Gönderen Konu: Kibirli İnsan İnsan'mı (Okunma sayısı 48 defa)

anadolu · « : Aralık 29, 2024, 08:41:54 ÖS »

Kibirli İnsan İnsan'mı

Çıkar ‘ben’i aradan

Kalır seni Yaradan…

Şu insan bilmecesi, Allâh -u Teâlâ’nın en büyük sırlarından biridir sevgili dostlar…

Allâh -u Teâlâ ile aramızdaki en büyük perde; kendi benliğimiz…

Bu, hem düşünce ve his boyutunda geçerli hem de manevi âlemde…

Düşünce boyutunda, insanın kendini yegâne otorite olarak görmesi, diğer insanlara ve her şeye tepeden bakması, Rabbi ile arasındaki en büyük engeli teşkil ediyor. Zira kendini her şeyden üstün gören, elbette Rabbinin otoritesini de sorgular. Hatta biraz daha ileri giderse Rabbini kabul etmez ve gitgide nefsini firavunlaştırır. Kendine tapar ve taptırmak ister…

Bugünkü Batı medeniyetinin temelindeki felsefe, işte böyle bir dünya görüşüne dayandığı içindir ki İslam âlimleri, onların bu firavunvari felsefelerine savaş açmışlardır. Aslında kökeninde ‘hikmet sevgisi’ olan felsefenin bu evrimi, onun kötü niyetlilerin eline düşmesinden kaynaklanmıştır. Bu da ayrı bir mesele…

İşte bu yüzden, sevgili dostlar, Batı medeniyetinin ve oluşturduğu değerler sisteminin etkisindeki günümüz insanı; nefsi kutsamış, şeytani işleri, sanat vs. adı altında, başköşeye oturtmuştur.

Dostlarım, bu satırları kaleme alırken, Müslümanlar tarafından dahi yanlış anlaşılma kaygısı taşıyor olmam, durumumuzun gerçekten de vahim olduğunu göstermez mi?

Yanlışa ‘yanlış’ demekten bile çekindiğimize göre, varın siz düşünün, gerçek insani değerler silsilesi olan İslam’ın hakikatinden ne kadar uzağa düştüğümüzü…

Tabii Müslümanlardan çekinmemizin sebebi, menfaat kaybı korkusu değil; yanlış anlaşılma veya hiç anlaşılamama korkusu…

Zira, üçyüz senedir, yavaş yavaş damarlarımıza zerk edilen ‘şeytani değerler sistemi’nin tesiriyle, ‘Rahmani değerler sistemi’ olan İslam’a tümden uzak düştük. Zevklerimiz, algılarımız ve dünyaya bakışımız değişti…

Bütün bu değişimler sonunda, insana ve kâinata verdiğimiz mana değişti. İnsan’ı; yiyen, içen, tüketen ve ‘ego’sunu tatmin peşinde koşan bir ucubeye çevirdik. Daha doğrusu böyle algılamak ve düşünmemiz için her yol denendi ve deneniyor.

Bu yüzdendir ki koca bir insanlığın ve özellikle de cânım Ümmet-i Muhammed’in bu hal-i pürmelâlini gördükçe içten içe bunalıyor, nice hafakanlar görüyoruz. Yazılarımızdaki nezaket ve efendilik rengi, işte bu yüzden karaya çalıyor kimi zaman.

İçimizden geçiyor ki koca bir Ümmet’i karşımıza alalım, bir düşünce ve maneviyat tabibi olup onlara bir bir hastalıklarını ve kurtuluş yollarını sayalım. Fakat, heyhat ki ne biz öyle bir tabibiz, ne de böyle tabipleri hakkıyla dinleyen var…

Evet dostlarım, bu sayıp döktüklerimizle, meseleye hep olumsuz açıdan baktığımız da anlaşılmasın. Son dönemde, lillahilhamd, İslam’ın anlaşılmasında ve yaşanmasında hayli mesafe alındığı kesin. Allâh ’ın rızasına giden yolda, toplum olarak yol almasaydık, bugünkü olumlu hava ülkemizde eser miydi? Bu durum, bunca samimi niyet ve gayret karşılığında, Allâh -u Teala’nın bir ihsanı değil de nedir?...

Lakin, daha alınacak çok yol var. Henüz asıl aşılması gereken engelleri aşabilmiş değiliz. En hayati mesele ise İslam’ın hakikatini yaşamak ve idrak etmeye çalışmak...

Eğer itikadımızı, ahlakımızı, ibadetimizi, hâsılı zahiri ve batıni yönleriyle birlikte, İslam’ı ikame edemezsek gerçekte bir mesafe kat etmiş sayılmayız.

Mesela, benlik ve kibir gibi bir müslümanda asla olmaması gereken marazlardan kurtulamazsak bizim ne dünya işlerimiz sıhhatli olur ne de ahiret yatırımlarımız. İnsanlara adalet yerine, olsa olsa zulüm dağıtırız değil mi?

Hz. Rasulullah sallAllâh u aleyhi vesellemin şu hadis-i şerifi son derece açık bir mesaj taşıyor: “Kalbinde hardal tanesi kadar kibir olan, cennete giremez.” Anlayanlar için ne korkunç bir hal! Ebediyen cehennemde kalmak, ne müthiş ızdırap! Ne utanılası son!...

Buraya kadar dile getirdiğimiz gerçekler, işin düşünce kısmı ile alakalıydı. Peki, ya manevi âlemde neler oluyor? Benliğin, enaniyetin araya girmesiyle, Rabbimizden nasıl kopmuş oluyoruz? Neler kaybediyor ve ne gibi zararlara uğruyoruz?

Yaratılış konumu olarak insandaki nefis, iman kalesi olan göğsümüzü sarıp sarmalamış durumda. Ahtapotun kolları gibi sinir sistemimiz sayesinde bizi kucaklamış haldedir. Bir başı yukarıda, bir başı da aşağıda. Islah olmamış, zulmani kirlerden arınmamış bir nefis, kalbi güçlü bir baskı altına almış, ona nefes aldırmıyor demektir.

İşte bu nefis, müslümanın iman nuru ile Rabbi arasına çekilmiş binbir katlı bir duvar gibidir. Karanlıkları ile kalbin Rahmani hislerini köreltir, ruhu şuursuz bırakır. Tersine, insanı şeytanın telkinlerine açık hale getirir. Kendisi farkında olsun olmasın; insi ve cinni şeytanlar, onunla arkadaştır adeta…

Şimdi düşünme sırası sizde sevgili dostlar;
Böyle bir insandan, başta kendisine ve sonra diğer insanlara, bir hayır gelir mi?

Bu nefis, içinden gelerek ibadet yapabilir mi? Zorla yapsa bile bir hayrını görür mü?

Böyle bir nefis, hiç insanlara ve diğer mahlûkata karşı, tahammüllü ve merhametli olabilir mi? İnsanlara ve hayvanlara acır mı?

Böyle bir nefis taşıyan insan, insanlara karşılıksız yardım eder mi? Hayır işlerine koşturur mu?

Ve son olarak, böyle bir insana, şimdi biz ‘insan’ diyebilir miyiz?...

İNTERNET RADYOMUZ. 24 SAAT YAYINDADIR.

RADYO FANİDUNYA FM
Yükleme linklerini görebilmek için üye olmanız gerekmektedir. Üye Ol veya Giriş Yap

FANİ DUNYA FORUM HABERLER

Gönderen Konu: Kibirli İnsan İnsan'mı (Okunma sayısı 48 defa)

anadolu

Kibirli İnsan İnsan'mı

BENZER KONULAR