardan ders alıp hep ileriye bakma fırsatı da sağlıyor. Öyleyse bizlere de düşen, hala nefes alabiliyorken bunun değerini bilmek…
Allah cümlemizi pişmanlıklarından faydalanabilenlerden eylesin.
Âmin.
Hatice Kübra Ergin.
