www.FaniDunya.Net |HUZURUN, DOSTLUGUN, KARDEŞLİGİN EN GENİŞ PAYLAŞIMIN TARAFSIZ, KALİTELİ, DEVAMLI HİZMETİN ADRESİ

FANİDUNYA NET iSLAMİ YAŞAM HAYAT TOLUM VE AİLE => İSLAMİ YAŞAM HAYAT TOLUM VE AİLE => İnsan ve Hayat => Konuyu başlatan: fanidunya - Ekim 06, 2017, 12:04:12 ÖÖ

Başlık: TEVBE BİR İNKİLAPTIR
Gönderen: fanidunya - Ekim 06, 2017, 12:04:12 ÖÖ

Tevbe Bir İnkılaptır
 
Rabbimiz, ilâhımız ve melikimiz Allah Teâlâ yeryüzünün halifesi ve varisi olarak yaratmış olduğu ilk insan ve ilk peygamber olan kulu Âdem (a.s.) ile eşi Havva (r.anha)'ya şu emri vermişti:

"Ey Âdem, sen ve eşin cennette yerleşin, ikiniz dilediğiniz yerden yiyin, ama şu ağaca yaklaşmayın.

Yoksa zalimlerden olursunuz. Şeytan, kendilerinden örtülüp gizlenen çirkin yerlerini açığa çıkarmak için onlara vesvese verdi ve dedi ki: "Rabbinizin size bu ağacı yasaklaması, yalnızca sizin iki melek olmamanız veya ebedi yaşayanlardan kılınmamanız içindir." Ve: "Gerçekten ben, size öğüt verenlerdenim" diye yemin de etti.

Böylece onları aldatarak düşürdü. Ağacı tattıkları anda ise, ayıp yerleri kendilerine beliriverdi, ve üzerlerini cennet yaprak­larından örtmeye başladılar. (O zaman) Rableri, kendilerine ses­lendi:

"Ben, sizi bu ağaçtan men etmemiş miydim? ve şeytanın, sizin gerçekten apaçık bir düşmanınız olduğunu söylememiş miy­dim?" Dediler ki: "Rabbimiz, biz, nefislerimize zulmettik, eğer bizi bağışlamazsan ve esirgemezsen, gerçekten hüsrana uğrayanlar­dan olacağız." [1]

İlk insan, ilk Peygamber ve medeniyetin ilk kurucusu Âdem (a.s.) ve eşi Havva (r.anha), Rabbimiz Allah (azze ve celle)'nin kendilerini bilgilendirmesi ve uyarmasına rağmen kendilerinin ve onlardan türeyen insanların apaçık düşmanı olan şeytanın vesvesesi olan yaldızlı sözlere kanmışlardı... Şey­tanın bu aldatması, onları bulundukları makamdan ve mekân­dan düşürdü...

Onlar, şeytanın yaldızlı vesveselerine kanmakla nefisleri­ne zulmettiler... Hata ettiklerinin, bir yanlışlığa düştükleri­nin ve suç işlediklerinin hemen farkına vardılar; ama bir kere o suçu işlemiş oldular...

Merhametlilerin en merhametlisi Rabbimiz Allah, onlara bu hatayı nasıl düzelteceklerinin yolunu gösterip kendilerini bilgilendirdi... Tevbe etmek, o hatadan tamamen vazgeçmek, özürlerini beyân edip Rabbimiz Allah'tan af dilemek, böylece yanlıştan doğruya, hatadan sevaba dönmek... İşte o Rabbimiz Allah'ın, Âdem (a.s.)'a ve O'ndan olma insan kullarına göster­diği arınma yolu: Nasuh Tevbe!..

"Derken Âdem, Rabbinden (birtakım) kelimeler aldı. Bunun üzerine (Allah da) tevbesini kabul etti. Şüphesiz O, tevbeleri ka­bul edendir, esirgeyendir." [2]

"Âdem, Rabbine karşı gelmiş oldu da şaşırıp kaldı. Sonra Rabbi, O'nu seçti, tevbesini kabul etti ve doğru yola illetti." [3]

Âdem (a.s.) ve eşi Havva (r.anha), yaptıkları hatayı anla­yıp, işledikleri suçtan vazgeçerek, yegâne affedici Rabbimiz Allah'a dönünce Allah da onları affetti... Çünkü kullarından tevbe edip kendisinden af talep edenlerin, günahlarını affe­den ve kötülüklerini örten yegâne Rab Allah Teâlâ'dır ...

"Kullarından tevbeyi kabul eden, kötülükleri affeden ve işle­diklerinizi bilen O'dur." [4]

"Günahları bağışlayan, tevbeyi kabul eden, cezası pek şiddetli olan ve lütuf sahibi (Allah'tan). O'ndan başka ilah yok­tur. Dönüş O'nadır." [5]

İşlediği suçun, yaptığı yanlışlığın farkına varıp Rabbinden af dileyen Âdem(a.s.)'ın durumu böyle iken O'nun ve evladı­nın apaçık düşmanı olan şeytan, âlemlerin Rabbi Allah'ın em­rini dinlememiş, âsi olmuş, hem kendi nefsine zulmetmiş, hem de Âdem (a.s.) ve eşini yaldızlı vesveselerle kandırarak nefislerine zulmetmelerini sağlamıştır... Âdem (a.s.) ve eşi, ye­gâne Rab Allah Teâlâ'ya kul olma yolunu tutup özürlerini be­yân ederek, af dileyip bağışlanırken, şeytan Allah'a karşı isyan üstüne isyan ediyor, suç üstüne suç işliyordu...

Rabbimiz Allah, kıssayı şöyle beyân buyurur:

"Andolsun, Biz, sizi yarattık, sonra size suret (biçim-şekil) verdik, sonra meleklere; "Âdem'e secde edin!" dedik. Onlar da, İblis'in dışında secde ettiler. O, secde edenlerden olmadı. (Allah) dedi: "Sana emrettiğimde, seni secde etmekten alıko­yan neydi?" (İblis)âedi ki: "Ben, O'ndan hayırlıyım Beni ateşten yarattın, O'nu ise çamurdan." (Allah) dedi: "Öyleyse oradan in. Orada büyüklenmen senin (hakkın) olmaz. Hemen çık. Gerçekten sen, küçük düşenlerden­sin" o da: "(İnsanların) dirilecekleri güne kadar beni göztle(yip ertele)"dedi. (Allah:) "Sen, gözlenip ertelenenlerdensin" dedi. (Şeytan) dedi ki: "Madem öyle, beni azdırdığından dolayı onları saptırmak) için mutlaka senin dosdoğru yolunda (pusu kurup) oturacağım."

Sonra mutlaka önlerinden altalarından sağlarından ve sotlarından sokulacağım. Onların çoğunu şühredici bulamayacaksın. (Allah) dedi ki: "Kınanıp alçalmış ve kovulmuş olarak ora­dan çık. Andolsun, onlardan kim seni izlerse, cehennemi sizlerle dolduracağım." [6]

İlk insanlardan bu yanı ve Kıyamete kadar kim şeytanı ta­kip eder, onun vesveselerine tâbi olur ve gösterdiği yoldan gi­derse, o da şeytandan olup onun hizbinin bir üyesi hâline gel­miştir... Fakat insanlardan kim, şeytanın yaldızlı vesvesesine kanıp hata işledikten sonra atası Âdem (a.s.) ve eşi Havva (r.anha) gibi işlediği suçtan pişman olup tamamen vazgeçerek Allah'a dönüp af dilerse, Allah onları affeder... Tevbe edenler, şeytandan kurtulmuş, hata kirinden temizlenmişlerdir...

Ebû Saîd (r.a.)'ın rivayetiyle Rasûlullah (s.a.s.) şöyle buyu­rur:

"Şeytan şöyle dedi: Ya Rabbi, izzetine yemin ederim ki, kullarının ruhları ce­sedinde kalmaya devam ettikçe, onları devamlı olarak yolun­dan saptıracağım. Cenab-ı Allah şöyle buyurdu. İzzet ve celâlime yemin olsun ki, Ben de onları, Benden bağışlanma diledikleri sürece bağışlayacağım." [7]

Dileyenler için kıyamete kadar "Tevbe Kapısı" açıktır... Nefsini temizleyenler, gerçekten kurtulmuşlardır... Dönmek ve vazgeçmek mânâsına gelen tevbe, kötülükten iyiliği, şerrden hayra, çirkinlikten güzelliğe bir dönüştür.

İnsan fıtratına ve yaradılış gayesine [8] aykırı olan her olumsuz hâlden, insana yakışan ve Rabbi Allah'ın razı olduğu hâle dönmek tevbedir...

Allah (azze ve celle)'nin yasakladığı, yani haram kıldığı yegâne önderimiz Rasûlullah (s.a.s.)'in haram olduğunu be­yân ettiği bütün düşünce, inanç, hâl, hareket söz ve tavırlar­dan tamamen vazgeçmek ve bir daha dönmemeye karar verip direnmek tevbedir.

Tevbe, bir inkılaptır... Tevbe, maddî ve manevî bir deği­şimdir... Tevbe, insanın hem içinde, hem de dışında gerçekle­şen bir inkılaptır... Tevbe, şirk, küfür, bid'at ve hurafe gibi bü­tün cahiliyye değerlerinin, tevhid, iman ve salih amel değerle­riyle yer değişimidir. Cahiliyyete ait olan değerlerin ayaklar altına alınıp, İslâmî değerlerin yüceltilmesidir tevbe... Çünkü İslâm, yegâne hayat nizamı olup kendisinden başka yücelik olmayan en yüce değerdir.. [9] Tevbe, bir temizlik hareketidir... İnsanın şahsiyetine yakışmayan bütün kirlerden, bütün pis­liklerden temizlenme çabası, kendini arındırma mûcahedesidir.... Kalbi ve beyni, şirkten, küfürden, bid'at ve hurafe inançlardan temizlerken, bedeni, hâl ve hareketleri de Allah ve Rasûlü'nün yasakladığı, yani haram kıldığı şeylerin bütü­nünden arındırma inkılabıdır Tevbe... Fert fert temizlenenler, içinde yaşadıkları toplumu da temizler, rezilet toplumundan fazilet toplumu haline getirirler...

Şöyle buyurur Rabbimiz Allah:

"Güneş ve onun parıltısına andolsun. Onu izlediği zaman aya. Onu (güneş) parıldattığı zaman gündüze. Onu sarıp örttüğü zaman geceye. Göğe ve onu bina edene. Yere ve onu yayıp döşeyene. Nefse ve ona bir düzen içinde biçim verene. Sonra ona fücurunu (sınır tanımaz günah ve kötülüğünü) ve ondan sakınmayı ilham edene (andolsun). Onu arındırıp temizleyen gerçekten felah bulmuştur. Ve onu (isyanla, günahla, bozulmalarla) örtüp saran da el­bette yıkıma uğramıştır." [10]

Tevbe inkılabıyla nefsini temizleyen kurtulmuş, günah ör­tüsüyle kendini kirleten de dünyada ve ahirette yıkıma uğra­mıştır...

Aslı Farsça olan günah kelimesiyle [11] kast edilen mânâ, Al­lah ve Rasûlü'nün yasakladığı, yani haram kıldığı ve insanın fıtratına aykırı, şahsiyetine yakışmayan bütün hâl ve hareket­lerdir...

Ayet-i kerimelerde kullanılan "Cunah" kelimesi:

Darlık, sıkıntı, sakınca, engel, be's, mahzur ve günah mânâsında kul­lanılmıştır... [12]

Kur'ân-ı Kerim'de ve hadis-i şeriflerde "Günah" kelimesi­nin yerine şu kelimeler kullanılmıştır:

Kebaire, seyyie, zenb, ism, fahşa, rics, vizr, cürüm, hatîe, şikâk, habis, fısk, isyan, fücur, şekavet, münker... vb. kelimelerin türevleri...'[13]

Yegâne Rabbimiz Allah'ın ve hayat örneğimiz, biricik ön­derimiz Rasûlullah (s.a.s.)'in yasakladığı, yani haram kıldığı, fikirleri, inançları, sözleri, hâl ve hareketleri delilleriyle anla­tan değerli kitaplar hazırlayan kıymetli İslâm alimleri, bu ko­nuda ümmete rehber olmuş ve' onları aydınlatmışlardır... [14]

Îman ehli olan muvahhid mü'minlerin, izzet ve şeref sahi­bi olan şahsiyetlerini rencîde eden, muvahhid şahsiyete yakış­mayan ve ona zararlı olan her şey Rabbimiz Allah tarafından haram kılınmıştır... Allah ve Rasûlü (s.a.s.) tarafından haram edilmiş her şey, insanların bütününe zarardır... Onların ruhî yapışma, bedenî yapısına, aile yapısına ve toplum yapısına za­rarlı olan şeyleri, âlemlerin Rabbi Allah Teâlâ yasaklamıştır...

Allah ve Rasûlü (s.a.s.)'in yasakladığı herhangi bir sözü söylemek ve işi yapmak, Allah'a ve Rasûlü (s.a.s.)'e karşı baş kaldırmak, isyan etmektir... Böyle bir itaatsizlik, muvahhid mü'minlerin akîdevî yapısını sarsıp rahatsız ettiği gibi, salih amel yapısını da zedeler ve bozar... Böyle bir yaralanma sonu­cu kirlenmişlikten kurtuluş yolu, tevbedir... O yanlışlıktan, o hatadan tamamen vazgeçip doğruya dönmek, kırılanı tamir eder, yıkılanı düzeltir...

Rabbimiz Allah, hayat düstûrumuz Kur'ân-ı Kerim'de, Rasûlullah (s.a.s.) ise, sünnetinde muvahhid mü'min müslümanların şahsiyetine yakışmayan ve onların yapmamaları ge­rekli olan haramları beyân buyurmuşlardır...

Onlardan bir kaç tanesini hatırlatalım. Ebû Bekre (r.a.)'dan:

Rasûlullah (s.a.s.) üç kere:

"Büyük günahların en büyüğünü size haber vereyim mi?" buyurdu.                                       

Sahabîler:

“Evet, haber ver ya Rasûlullah, dediler. Rasûlullah (s.a.s.):

"Allah'a ortak koşmak, anne-babaya eziyet vermektir" buyurdu.

Dayanmakta iken oturdu da:

"İyi dinleyin! Bir de yalan yere şahîtlik etmektir" buyur­du.

Râvi dedi ki:

“Rasûlullah, bu son sözü o kadar çok tekrar etti ki, niha­yet biz (kendisine acıyarak) keşke sussa, dedik. [15]

Ebû Hüreyre (r.a.)'ın rivayetiyle şöyle buyurur Rasûlullah (s.a.s.):

"Helak edici olan yedi şeyden çekininiz" Sahabîler:

“Ya Rasûlullah bu yedi şey nedir? Dediler.

Rasûlullah (s.a.s.):

"Allah'a ortak koşmak, Sihir yapmak, Allah'ın haram kıldığı bir canı öldürmek; haklı öldüren müstesna. Ribâ (yani faiz kazancı) yemek. Yetim malı yemek. Düşmana hücum sırasında harpten kaçmak. Zinadan kaleye girmişçesine korunmuş olup, hatırından bile geçirmeyen mü'min kadınlara zina iftirası atmak" buyurdu. [16]

Enes b. Malik (r.a.)'dan:

Rasûlullah (s.a.s.)'e büyük günah soruldu.

Rasûlullah (s.a.s.):

"Allah'a şirk koşmak, (müslüman) anne-babaya eziyet et­mek, (haksız olarak) insan öldürmek, yalan şahitliği yapmak" buyurdu. [17]

Abdullah b. Mes'ud (r.a.) şöyle anlatıyor: Rasûlullah (s.a.s.)'e:

“Allah katında hangi günah en büyüktür, diye sordum. Rasûlullah (s.a.s.):

"Allah seni yarattığı hâlde, Allah'a benzer bir eş uydurmandır" buyurdu.

“Hakikaten bu, elbette pek büyüktür! Dedim. Ardından:

“Sonra hangi günah büyüktür? Diye sordum. Rasûlullah:

"Seninle beraber yemek yemesinden korkarak çocuğunu öldürmendir" buyurdu.

“Bundan sonra hangisi (büyüktür)? Dedim.

Rasûlullah (s.a.s.):

"Komşunun zevcesiyle zina fiilini işlemendir"  buyurdu.[18]

1) Büyük günahların en büyüğü şirktir:

Yegâne önderimiz Rasûlullah (s.a.s.)'in bu beyânlarına dikkat edilecek olursa, insanın Rabbi Allah'a karşı, kendisine karşı, diğer insanlara karşı ve içinde bulunmuş olduğu toplu­ma karşı işlediği en büyük suç, Allah'ın zatına ve sıfatlarına şirk koşmaktır...

Göklerde de ilah, yerde ilâh olan âlemlerin yegâne Rabbi Allah'a, gerek nefsinden heva ve hevesini, gerekse bir başkası­nı ilâhlaştırıp, yalnız ve yalnız O'na ait olan haklarda, fiillerde ortak etmek en büyük zulüm, yani korkunç şirktir...

Merhametlilerin en merhametlisi ve rahmeti gazabına ga­lip gelen Rabbimiz Allah'ın affetmediği suç, şirk koşmak su­çudur... Allah (azze ve celle), şirk suçunun dışında kulların iş­lediği günahlardan dilediğini bağışlar... Fakat şirk suçunu as­la bağışlamaz... Bu hakikati Rabbimiz Allah ve O'nun Rasûlü (s.a.s.) beyân buyuruyor:

"Hani Lokman, oğluna -öğüt vererek- demişti ki: "Ey oğlum, Allah'a şirk koşma, şüphesiz şirk gerçekten büyük bir zulüm­dür." [19]

"Hiç şüphesiz, Allah, kendisine şirk koşanları bağışlamaz. Bunun dışında kalanlar ise (onlardan), dilediğini bağışlar. Kim Allah'a şirk koşarsa, elbette o, uzak bir sapıklıkla sapmıştır." [20]

Ebü'd-Derda (r.a.)'ın rivayetiyle şöyle buyurur Rasûlullah (s.a.s.):

"Umulur ki Allah, her günahı bağışlar. Ancak Allah'a şirk koşmuş olarak ölen kimse ile mü'mini kasten öldüren mü'min hariç." [21]

Şirk, Allah'ın yeryüzündeki egemenlik hakkını gasp edip, O'nun değişmez, eskimez, her asırda taptaze ve geçerli olan hükümleriyle hükmetmeyip, onları bir yana bırakarak, ilâhlaştırdıkları heva ile heveslerinden kaynaklanan hükümlerle hükmetmektir... [22]

“Şirk yegâne yaratan ve emir sahibi olan âlemlerin Rabbi Allah'ın" [23]

Rasûlü Musa (a.s.) ile göndermiş olduğu hükümle­rini bir yana bırakıp, egemen olduğu ülkesinde yegâne kanun koyucu ve yaptırıcı olarak kabul edilen Firavun'u ve kanunla­rını kabul ederek, Allah'ın ilâh ve Rab oluşunun yerine Firavun'un rabliğine ve ilâhlığına rıza göstermektir... Egemen olduğu ülkenin ve vatandaşlarının yegâne rabbi ve ilâhı oldu­ğunu, yani "Bu ülkede vatandaşlar arasında benim dediğim ve yaptığım kanunlar geçerlidir. Bundan başkasına, hele hele Musa'nın Allah'tan alıp getirdiğini söylediği hükümlere tâbi olanlara en korkunç cezayı vereceğim" diyen Firavun'u kabul edenler şirk koşmuşlardır...

Firavun, vatandaşlarına şöyle diyordu:

"Sizin en yüce Rabbiniz benim.” [24]

"Ey önde gelenler, sizin için benden başka bir ilâh olduğunu bilmiyorum." [25]

Heva ve hevesini ilâhlaştıran, ülkesinde yaşayan halkın rabbi ve ilâhı olduğunu beyân eden Firavun'un bu iddialarını doğru buluyor ve kabul ediyorlardı... Firavun'a ve onun gayr-i İslâmî tağutî düzenine rıza gösterip, ikrardan gelen sükut ile karşılıyorlardı...

Olay, Kur'an'da şöyle beyân buyurulur:

"Firavun, kendi kavmi içinde bağırdı: "Ey Kavmim, Mısır'ın mülkü ve şu altımdan akan ırmaklar benim değil mi? Yine de görmeyecek misiniz? Yoksa ben, şundan (Musa'dan) hayırlı değilmiyim ki, o, aşa­ğı (sınıftan) bir zavallı ve neredeyse (sözü) açıklamaktan yoksun olan (biri)dir. Bu durumda (eğer doğruysa) üzerine altından bilezikler atılmalı, ya da yakınında yer almış vaziyette onunla birlikte melek­ler gelmeli değil miydi:" Böylelikle kendi kavmini küçümsedi, onlar da, ona boyun eğ­diler. Gerçekten onlar fasık olan bir kavimdi." [26]

Yegâne hayat düstûrumuz Kur'ân-ı Kerim'de geçmiş za­manlarda Mısır'ın egemeni olan tağut Firavun ve tağutî düze­ni bir örnek olarak beyân edilmiştir...

Her çağın Firavunları vardır.... O çağın rasûlüne ve nebisi­ne karşı gelip, Allah'ın ve Rasûlü'nün hükümlerini geçerli ka­bul etmeyerek, kendi hükümlerini egemen olduğu ülkenin halkı üzerinde uygulayan her güç, o çağın tağut Firavunudur... Onu ve şirk olan düzenini kabul edenler, Mısır Firavun'unu, kabul edenlerle birdirler...

"Allah'ın hükümlerini kabul etmeyen ve onların hakim ol­maması için mücadele eden her egemen güç, kendi çağının Firavunudur" hakikatine, asırların en hayırlısı olan "Asr-ı Saadet"ten bir örnek verelim..

Abdullah İbn Mes'ud (r.a.) şöyle anlatıyor:

Bedir gününde, Ebû Cehil'in yanına vardım.

Ayağından darbe yemişti. Kılıcıyla kendini koruyor, in­sanları yanından uzaklaştırmaya çalışıyordu. Ben:

“Allah'a hamd olsun ki, seni rezil ve hakir etti, ey Allah'ın düşmanı! dedim.

Oda:

"O, kendi kavminin öldürdüğü bir adamdır! dedi.

Ben de, pek iyi olmayan kılıcımla ona vurmaya başladım. Eline bir darbe indirdim. Kılıcı düştü. Düşen kılıcını alıp onunla kendisini vurup öldürdüm. Sonra âdeta yerde sürünürcesine Hz. Peygamber'e geldim ve durumu anlattım.

Oda:

"Kendisinden başka ilah bulunmayan Allah için doğru söyle, onu öldürdün mü?" diye sordu.

“Kendisinden başka ilâh bulunmayan Allah'a yemin ederim ki, onu öldürdüm, dedim.

Rasûlullah (s.a.s.), kalkıp benimle birlikte Ebû Cehil'in yanına geldi ve:

"Seni, rezil ve hakir eden Allah'a hamd olsun ey Allah'ın düşmanı! Bu, bu ümmetin Firavunu olmuştu!" dedi. [27] Bunu, böylece beyân ettikden sonra, şirk koşarak ve her­hangi bir farzı inkâr ederek irtidat etmek, yani İslâm ile şeref­lendikten sonra tekrar geriye küfre ya da şirke dönmek de en büyük günahtır... Böyle biri tekrar tevbe ederek İslâm'a dön­mezse, kendisi hakkında Allah'ın bağışlaması söz konusu değildir... İrtidat edenler, yegâne Rab Allah'ın kanunlarını bıra­kıp, tağutların heva ve heveslerine uyanlar, ya da Allah'ın hü­kümlerini kabul ile beraber tağutun hükmünü de kabul eden­ler ve rıza gösterenlerdir... Mürtedler, ya yegâne hayat nizamı İslâm'ı terk edip tağutî bir ideolojiye inanır ve ona göre hare­ket edenler, ya da İslam'ı kabul etmekle beraber, herhangi gayr-i İslâmî bir tağutî düzeni de benimseyip hayatının bir kısmını İslâm'a göre bir kısmını da tağuta göre düzenleyenler­dir...

Egemen tağutların hükümlerine rıza gösterenler, onları da kabul edenler, her ne kadar İslam'ın tağutların egemenliğine zarar getirmeyen yönleriyle amel ederlerse de, egemen tağut­ların hükmüne rıza ve onları kabul, onu İslam dairesinin dışı­na çıkarır... Çünkü akide konusunda müşriklere uymak, on­ların egemenliğini kabul etmek, onlar gibi müşrik olmaktan başka bir şey değildir... İman konusunda onları reddetmek, fa­kat amel konusunda tâbi olmak, tevhid üzere olan bir kişiyi âsî eder... [28]

Rabbimiz Allah şöyle buyurur:

"Onlara (müşriklere, şeytanın dostlarına) itaat ederseniz, şübhesiz siz de müşrik olursunuz" [29]

"Müşriklere ve şirk düzenlerine iman etmiyor, akide ko­nusunda onları reddediyorum, ama fiilî olarak onlara itaat ediyorum. Tevhidini sağlam, imanımı koruyorum ya, diğeri bir şey olmaz!" diyecek birileri var ise, Allah'a karşı isyan bay­rağını çekmek, İslâm topraklarını işgal eden harbî tağutların hizmetinde bulunmak ve onlarının hayat damarlarına taze kan vermek olan fiilî yardımda bulunmanın ne demek oldu­ğunu bir daha gözden geçirsinler... Bu konuda Kitap ve Sünnet'in emirlerini bir daha okusunlar ve iyice düşünsünler!...

Rabbimiz, irtidat edenler hakkında şöyle buyurmaktadır:

"Gerçek şu, İman edip sonra küfre sapanlar, sonrayine iman edip sonra küfre sapanlar... Allah, onları bağışlayacak değildir, onları doğru yola da iletecek değildir." [30]

"Doğrusu, imanlarından sonra küfredenler, sonra küfürleri­ni arttıranlar, bunların tevbeler'i kesinlikle kabul edilmez, işte bunlar, sapıkların tâ kendileridir. Şüphesiz, küfredip kafir olarak ölenler, bunların hiçbirisin­den yeryüzü dolusu altın olsa -bunu, fidye olarak verse de- kesin olarak kabul edilmez. Onlar için acıklı bir azap vardır ve onla­rın yardımcıları yoktur.” [31]

"Ey iman edenler, İçinizden kim dininden geri dönerse (irti­dat ederse), Allah, (onların yerine) kendisinin onları sevdiği, on­ların da kendini sevdiği, mü'minlere karşı alçak gönüllü, kâfirle­re karşı ise, güçlü ve onurlu, Allah yolunda cihad eden ve kınayıcının kınamasından korkmayan bir topluluk getirir. Bu, Al­lah'ın bir fazlıdır. Onu, dilediğine verir,,Allah (rahmetiyle) geniş olandır, bilendir" [32]

2) Mü'min müslüman anne-babaya eziyet etmek büyük günahlardandır:

Rabbimiz Allah şöyle buyurur:

"Rabbin, O'ndan başkasına kulluk etmemenizi ve anne-ba­baya iyilikle davranmayı emretti. Şayet onlardan biri veya her ikisi, senin yanında yaşlılığa ulaşırsa, onlara "öf" bile deme ve onları azarlama, onlara güzel söz söyle.

Onlara acıyarak alçak gönüllülük kanadını ger ve de ki: "Rabbim, onlar beni küçükken nasıl terbiye ettilerse, sen de on­ları esirge." [33]

Abdullah b. Mes'ud (r.a.)'dan:

Ben, Rasûlullah (s.a.s.)'e:

“Amellerin hangisi Allah'a daha sevgilidir? diye sordum. "Vaktinde kılınan namazdır" buyurdu.

Abdullah:

“Sonra hangisi? dedim.

"Sonra anne-babaya iyilik etmektir" buyurdu. Abdullah:

“Sonra hangisi? dedim.

"Allah yolunda cihaddır" buyurdu. [34]

3) Yalancı şahitlik büyük günahlardandır:

"Ey iman edenler, kendiniz, anneniz, babanız ve yakınlarınız aleyhine bile olsa, Allah için şahitler olarak adaleti ayakta tutun. (Onlar) ister yengin olsunlar, ister fakir olsunlar, çünkü Allah, onlara daha yakındır. Öyleyse adaletten dönüp heva (tutkuları)nıza uymayın. Eğer dilinizi eğip büker (sözü geveler) ya da yüz çevirirseniz, şüphesiz Allah, yaptıklarınızdan haberi olan­dır."[35]

"Allah'tan kendisinde olan bir şehadeti gizleyenden daha za­lim olan kimdir? Allah yaptıklarınızdan gafil değildir." [36]

"Ey îman edenler, adil şahitler olarak, Allah için, hakkı ayakta tutun. Bir topluluğa olan kininiz, sizi adaletten alıkoyma­sın. Adalet yapın. O, takvaya daha yakındır. Allah'tan korkup sa­kının. Şüphesiz Allah, yapmakta olduklarınızdan haberi olandır.” [37]

"Şahitliği, Allah için dosdoğru yerine getirin." [38]

4) Sihir yapmak büyük günahlardandır:

"Ve onlar Süleyman'ın mülkü (nübüvveti) hakkında şeytanla­rın anlattıklarına uydular. Süleyman, inkâr etmedi, ancak şeytan­lar inkâr etti. Onlar, insanlara sihri ve Babil'deki iki meleğe Harut'a ve Marufa indirileni öğretiyorlardı. Oysa o ikisi: "Biz, yal­nıza bir fitneyiz (imtihan için gönderildik), sakın yanlış inanıp da kafir olmayınız" demedikçe hiç kimseye (bir şey) öğretmezlerdi. Fakat onlardan, erkekle karısının arasını açan şeyi öğreni­yorlardı. Oysa onunla Allah'ın izni olmadıkça hiç kimseye zarar veremezlerdi. Buna rağmen kendilerine zarar verebilecek ve ya­rar sağlamayacak şeyi öğreniyorlardı. Andolsun onlar, bunu satın alanın, ahiretten hiçbir payı olmadığını bildiler. Kendi nefislerini karşılığında sattıkları şey ne kötü, bir bilselerdi." [39]

"Yaptıkları sadece bir büyücü hilesid'ır. Büyücü ise, nereye varsa iflah olmaz. " [40]

5) Allah'ın haram kıldığı bir canı haksız yere öldürmek büyük günahlardandır:

"Haklı hir neden olmaksızın Allah'ın haram kıldığı bir kim­seyi öldürmeyin. Kim mazlum olarak öldürülürse, onun velisine yetki vermişizdir. O da, öldürmede ölçüyü taşırmasın. Çünkü o, gerçekten yardım görmüştür." [41]

"Kim bir nefsi, bir başka nefse ya da yeryüzündeki bir fesada karşılık olmaksızın (haksız yere) öldürürse, sanki bütün insanla­rı öldürmüş gibi olur. Kim de onu (öldürülmesine engel olarak) diriltirse, bütün insanları diriltmiş gibi olur" [42]

"Bir mü'minin, diğer bir mü'mini öldürmesi caiz olmaz, me­ğer ki, hataen olmuş ola." [43]

"Her kim de bir mü'mini kasten öldürürse, artık onun ceza­sı, içinde ebedî kalmak üzere cehennemdir. Allah, ona gazabetmiştir, ona lanet etmiştir. Ve ona çok bü­yük bir azap vardır." [44]

Berâ b. Azib (r.a.)'ın rivayetiyle şöyle buyurur Rasûlullah (s.a.s.):

"Şüphesiz dünyanın yok olması, Allah katında haksız ye­re bir mü'mini öldürmekten daha ehvendir." [45]

6) Riba (Faiz kazancı) yemek büyük günahlardandır:

"Faiz (riba) yiyenler, ancak kendisini şeytan çarpmış olanın kalkışı gibi çarpılmış olmaktan başka (bir tarzda) kalkmazlar. Bu, onların: "Alım-satım da ancak faiz gibidir" demelerinden dolayıdır. Oysa Allah, alış-verişi helâl, faizi ise haram kılmıştır. Kime Rabbinden bir öğüt gelir de (faize) bir son verirse, artık geçmişi kendisine, işi de Allah'a aittir. Kim de (faize) geri döner­se artık onlar ateşin halkıdır. Orada onlar, sürekli kalacaklar­dır" [46]

"Ey iman edenler, Allah'tan korkup sakının ve eğer inanmış iseniz, faizden arta kalanı bırakın. Şayet böyle yapmazsanız, Allah'a ve Rasûlü'ne karşı savaş açtığınızı bilin. Eğer tevbe ederseniz, artık sermayeniz sizindir. (Böylece) ne zulmetmiş olursunuz, ne de zulme uğratılmış olursunuz.” [47]

Cabir (r.a.)'nı rivayetiyle Rasûlullah (s.a.s.): Ribayı yiyene, yedirene, katibine ve şahitlerine lanet etti ve:

"Onlar, müsavidirler!" buyurdu. [48]

7)  Yetim malı yemek büyük günahlardandır:

"Yetimlere mallarını verin ve murdar olanla temiz olanı de­ğiştirmeyin. Onların mallarını, mallarınıza katarak yemeyin. Çünkü bu, büyük bir suçtur" [49]

"Gerçekten yetimlerin mallarını zulmederek yiyenler, karın­larına ancak ateş doldurmuş olurlar. Onlar, çılgın bir ateşe gireceklerdir:” [50]

"Yetimin malına, o, ergindik çağına erişinceye kadar -o en-güzel (şeklin) dışında- yaklaşmayın." [51]

8) Düşmana hücum sırasında harpten kaçmak büyük günahlardandır:

"Ey iman edenler, toplu olarak kâfirlerle karşılaştığınız za­man, onlara arka çevirmeyin (savaştan kaçmayın). Kim onlara böyle bir günde -yine savaşmak için bir yana çekilen ya da bir başka bölüğe katılmak için yer tutanın dışında- arkasını çevirirse, gerçekten o, Allah'tan bir gazaba uğramıştır ve onun barınma yeri cehennemdir. Ne kötü bir yataktır o." [52]

9) İffet ve namus sahibi mü'min kadına zina iftirası atmak, büyük günahlardandır:

"Namus sahibi, bir şeyden habersiz mü'min kadınlara (zina suçu) atanlar dünyada ve ahirette lanetlenmişlerdir. Ve onlar için büyük bir azap vardır. O gün, kendi dilleri, elleri ve ayakları aleyhlerinde, yaptık­larına dair şahitlikte bulunacaklardır. O gün, Allah, hak ettikleri cezayı imkansız verecektir. Ve on­lar da Allah'ın hiç şüphesiz Hak olduğunu bileceklerdir." [53]

10) Zina etmek büyük günahlardandır:

"Zinaya yaklaşmayın, şüphe yok o, çirkin bir hayasızlık ve kötü bir yoldur." [54]

"Mü'minlere söyle: Gözlerini (harama bakmaktan) kaçındır­sınlar ve ırzlarını korusunlar. Bu, onlar için daha temizdir. Ger­çekten Allah, yapmakta olduklarınızdan haberi olandır Mü'min kadınlara da söyle: Gözlerini (harama bakmaktan) kaçındırsınlar ve ırzlarını korusunlar, süslerini açığa vermesin­ler, ancak kendiliğinden görüneni hariç. Baş örtülerini, yakaları­nın üstünü (kapatacak şekilde) koysunlar..." [55]

11) Hırsızlık yapmak büyük günahlardandır:

"Hırsız erkek ve hırsız kadının, (çalıp) kazandıklarına bir karşılık ve Allah'tan da tekrarı önleyen kesin bir ceza olmak üze­re ellerini kesin. Allah, üstün ve güçlü olandır, hüküm ve hikmet sahibidir. Ancak kim işlediği zulümden sonra tevbe eder ve (davranış­larını) düzeltirse, şüphesiz Allah onun tevbesini kabul eder. Mu­hakkak Allah, bağışlayandır, esirgeyendir.” [56]

12) İçki içmek ve kumar oynamak büyük günahlardandır:

"Ey iman edenler, içki, kumar, dikili taşlar ve fal okları an­cak şeytanın işlerinden olan pisliklerdir. Öyleyse bun(lar)dan ka­çının. Umulur ki, kurtuluşa erersiniz. Gerçekten şeytan, içki ve kumarla aranıza düşmanlık ve kin düşürmek, sizi, Allah'ı anmaktan ve namazdan alıkoymak ister. Artık vazgeçtiniz değil mi?" [57]

İbn Ömer (r.a.)'ın rivayetiyle Rasûlullah (s.a.s.) şöyle bu­yurdu:

"İçkiye on yönden lanet edilmiştir: İçkinin kendisine, imal edene, imal etmek isteyene, satıcı­sına, müşterisine, taşıyanına, taşıttıranına (yani sipariş edeni­ne), parasını yiyene, içene ve içirene." [58]

13) Her türlü gasp ve rüşvet büyük günahlardandır:           

"Allah ve Rasûlü'ne karşı savaş açanların ve yeryüzünde boz­gunculuğa çaba harcayanların cezası ancak öldürülmeleri, asıl­maları ya da elleriyle ayaklarının çaprazca kesilmesi veya (o) yerden sürülmeleridir. Bu, onlar için dünyadaki aşağılanmadır, ahirette de onlar için büyük bir azap vardır. Ancak, sizin onlara güç yetirmenizden önce tevbe edenler başka. Biliniz ki, şüphesiz Allah, bağışlayandır, esirgeyendir." [59]

Cabir b. Abdullah (r.a.)'dan:

Rasûlullah (s.a.s.) şöyle buyurdu:

"Kim apaçık bir şekilde bir malı gasp ederse (veya cebir kullanarak yağmalarsa) o kimse, bizden değildir." [60]

"Birbirinizin mallarını haksızlıkla yemeyin ve siz, bile bile günahla insanların mallarından bir bölümünü yemeniz için on­ları hakimlere aklatmayın " [61]

Abdullah b. Amr (r.a.)'ın rivayetiyle şöyle buyurur Rasûlullah (s.a.s.):

"Allah'ın laneti, rüşvet verenin ve alanın üzerinedir (veya üzerine olsun)." [62]

Yegâne hayat düstûrumuz Kur'ân-ı Kerim'den ve yegâne önderimiz Rasûlullah (s.a.s.)'in hadislerinden hareketle ör­nek olsun diye büyük günahlardan birkaç tanesini zikrettik... Diğerleri için bu konuda kaleme alınmış kıymetli İslâm alim­lerinin eserlerine müracaat edilmelidir...

Rabbimiz Allah'ın ve önderimiz Rasûlullah (s.a.s.)'in muvahhid mü'min müslümanlar için yasakladığı ve razı olmadı­ğı her hâl ve hareket günahtır... Bu günahların kendinden bü­yüğüne veya küçüğüne göre dereceleri olup suçun ağırlığı bu­na göre beyân olunmuştur...

Bu konuda, Hüccetü'I-İslâm imam Gazali (rh.a.)'in çok güzel ve yerinde bir değerlendirmesi vardır... Okuyanlar için faydalı olur düşüncesiyle zikrediyoruz:

"Ebû Said el-Hudrî ve diğer sahabîler:

“Siz, öyle günahlar işlersiniz ki, onlar gözükmezler. Halbuki biz onları, Rasûl-ü Ekrem zamanında büyük günahlardan sayardık, demişlerdir.

Diğer bir grup da:

“Allah'ın her yasak ettiği ve kasden yapılan her günah, bü­yük günahtır, demişlerdir.

Bütün bu rivayetlerden sonra bu konunun üstünden per­deyi kaldırıp gerçeği açığa çıkarmaya gelince; meselâ, hırsızlı­ğın büyük günahlardan olup olmadığını anlamak için, önce büyük günahın ne demek olduğunu ve bundan maksadın ne olduğunu anlamak lazımdır.

Bir adam kalkıp da:

Hırsızlık, haram mıdır, değil midir? Diye sorduğu vakit ona, önce haramı, haramın ne demek olduğunu anlatmadıktan sonra hırsızlığın haram olduğunu söylemek, bir fayda sağla­maz. Önce haramı tanıtacaksın, sonra da hırsızlıkta da hara­mın varlığını anlatacaksın.

Kebire, lafzı itibariyle müphemdir. Ne lügat, ne de şeriatte özel bir vasfı yoktur. Zira gerek sağire, gerekse kebire, izafî sözlerdir. Her günah, küçüğüne nisbetle büyük, büyüğüne nisbetle küçüktür. Meselâ, yabancı kandıla kucaklaşıp öpüşmek, yabancı kadına bakmağa nisbetle kebire, fakat zinaya nisbetle sağiredir. Yine bir adamın kolunu kesmek, dövmeğe nisbetle kebire, fakat öldürmeğe nisbetle sağiredir.

Evet, özel şekilde bu günahı işleyen kimse cehenneme gi­rer, diye korkutulan günahlar da kebiredir. Çünkü cehennem ile azap, büyük azaplardandır. Bunun gibi peşin cezayı gerek­tiren, Nass'ın nehyettiği günahlara da kebire denir. Çünkü bu­nun özel şekilde zikri, kebireliğine delâlet eder. Diğerlerine nisbetle de kebire olduğunda şüphe yoktur. Kur'an'da hakkın­da Nass varid olan hükümler de birbirinden farklıdır.

Bu isimleri vermekte bir zorluk yoktur. Sahabeden rivayet edilenler de bunların arasındadır. Onları da bu ihtimallerden birine koymak mümkündür. Asıl önemli olan Allahu Teâlâ'nın:

"Size yasaklanan büyük günahlardan kaçınırsanız, sizin ku­surlarınızı örteriz" [63] mealindeki ayet-i celile'nin mânâsı ile Rasûl-ü Ekrem'in:

“Beş vakit namaz, büyük günahlardan başka diğer günah­ların kefaretidir” [64] buyurduğunun mânâlarını anlamak la­zımdır. Zira bunlar, büyük günahın hükmünü yerleştirirler.

Burada hak olan, şeriat nazarında günahın üçe ayrılması­dır. Bir kısmı büyük, diğer kısmı da küçük günahlardır. Bir de bunların aralarında şüpheli olanlar vardır. Büyük veya küçük olup olmadıkları belli olmayanlarıdır. Kesin bir tarif veya efra­dını cami', ağyarını mâni' muayyen bir sayı bulmağa çalışmak bulunması mümkün olmayan bir şeyi aramak gibidir. Çünkü bu, ancak Rasûl-ü Ekrem'den duymak suretiyle tespit edilir. Rasûl-ü Ekrem'den ise, böyle muayyen bir sayı yoktur.

O, çeşitli zamanlarda:

"Bu üçü büyük günah, şu yedisi büyük günah, bir kötü sö­ze iki misli ile mukabele büyük günahlardandır" diye ayrı ay­rı hadislerde buyurmakla, O'nun bu sayılarla hasrı kasdetmediği anlaşılmıştır. Şârî'nin saymadığını ve hatta müphem bırak­mak istediğini, sayı ile tayin nasıl mümkün olur? Bu, bütün gecelere önem verilmesi için "Kadir gecesi"ni diğer geceler arasında gizlediği gibidir.

Evet, biz, genel bir yol ile büyük günahların cins ve neviIerini tayin imkânına sahibiz. Fakat doğrudan doğruya kendi maddelerini takribi olarak bilemeyiz. Bunun gibi en büyük gü­nahları da bilebiliriz. Fakat en küçük günahları saymaya im­kân yoktur." [65]

İslâm ilimleri konusunda ehil olan İmam Gazali, konuyu bu şekilde beyân ediyor... Onun bu apaçık ve yerinde olan iza­hından sonra denilecek herhangi bir şey sözü uzatır...

Konunun ehli olan imamlarımızın söylediği şu sözü de bu­raya kaydedelim:

"İsrar ile küçük günah yoktur; istiğfar ile de büyük günah yoktur."

Küçük günahları işlemekte ısrar etmek, onları büyük gü­nah haline getirir... Günah işlediğinden dolayı pişman olup tevbe ve istiğfar edenin de inşaallah günahları affolunacağın­dan dolayı, sanki hiç günah işlememiş bir hâle döner...

Yegâne hayat düstûrumuz Kur'ân-ı Kerim'de haram kılı­nan şeyleri beyân eden şu ayet-i kerimeleri anmak konumu­zun tamamlanmasına vesile olur...

"Ölü eti, kan, domuz eti, Allah'tan başkası adına kesilmiş, bo­ğulmuş, vurulmuş, yüksek bir yerden düşmüş, boynuzlanmış, yır­tıcı hayvan tarafından yenmiş -(henüz canlıyken yetişip) kestik­leriniz hariç- dikili taşlar üzerine bağazlanmış (hayvanlar) ve fal oklarıyla kısmet aramanız size haram kılındı. Bunlar, fısktır (günahla yoldan sapmadır). Bugün inkâra sapanlar, sizin dini­nizden (dininizi yıkmaktan) umut kesmişlerdir. Artık onlardan korkmayın, Benden korkun. Bugün size dininizi kemâle erdirdim, üzerinizdeki nimetimi tamamladım ve size din olarak İslâm'ı se­çip beğendim. Kim şiddetli bir açlıkta kaçınılmaz bir ihtiyaçla karşı karşıya kalırsa - günaha eğilim göstermeksizin- (bu haram saydıklarımızdan yetecek kadar yiyebilir); çünkü Allah bağışlayandır, esirgeyendir.” [66]

"De k'ı: "Gelin, size Rabbiniz'ın neleri haram kıldığını okuya­yım: O'na, hiçbir şeyi ortak koşmayın, anne-babaya iyilik edin, yoksulluk endişesiyle çocuklarınızı öldürmeyin -sizin de, onların da azıklarını biz vermekteyiz, çirkin kötülüklerin (şahşanın) açığına ve gizli olanına yaklaşmayın. Hakka dayalı olma dışında, Allah'ın (öldürülmesini) haram kıldığı kimseyi öldürmeyin. Îşte bunlarla size tavsiye (emir) etti Umulur ki, akıl erdirirsiniz.

Yetimin malına, o erginlik çağına erişinceye kadar -o en güzel (şeklin) dışında- yaklaşmayın. Ölçüyü ve tartıyı doğru olarak yapın. Hiçbir nefse, gücünün kaldırabileceği dışında bir şey yük­lemeyiz. Söylediğiniz zaman -yakınınız dahi olsa- adil olun. Al­lah'ın ahdine vefa gösterin. İşte bunlarla, size tavsiye (emir) etti. Umulur ki, öğüt alıp düşünürsünüz." [67]

Bütün bu açıklamalardan sonra net olarak ortaya çıkan şu­dur:

Yegâne hayat nizamı İslam, insanların iyiliğini, güzelliğini hayrını, huzurunu, saadet ve barışını hedeflemiş, bunu, kendi­sine katıksız olarak iman eden bütün muvahhid mü'min müsIümanlara emretmiştir:

"Ey iman edenler, hepiniz topluca barış ve güvenliğe (silme, İslâm'a) girin ve şeytanın adımlarını izlemeyin. Çünkü o, size apaçık bir düşmandır." [68]

İslâm, başlangıçtan Kıyamete kadar hep iyiden ve iyilik­ten, hep hayırlıdan ve hayırdan, hep adilden ve adaletten, hep barış severlerden ve barıştan yana olmuş, insanlık barış ve hu­zurunu bozan her türlü zalim, sömürücü, bölücü ve fitneciye karşı çıkmıştır.

İslâm, herhangi bir hata ve yanlışlık yapan için, o hatadan vazgeçip tevbe ederek sevaba dönmek isteyene tevbe kapısını açık bırakmış, hep insan kazanmayı hedeflemiş ve hiçbir zaman kaybetmeden yana olmamıştır... Kendine iman edenlere iyi, temiz, hayırlı ve barıştan yana olmalarını emretmiştir...

Bu emirleri, "işittik ve itaat ettik" diyen tam iman ederek teslim olan bütün muvahhid mü'minler yerine getirmeye gay­ret etmişlerdir...

Abdullah b. Ömer (r. anhuma) anlatıyor:

Muaz b. Cebel, sefere çıkmak üzere idi:

“Ya Rasûlullah, (sefere çıkıyorum) bana nasihat et! dedi. Rasûlullah (s.a.s.) de:

"Allah'a kulluk et, hiçbir şeyi O'na eş koşma" buyurdu" Tekrar:

- Ya Rasûlullah, daha başka? Deyince:

"Yanlış bir iş yapınca hemen düzelt. Güzel işler yap ki, hu­yun güzelleşsin" buyurdu. [69]

O Rahman olan Allah'ın kulları:

"Onlar, Allah ile beraber başka bir ilâha tapmazlar. Allah'ın haram kıldığı canı haksız yere öldürmezler ve zinâ etmezler. Kim bunları yaparsa, ağır bir ceza ile karşılaşır" [70] düstûrunun idrakindedirler...

Ebû Zer Cündeb b. Cünade (r.a.)'dan:

Rasûlullah (s.a.s.) şöyle buyurdu:

"Her ne hâlde olursan ol Allah'tan kork (müttakî ol). Seyikötülüğün ardından iyilik işle ki, kötülüğü silsin! İnsanlara güzel ahlak ile muamele et!" [71]

Yine Ebû Zer (r.a.) anlatıyor:

“Ya Rasûlullah, bana bir şeyler öğütleyiniz, dedim. O da (s.a.s.):

"Bir fenalık işlediğin zaman hemen ardından onu gidere­cek bir iyilik yap” buyurdu.

“Ya Rasûlullah, "Lâ ilahe illallah" demek de, iyilikler kap­samında mıdır? Dedim.

Rasûlullah (s.a.s.) bana:

"Evet, hem de iyiliklerin en üstünüdür" karşılığını verdi. [72]

İslâm, mü'min müslümanları böyle eğitiyor ve böyle olgunlaştırıyor... Kâmil bir mü'min, kâmil bir insandır... İnsan-ı Kâmil, ancak ve ancak mü'min-i kâmildir... Mü'min-i Kâmil olunmadan, insan-ı kâmil olunmaz...

İnsan, masum değildir.... Masumiyet, insanlar içinde yal­nızca Allah'ın özel koruduğu rasûllere ve nebilere mahsustur... Însan, kusurlarıyla insandır... İnsana düşen, kusurlarını gider­mek, yanlışlarını düzeltmek, hatalı yönlerini ıslah etmektir...

Bundan dolayı Rabbimiz Allah şöyle buyurur:

"Size yasaklanan büyük günahlardan kaçınırsanız, sizin ku­surlarınızı örteriz ve sizi onurlu - üstün bir makama koyarız" [73]

Yegâne önderimiz Rasûlullah (s.a.s.), kendi kendimizi kontrol etmek, nefsimizi hesaba çekmek, yanlışlarımızı gider­mek, iyilikleri çokça yapıp kâmil bir mü'min olmak için bize bir ölçü vermiştir.... Bu ölçüye dikkat eden muvahhid mü'minler, her zaman ve her mekânda olgunluğa doğru yürümekte, kendilerinden istenilen kulluk vazifelerini yerine getirmekte ve emrolundukları gibi dosdoğru olmaya çalışmaktadırlar...

Nevvas b. Sem'an el-Ensarî (r.a.)'dan:

Rasûlullah (s.a.s.)'e, iyilik ve günahı sordum da şöyle bu­yurdu:

"İyilik, ahlak güzelliğidir. Günah ise, kalbini huzursuz ya­pan ve başkalarının öğrenmesinden hoşlanmadığın şeydir." [74]

Vabisa b. Ma'bed el-Ensarî (r.a.)'dan:

Rasûlullah (s.a.s.), Vabisa'ya:

"Sen, sevap ve günahı sormaya mı geldin?" buyurdu.

(Vabisa), sözüne devamla dedi ki:

Ben:

“Evet, dedim.

(Vabisa) sözüne şöyle devam etti:

Bunun üzerine O (s.a.s), parmaklarını birleştirip onlarla göğsüme vurdu ve üç defa:

“Sen fetvayı kendinden iste, sen fetvayı kendinden iste ey Vabisa!" buyurdu.

Sonra sözüne şöyle devam etmişti:

"İyilik ve sevap gönlün kendisiyle huzur bulduğu şeydir. Kötülük ve günah ise, insanlar sana fetva verseler de, onlar sa­na (farklı) açıklamada bulunsalar da, insanın içine oturan, in­sanın gönlünde gidip gelen şeydir." [75]

Yine Vabisa (r.a.)'dan:

Rasûllullah (s.a.s.) şöyle buyurdu:

"Her ne kadar müftüler sana fetva verseler de sen kalbine danış!" [76]

Ebû Ümame (r.a.)'dan:

Rasûlullah (s.a.s.) şöyle buyurdu:

"İyiliklerin seni sevindirir, kötülüklerin de seni üzerse, sen olgun mü'minsin." [77]

Katıksız iman sahibi muvahhid mü'minlerin bu kadar açık ve bu kadar sağlam ölçüleri vardır...

Mü'min Müslümanlar, kendilerine Allah ve Rasûlü (s.a.s.) tarafından verilen bu her çağda geçerli ölçüyle kendilerini de­vamlı tartacak, ölçecek ve dengede tutmaya gayret edecekler­dir...

İslâmın gelişiyle, hak ile batı, tevhid ile şirk, iman ile kü­für, iyilik ile kötülük tamamen ortaya çıkmış ve birbirlerinden ayrılmışlardır... Artık kim batılı, şirki ve kötülüğü reddedip hakka, tevhide ve iyiliğe sarılırsa o, kopması imkansız bir kur­tuluş kulpuna yapışmıştır...[78]

Kâmil iman sahibi muvahhid mü'minler değil günaha yak­laşmak, haramı işlemek, içinde haram şüphesi olan, günah ko­kusu gelen şeylerden bile çekinirler... Eğer bir hata edip yan­lışlığa düşerlerse, hemen pişman olup tevbe eder ve o hatayı düzeltmeye gayret ederler... Çünkü insanlar için masumiyet söz konusu olmadığı için, düşülen hataların düzelmesi yolu ve bir inkılap olan tevbe ile yanlışlıkları düzeltmeye çalışır­lar...

Helâl ve haram sınırları birbirinden kesin hatlar ile ayrıl­mıştır; fakat bu ikisi arasında bazı şüpheli şeyler vardır...

Haram mı, helâl mı olduğu, yeterli bilgisi bulunmayanlar tarafından kesin karar verilemeyen şeyler için, yine önderimiz ve hayat örneğimiz Rasûlullah (s.a.s.), bizleri bilgilendirip uyarmıştır...

Numan b. Beşir (r.a)'dan:

Rasûlullah (s.a.s.) şöyle buyurur:

"Helâl belli, haram da bellidir, ikisi arasında helâl mı ha­ram mı olduğu belli olmayan birtakım şüpheli şeyler vardır ki, çok kimseler bunları bilmezler. Her kim şüpheli şeylerden sa­kınırsa, ırzını da, dinini de tertemiz tutmuş olur. Her kim şüpheli şeylere dalarsa, (içine girmek yasak olan koruluk etrafında davarlarını otlatan bir çoban gibi) çok sür­mez koruluğa dalabilir. Haberiniz olsun! Her hükümdarın kendine mahsus bir koruluğu vardır. Gözünüzü açın! Allah'ın yeryüzündeki koruluğu da, haram ettiği şeylerdir. Haberiniz olsun ki, bedenin içinde bir lokmacık (mudğa) et parçası vardır ki, o iyi olursa, bütün beden iyi olur. O bo­zuk olursa, bütün beden bozuk olur. İşte o (et parçası), kalp­tir." [79]

Muvahhid mü'minler, gerek akide konusunda, gerekse amel konusunda ânın vacibi olan ilmihâllerini çok iyi öğren­mek zorundadırlar... Çünkü her mü'min müslümanın, kulluk vazifelerini hakkıyla yapmak için ilme ihtiyacı vardır ve bu il­mi elde etmeleri onlara farzdır...

Enes b. Malik (r.a.)'ın rivayetiyle şöyle buyurur Rasûlullah (s.a.s.):

"İlim aramak, (kadın olsun, erkek olsun) her müslüman üzerine farzdır." [80]

Mü'min müslümanlar, lehlerinde ve aleyhlerinde olan şeyleri ya kendileri delilleriyle iyice öğrenecekler ya da bu ko­nuda yetkili bir âlime sorup öğrenecekler... Böyle olmalıdır­lar ki helâlleri bilip işlesinler, haramları öğrenip çekinsinler ve onlara yaklaşmasınlar... Böylece katıksız iman sahibi olan muvahhid mü'minler, sahillerden, müttakîlerden ve sâdıklar dan olsunlar...

Rabbimiz Allah şöyle buyurur:

"Göklerde ve yerde olanlar Allah'ındır. Öyle ki, kötülükte bulunanları, yaptıkları dolayısıyla cezalandırır, güzel davranışda bulunanları da daha güzeliyle ödüllendirir. Ki onlar, ufak tefek günahları dışında, günahın büyük olanından ve çirkin utanmaz­lıklardan kaçınırlar. Şüphesiz senin Rabbin, mağfireti geniş olandır. O, sizi daha iyi bilendir"

--------------------------------------------------------------------------------
 
[1] Araf: 7/19-23.

[2] Bakara: 2/37.

[3] Taha: 20/121-122.

[4] Şura: 42/25.

[5] Mümin: 40/3.

[6] Araf: 7/11-18.

[7] İmam Suyutİ, Cami'ü's-sagir Muhtasarı Tercüme ve Şerhi Çev. İsmail Mutlu, Vdg. İst.1996, C l, Sh. 541, Hds. ll66 (2025). Ahmed b. Hanbel, Müsned, C. 3, Sh.29 ve 41den. İbn Hacer el-Askalanî, Terğib ve Terhib, Çev. Abdulvehhab Öztürk, İst.1982, Sh. 364, Hds. 543. Not:  Hakini, bu hadîsin sahih olduğunu söylemiştir.

[8] İnsanın yaratılış gayesi,  Kur'ân-ı Kerim'de şöyle beyân buyurulmuştur Rabbimiz Allah tarafından: "Ben, cinleri ve insanları yalnızca Bana ibadet etsinler diye yarattım." Zariyat: 51/56.

[9] Cabirb. Abdullah (r.a.)'dan: Rasûlullah (s.a.s.) Şöyle buyurdu: "Dikkat edin! Cahiliyet işlerine ait her şey ayaklarımın altına konmuştur." Sahih-i Müslim, Kitabü'1-Hac, B.19, Hds. I47. Sünen-i İbn Mâce, Kitabû'l-Menasık, B. 84, Hds. 3074. Sûnen-i Ebû Davûd, Kitabü'l-Menasık, B. 56, Hds.1903. Rasûlullah (s.a.s.) şöyle buyurmuştur "İslâm (daima) yüksek olur onun üstüne yükselinmez."

Sahih-i Buhârî, Kitabü'l-Cenaiz, B.79. (bab başlığında). İmam Suyuti, A.g.e, C.2, Sh.174, Hds.656 (3063) Darekutnî ve Beyhakinin Sünen'inden (Aziz b. Amr, (r.a.) rivayetiyle)

[10] Şems: 91/1-10.

[11] Bkz. Gencine-i Güftar Ferhenğ-i Ziya Farsça Türçe Lügat, Hazr. Ziya Sükûn, İst. l996, C. 3, Sh. l698.

[12] Bkz. Bakara: 2/138; Nisa: 4/23, 24, 101, 102, 128; Nur: 24/29, 58, 60.

[13] Bkz. Dr. Sadık Kılıç, Kur'an'da Günah Kavramı, Konya, 1984, Sh.122, Vd. (Doktora tezi).

[14] Bkz. İmam Zehebi, İslâm Şeriatinde Büyük Günahlar ve Haramlar (Kitabü'l-Kebaire), Çev. Sıdkı Gülle, İst. 1986; İbn Hacer el-Heytemi, İslam'da Helalleer ve Haramlar (ez- Zevacir an iktinafit-kebair, Çev. Ahmed Serdaroğlu, İst.1986, 2 cilt.

[15] Sahih-i Buharı Kitabü'ş-Şehadet, B.10, Hds.9. Kitabü'1-Edeb, B.6, Hds. 7. Kiıabü'l-İsti'zan, B. 35, Hds. 46.47. Sahih-i Müslim, Kitabül-İman, B. 38, Hds. 143. Sünen-i Tirmizî, Kitabü'l-Birri ve's-sıla, B.4, Hds. 1964. İmam Buhârî,  Kitabü'l-Mûfred, B.7, Hds.15; B.15, Hds. 30.

[16] Sahih-i Buhârî, Kitabü'l-Vesâyâ, B. 24, Hds. 29. Kitabü'l-Muharribin, B. 30, Hds. 48. Sahih-i Müslim, Kitabü'1-İman, B.38, Hds.145. Sünen-i Ebû Davûd, Kitabü'l-Vesâyâ, B.10, Hds. 2874. Sünen-i Neseî, Kitabü'l-Vesâyâ, B.12, Hds. 3652.

[17] Sahih-i Buhârî, Kitabü'ş- Şehâdât, b.10, Hds. 18. Kitabü'l-Eyman ve'n-nüzûr, B.16, Hds.51. Kitabü'1-Edeb, B.6, Hds.8. Kitabü'd-Diyat, B. l, Hds.10. Sahih-i Müslim, Kitabü'1-İman, B.38, Hds. 144.

[18] Sahih-i Buhârî, Kitabû't-Tefsir, B.4, Hds.4. Kitabû'1-Edeb, B.20, Hds.30. Kitabü'l-Muharribin, B.5, Hds. l0.

Kitabu't-Tevhid, B.47, Hds.158. Sahih-i Müslim, Kitabü'1-İman, B.37, Hds.141-142. Abdullah İbn Mübarek, Birri ve's-sıla, Çev. Tevhid Ajans, İst.1996, Sh.3, Hds. 3.

[19] Lokman: 31/13.

[20] Nisa: 4/48 ve 116.

[21] Sünen-i Ebû Davûd, Kitabü'l-Fiten, B. 6, Hds. 4270.

[22] Bkz. Furkan: 25/43; Casiye: 45/23.

[23] Bkz. Araf: 7/54.

[24] Nazi'at: 79/24.

[25] Kasas: 28/38.

[26] Zuhruf: 43/51-54.

[27] İbn kesir, el-Bidaye ve'n-nihaye, Büyük İslam Tarihi, Çev. Mehmet Keskin, İst. 1994, C.3, Sh. 435-436. İmam Ahmed b. Hanbel'den. Said Havva, el-Esas fi's-sünne, Çev. Abdurrahman Ali Vural, Vdg., İst.1991, C. 2, Sh. 149-150. Taberânrden-Heysemî, Mecmeu'z-zevaid, C.6, Sh. 79'dan. M. Asım Koksal. İslam Tarihi, Medine Devri - 2, İst. T.Y., C.9, Sh-153. Zehebi, Siyerü a'lami'n-nübelâ, C.3, Sh.345-346'dan.

[28] Bkz. İmam Kurtubî, el-Cami'u li ahkâmi'l-Kur'an, Çev. M. Beşir Eryarsoy, İst. 1998, C.7, Sh. 147

[29] En'am: 6/121.

[30] Nisa: 4/137.

[31] Âl-i İmrân: 3/90-91.

[32] Mâide: 5/54.

[33] İsra: 17/23-24.

[34] Sahih-i Buhârî, Kitabü'1-Edeb, B.l, Hds. l Sahih-i Müsüra, Kitabül-İman, B. 36, Hds. 137-139 Sünen-i Tirmizî, Kitabü'l-Birri ve's-sıla, B. 2, Hds. 1960

[35] Nisa: 4/135.

[36] Bakara: 2/140.

[37] Maide: 5/8.

[38] Talak: 65/2.

[39] Bakara: 2/102.

[40] Taha: 20/69.

[41] İsra: 17/33.

[42] Maide: 5/32.

[43] Nisa: 4/92.

[44] Nisa: 4/93.

[45] Sünen-i İbn Mâce, Kitabü'd-Diyet, B. l, Hds. 2619. Sûnen-i Tirmizî Kitabü'd-Diyet, B. 7, Hds.1414. Sünen-i Neseî, Kitabü Tahrimi'd-Dem, B. 2, Hds. 3974-3977.

[46] Bakara: 2/275.

[47] Bakara: 2/278-279.

[48] Sahih-i Müslim, Kitabül-Musakat, B.19, Hds.106. Sahih-i Buhârî, Kitabû'1-Buyu, B.113, Hds.180. Sünen-i Tirmizi, Kitabü'1-Buyu B. 2, Hds.1221. Sünen-i İbn Mâce, Kitabü't-Ticare, B. 58, Hds. 2277. Sünen-i Ebû Davûd, Kitabü'1-Buyu ve't-ticare, B. 4, Hds. 3333. Sünen-i Neseî, Kitabü’t-Talak, B.13, Hds. 3400.

[49] Nisa: 4/2,

[50] Nisa: 4/10.

[51] En'âm: 6/152.

[52] Enfal: 8/15-16.

[53] Nur: 24/23-25.

[54] İsra: 17/32.

[55] Nur: 24/30-31.

[56] Maide: 5/38-39.

[57] Maide: 5/90-91.

[58] Sünen-i İbn Mâce, Kitabül-Eşribe, B.6, Hds. 3380-3381. Sünen-i Tirmizî, Kitabû'1-Buyu, B. 58, Hds. 1311. Sünen-i Ebû Davûd, Kitabü'l-Eşribe, B. 2, Hds. 3674. Taberânî, Mu'cemu's-sağir Tercüme ve Şerhi, Çev. İsmail Mutlu, İst.1997, C. 2, Sh. 202, Hds. 518. İmam Suyutî, A.g.e., C. 3, Sh. 197, Hds. 3216 (7253). Ahmed b. Hanbel, Müsned, C. 2, Sh. 97'den.

[59] Mâide: 5/33-34.

[60] Sünen-i İbn Mâce, Kitabü'l-Fiten, B. 3, Hds. 3935 ve 3937. Sünen-i Ebû Davûd, Kiıabü'l-Cihad, B.128, Hds. 2703 ve 2705.

[61] Bakara: 2/188; Nisa: 4/29.

[62] Sünen-i İbn Mâce, Kitabü'I-Ahkam, B. 2, Hds. 2313. Sünen-i Tirmizî, Kitabü'I-Ahkam, B. 9, Hds. 1351-1352. Sünen-i Ebû Davûd, Kitabü'l-Akdiye, B. 4, Hds. 3580. İmam Suyutî, Cami'u's-sağir Muhtasarı, C. 3, Sh. 197, Hds. 3217 (7255). Ahmed b. Hanbel, Müsned, C. 2, Sh-164, 190, 212.den.

[63] Nisa: 4/31.

[64] Hadis'in tamamı şöyledir: Ebû Hüreyre (r.a.)'dan: Rasûlullah (s.a.s.) şöyle buyurdu: "Büyük günahlardan kaçındığı takdirde beş vakit namaz, iki cuma ve iki ramazan, aralarındaki günahlara kefarettirler." Sahih-i Müslim Kitabü't-Tahare, B.5, Hds.16. ve 14-15. Sünen-i lirinizi, Kitabü's-Salât, B.160, Hds.214. Sünen-i lbn Mâce, Kitabü İkameti's-salât, B. 79, Hds.1086.

[65] Hüccetül-İslâm İmam Gazali, İhyâu ulûmi'd-Din, Çev. Ahmed Serdaroğlu İst TY C.4, Sh-35-36.

[66] Maide: 5/3.

[67] En'am: 6/151-152.

[68] Bakara: 2/208.

[69] İmam Hafız el-Münzirî, Hadislerle İslam-Terğib ve Terhib, Çev. A. Muhtar Büyükçınar, Vdğ., İst.1986, C.6, Sh. 146-147, Hds.38. İbn Hibban ve Hakim'den.

[70] Furkan: 25/68.

[71] Sünen-i Tirmizî, Kitabü'l-Birri ve's-sılâ, B. 54, Hds. 2053. Sünen-i Dârimî,  Kitabü'r-Rikak, B. 74, Hds. 2794,

Ahmed b. Hanbel, Kitabü'z-Zühd, Çev.  Mehmed Emin İhsanoğlu, İst.1993, C l, Sh. 49. Hds.141. Tabcrânî, A.g.e., C.2, Sh.19-20, Hds. 372.

[72] Ahmed b. Hanbel. A.g.e., C. l, Sh. 49, Hds. 143 imam Hafız el-Münzİrî, A.g.e., C. 6, Sh.149, Hds. 42 İmam Ahmed, Ebü'd-Derda'dan.

[73] Nisa: 4/31.

[74] Sahih-i Müslim, Khabü'l-Birri ve's-sılâ, B. 6, Hds. 14-15. Sünen-i Tirmizî, Kitabü'z-zühd, B. 40, Hds. 2494

[75] Sünen-i Dârimî, Kitabü'1-Buyu, B. 2, Hds. 2536. İmam Suyuiî, A.g.e, C. 2, Sh. 204, Hds. 1737(3198). Ahmed b. Hanbel, Müsned, C.4, Sh. 228'den.

[76] İmam Suyuti, A.g.e., C.l, Sh. 284, Hds. 571(991) Buhârî'nin Tarihinden.

[77] İmam Suyutî, A.g.e., C. l, Sh. 203, Hds.397(677). Ahmed b. Hanbel, Müsned, C. l, Sh.18. 26 ve C.3, Sh. 446'dan. Taberânî, A.g.e., C.l, Sh. 256, Hds.168.

[78] Bkz. İsra: 17/81; Enbiya: 21/18; Bakara: 2/256.

[79] Sahih-i Buhârî, Kitabü'1-İman, B. 39, Hds. 45. Sahih-i Müslim, Kitabü'l-Müsakat, B. 20, Hds. 107. Sûnen-i Neseî, Kitabü'l-Buyu, B. 2, Hds. 4431. Sünen-Tirmizî Kitabü'l-Buyu, B. l, Hds. 1219. Ebû Davûd, Kitabü'1-Buyu, B. 3, Hds. 33 29-3330. İbn Mâce, Kitabü'l-Fiten, B.14, Hds. 3984. Dârimi, Kitabü'1-Buyu, B. l, Hds. 2534.

[80] İbn Mâce, Mukaddime, B.17, Hds. 224. Taberânî, A.g.e., C.l, Sh.72, Hds.14. İmam Suyutî, A.g.e., C. 2, Sh.546, Hds. 2570(52649), 2572(52669). İbn Adiy, Beyhakî ve İbn Abdilber'den, İmam Azam Ebû Hanife, Müsned, Çev.  Muhamtned Selim Köse, İst. T.Y. Sh. 39, Hds. 30/1,31/2.