Gönderen Konu: Hayat Anlamını Allah’tan Alır (Okunma sayısı 879 defa)

fanidunya · « : Mart 25, 2017, 10:26:25 ÖÖ »

Hayat Anlamını Allah’tan Alır

Yaşamış olduğumuz yüzyıl, insanlığın bütün ortak değerlerini, değersizleştirme ve yozlaştırma stratejisi üzerine çalışıyor. Âdem’den bugüne kadar insanlık tarihinde oluşmuş olan bütün değerler akıl almaz bir dezenformasyona tabi tutuluyor. Adeta insanlığın hafıza kaydı silinmek isteniyor. Değerlerini yitirmiş bir toplum için ise sosyal kıyamet kaçınılmaz bir son olarak karşımızda duruyor. Yitirdiğimiz her insanlık değerimiz, kıyametimizin bir alametidir.

TV, internet, yazılı ve görsel basın farkında olarak veya olmayarak bu değersizleştirme sürecine katkıda bulunuyor. Bizler de maalesef bu süreçten farkına varmaksızın payımıza düşeni alıyoruz.

Hayat; Yüce Yaratıcının insana vermiş olduğu en değerli hatta değer biçilemez bir hazinedir.

Bu kadar değerli bir hazinenin her bir anı çok dikkatli ve titizlikle harcanmalıdır. Allah insanı bu noktada rehbersiz ve kılavuzsuz bırakmamış ilahi hitabıyla kılavuzluk, peygamberleriyle de rehberlik yapmıştır. O, bizim hayat gemimize imanımızı kaptan yapmamızı istemiştir. Çünkü imanını hayat gemisine kaptan yapan hiç kimse dünya denizinde kopacak tufandan korkmaz. Allah’ın kendisine verdiği değer biçilemez hayat sermayesinin değerini kavrayabilenler her bir anlarını O’nun rızası için yaşamışlardır. Hayat, değerini uğrunda mücadele edilen “Amaç” tan alır.

Amaç ne kadar değerliyse ömür de o kadar değerlidir. Amaç süflileştikçe hayat da o oranda süflileşmiştir. İnsanın bu bilinci her an canlı tutması ve düzenli aralıklarla hayatının amacına dair kendini murakabe etmesi gerekir. Mü’min asla rastgele yaşayamaz. Çünkü o, bu dünyaya rastgele gelmemiştir.

Kur’an’ın ölümsüz örnekleri olan bütün peygamberlerimiz Ümmet-i Muhammed’in mürebbileridir. Bu mürebbilere talebe olacağımızın sözünü Bakara suresinin son ayetlerini okuyarak veririz.

“Rasül Rabbinden kendine indirilene önce kendisi iman etti, sonra da mü’minler. Hepsi Allah’a, meleklerine, mesajlarına ve elçilerine inandılar…” (2/285)

Peygamberlere iman etmek, onların eğitimine girmeye ve onları hayata taşımaya söz vermektir. Peygamber kıssalarını Rabbimizin anlatmaktaki muradına uygun olarak anlamakta ancak bu bakış açısı ile gerçekleştirilebilir. Her birimiz kendi kendimize “Hz. Âdem’i, Hz. İbrahim’i, Hz. Musa’yı, Hz. İsa’yı zamana ve zemine takip edilmek için izler bırakan diğer peygamberleri nasıl örnek alabilirim?” diye sormalıyız.

Bu sorunun cevabı olarak hayat yolcuğumuzun değişik dönemlerinde bir peygamberimiz elimizden tutacaktır.

İnsan, dünya hayatının hiçbir fani değerine boyun bükmeden yaşayabilmelidir. Bir defa boynunu büken ömür boyu boynu bükük yaşar. Namaz; kıyamıyla insana hayatta dik durmayı, Sonsuzlukların Sahibinden başka hiçbir güce boyun eğmemeyi öğretir. Hayat, Allah’ın Okulu insanlar ise bu okulun öğrencileridir. Her birimiz bu okulda iyi ve başarılı birer öğrenci olmakla mükellefiz. Hayat okulunda onurlu bir öğrenci olmalıyız. Bu onuru bize salih amele dönüşmüş bir imandan başka ne verebilir ki. Salih ameli olmayan bir iman, insanı bu onurdan mahrum bırakır. Kur’an’ın ölümsüz ve evrensel örnekleri (Peygamberler) bize hep bu mesajı vermez mi? Kur’an da geçen her bir ölümsüz örnek bizim hayatımızın mutlaka bir bölümüne mesaj vermektedir. İnsana kendisini nasıl Yüce Yaratıcının nazarında değerli kılabileceğinin işaretlerini sunmaktadır.

İnsanın değeri tatmin olduğu obje ile ölçülür. Mü’min Allah ve cennetten aşağısıyla tatmin olamaz. Onun amacı Allah’ın rızasıdır. Allah’ın rızası ise O’nun indirdiği vahye tabi olunmasıdır.

Allah’ın indirdiği su ile hayat bulup da O’nun indirdiği vahye sırt dönmek nankörlüğün ta kendisidir. Su, biyolojik hayatın kaynağı, vahiy ise manevi hayatın kaynağıdır. Öyleyse, vahiyden mahrum yaşamak mümkün müdür? Her insan hayat ipini vahye bağlamak zorundadır.

Allah’tan bağımsız bir hayat alanı olmadığını aklından çıkarmamalı ve gelecek planlaması yaparken de Allah’ı hesaba katmalıdır. Yaşarken ne olacağı kadar öldükten sonra da nerede olmak istediğini kendine sormalıdır.

Dünyadaki her şey bize bir emanettir. Emanete mutlak mülkiyet olarak bakmak emanete ihanettir. İhanet edilen emanet sadece servet değil bizzat insanın kendisidir. Dünyaya Allah’ın varlığına ve birliğine şahit olmak için gelen insan, sahip olmaya yeltenirse servete hamal olur. Sonuçta da ne şahit ne de sahip olabilir.

Her şeyi kulluğumuz için bir emanet olarak görüp, Rabbimize ve hayatımıza kulluğumuzla kalite katmak duasıyla Cumanız mübarek olsun.

Abdullah Büyük.

fanidunya · « **Yanıtla #1 :** Mart 25, 2017, 10:30:58 ÖÖ »

Yaşadığımız hayatın ölçüsü ne?

nsanı insan yapan imandır. Yaradılışımızın sebebi hikmeti budur. Şuur ve irade ile iman etmek insana mahsustur. Biliyoruz ki, şuur ve iradeye sahip olmayan varlıklar da iman mihverinin çekimine tabidir. Kendi halleriyle, kendi hallerinin diliyle Cenab-ı Hakk’ı bilirler, tesbih ederler. Kainat böyle vardır, bununla kaimdir. Mihverinden tamamen koptuğu an yokluğa yuvarlanır. Şayet bir sürü çirkinliğe rağmen, var oluş devam ediyorsa; biliniz ki O “var oluş”un ardında iman irtibatlarını sağlayanlar bulunmaktadır.

Ne sevincimiz, ne üzüntümüz, ne bayramımız belli. Hiçbir şuurlu direnç göstermeden kabul ettiğimiz ‘Batıcı hayat tarzı’ bizi duygusuzluğa mahkûm etmiş. Teşrifat, mefruşat, şatafat, merasim, koşuşturma, gürültü, patırtı, televizyon. Herkese ayrı bir kompozisyon halinde yüklenen bir hareketliilik. İnsanımız bu düzene kendini uyarlama çabasında. Bu çaba ona, başka her türlü şahsi meşguliyetleri unutturmakta, insanı kendisi olmaktan çıkarmakta, bilmeye, düşünmeye, hissetmeye vakit bulamamaktadır. Çağımız insanına sormak lazım: ‘Ne yapıyorsun şaşkın adam?’ Oku, okumam. Düşün, düşünmem. Ver, vermem. Paylaş, paylaşmam. Yardımlaş, yardımlaşmam. İçinin sesini dinle, dinlemem. Bedel öde, ödemem. Tenkide tahammül et, etmem. Usulünce istişareye açıl, açılmam. Nasıl olacak peki?

Düşünmeyenin, düşünce şuuruna sahip bulunmayanın; şahsiyetli ve aidiyet duygusunu taşıyıp devam ettirmesi bile mümkün değildir. Toplumun hali; hayat tarzımızın hayata yansıması şeklinde tecelli eder. Nedir bizim toplumumuzun hayatındaki manevi-kültürel-sosyal, milli-ilmi, fikri, edebi, medeni, insani değer ölçüleri ve hükümleri? Akıp giden hayat tarzında böyle bir mevcudiyetin olumlu yansıması var mı?

Savaş, kan, kıtal, zulüm, haddini bilmezlik, sınır tanımazlık, küstahça kibirleniş, kutsala sırt dönüş, gücün ve şiddetin kutsanması, servetin azmanlaşması, insanın hayvanlaşması, merhametin yerini şiddetin alması, muhabbetin yerine seksin ikamesi, evliyanın yerine eşkıyanın geçmesi, kadının teşhir metaı olarak kullanılması, kısaca değerlerin değersizleştirilmesi. Dünyanın halinin özeti bu!

Allah Rasulü de Mekke’de Ebu Kubeys tepesine çıkıp, ‘Tehlike kampanası’nı çalarak insanları toplamış ve insanlığa kurtuluş davetini ilan etmişti. Şimdi biz hangi ‘tehlike kampanası’nı çalıp da ‘Durun kalabalıklar! Bu cadde çıkmaz sokak’ diyeceğiz. Hangi kampanaya vuralım tokmağımızı? İnsanlık duysun-duymasın biz dâvetimizi yapalım. Böyle bir dünyaya Rasulüllahın daveti tek umuttur. Bu, insanlığa bir çağrıdır. Bu, kendinden uzaklaşan insana ‘Kendine Gel!’ davetidir. Hele şu âyet düşünülmelidir. “Siz insanların iyiliği, faydalanması için ortaya çıkarılmış, seçilmiş en hayırlı ümmetsiniz,

Kur’ân’ın ve sünnetin hükümlerini, meşrû olanı, İslâmî kurallarla örtüşen örfü, ilmî verileri, mü’minlerin tasvip ettiği, icrasında hayır gördüğü planları, programları, adâleti uygulayarak, kamu düzenini sağlar, iyiliği emreder, şeriatın suç saydığı ve haram kıldığı, kamu vicdanının tasvip etmediği, mü’minlerin icrasında hayır görmediği şeyleri bunların savunuculuğunu, sözcülüğünü yasaklayarak, önleyici tedbirler alıp kamu güvenliğini temin edersiniz. Allah’a iman edersiniz. (ve bunu da zaten inancınızdan dolayı ve onun gereği olarak yapıyorsunuz)” (Âli İmran sûresi,110. âyet) Bu dünya imtihan mahallidir. “Allah’ın size tasarruf için vekâlet verdiği maldan onun uğruna harcayın.” (57/7) Hadisi şeriflerde: “O kimse ki bir işçi tutar, onu çalıştırır da hak ettiği ücretini vermez, Kıyamet günü Allah onun hasmıdır. Hırsla elde edilen malda meymenet ve bereket olmaz. Az bir kâra razı olanı Allah sever” Buyrulur. Bir kudsi hadiste de, “İşçinin hakkını vermeyenin belini kırarım” ikazı vardır. Âyet de “Ta ki bu mallar zenginler arasında dolaşan bir servet olmasın.” (59/7) hatırlatması çok önemlidir. Mallar zenginler arasında dolaşan bir servet olursa; bu servet diğer hücrelerin aleyhine büyüyen kanser hücreleri gibi belli organlarda urlar meydana getirmeye yarar! Adil dağılımı sağlamanın yolu, şu temel düstura bağlılık şuurunu daima canlı tutmaktır: Bir mümin, ihtiyacından arta kalanı, Allah için, millet için, İslam’ın güçlenmesi için harcayacaktır. Bunu kabul etmeyenin imanı; yeterince meyve vermiyor, ışık vermiyor, eser vermiyor demektir. Malının, mülkünün kendini ebedi yaşatacağını zannetmeye başlayan bir kimse, her türlü nisap mükellefiyeti bağlarından bir sürü hesaplar yaparak sıyrılmaya çalışır. Bir ülkede fakirliğin artması, zenginlerin israfı yüzündendir. Toplar, üstüne oturur. Bu, israfın belki de en kötüsüdür. Zenginler fakirlerin duası sayesinde merzuk olurlar. Onlara verilen mal-mülk israf etmeleri için değildir. Tasarruf vekaletini su-i istimal edenler, mülkün hakiki sahibine hesap vereceklerdir. Mikropların varlığını göstermekle, hastalanmayı izah etmiş olmazsınız. Asıl meselelerin sebepleri üzerinde durmak lazımdır. Râ’d Sûresinde buyrulduğu gibi; “Bir millet kendi özünü değiştirmedikçe, Allah da onların halini değiştirip bozmaz.” Biz “biz” olarak kalamadık. “Biz” olarak kalamadığımız için kendi kaynaklarımızdan yeterince istifade edemedik. Önce kendimize dönüp, kendimizi düzeltmemizden başlamamız icap eder. Yaşadığımız dünyanın halini şu olayın ışığında düşünerek değerlendirelim. Abbad b. Serahbil anlatıyor: ‘Buğday tarlasına girip biraz başak koparıp, onların tanelerini ayırmaya başladım. Bu esnada tarlanın sahibi geldi. Beni dövdü ve elbiselerimi sırtımdan soyup aldı. Ben Peygamberimize gittim, onu şikâyet ettim. Onu çağırttı ve kızarak şöyle dedi: “O açtı onu doyurmadın. O cahildi ona öğretmedin.” Elbiselerimi geri verdirtti. Bana da buğday verdi.’ Kendi değer ve kutsallarından habersiz yetişenler/yetiştirilenler öncelikle Kur’an-ı Kerim’i (vahyi) ve Peygamber Efendimizi (Sünnetiyle, hadisiyle) tanımalı/tanıtmalıdır. Kur’ani cezalar tamamen üç vicdanı teskin etmeyi hedefler: Mağdurun vicdanı, kamunun vicdanı, suçlunun vicdanı. Tabii suçlunun vicdanını teskin etmek için önce suçluda bir vicdan inşa etmek gerekir. Müslümanlara hitap eden âyetin ‘iman edin’ demesinin, infakla doğrudan bir münasebeti vardır. Zira iman edip infak etmemek, Allah’a inanıp da O’na güvenmemek gibidir. Müslüman tasavvurunda infak üç temele dayanır. Mülk Allah’ındır. İman Allah’a güvendir. Servet insana emanettir. Servet ata benzer, sırtına binerseniz siz ona sahip olursunuz. Sırtınıza binerse o size sahip olur. Kur’an-ı Kerim’in infak konusunda üç tavsiyesi vardır. Bu husus âyetlerle sabittir. Birincisi, “Bollukta ve darlıkta infak et! (3 Âli İmran 134)” İkincisi, “Sevdiğinden ver! (2 Bakara 177)” Üçüncüsü, “Gizlice de, açıktan da ver! (13 Râ’d 22)” Âyet ve hadislerle de ‘Allah için verdiğini çok görmemek, başa kakmamak, minnet altında bırakmamak, yaptığını Allah için yapmak, bir teşekkür bile beklememek’ üzerinde durulur.

Bütün bunların ışığında, hayatımıza şekil veren bir dinimizi, onu uygulayan/uygulatan bir Peygamberin ümmeti olduğumuzu unutmayalım. Bunları unutmayıp hayatımıza yansıtırsak; küçük hesap yapmayız. Rabbimizin şefkat ve merhametine layık oluruz. İnşaallah.

Yaşar Değirmenci.

FANİ DUNYA FORUM HABERLER

Gönderen Konu: Hayat Anlamını Allah’tan Alır (Okunma sayısı 879 defa)

fanidunya

Hayat Anlamını Allah’tan Alır

fanidunya

Ynt: Yaşadığımız hayatın ölçüsü ne

BENZER KONULAR