Gönderen Konu: TEVBE VE ALLAH’A YÖNELME (Okunma sayısı 666 defa)

fanidunya · « : Temmuz 29, 2017, 12:27:39 ÖÖ »

TEVBE VE ALLAH’A YÖNELME

Tevbe Eden Kullarına Allah’ın Rahmeti ve Affının Genişliği

29) Ebû Hüreyre (r.a.)’dan rivayetle, dedi ki: “Resûlullah (s.a.s.) şöyle buyurdu:

“Allah-u Azze ve Celle mahlukatı yaratmayı taktir buyurduklarında, kendi katında, arşın üstünde bulunan Levh-i Mahfuz’una (kudret kalemine emrederek): “Şüphesiz Benim rahmetim gazabıma galiptir” diye yazdı.”[1]

v Yine Buhârî’den gelen (7404) bir rivayet lafzı şöyledir:

“Allahu Teâlâ mahlukatı yaratacağı vakit, kendi nefsi hakkında hükmetmiş olmakla, kendi katında, arşın üstünde bulunan kitabına (Levhi Mahfuza): “Rahmetim gazabımı aşıyor” diye yazdı.”

v Buhârî’de (7453) geçen başka lafzı şöyledir:

“Allahu Teâlâ mahlukatı yaratacağı zaman, kendi katında, arşın üstünde bulunan (kitabına): “Hiç şüphesiz, Rahmetim gazabımı geçti” diye yazdı.”

v Bir başka lafzı (7554) ise şudur:

“Yüce Allah (c.c.) mahlukatı yaratmadan önce, (kitabına): “Hiç şüphesiz, Rahmetim gazabımı geçti” diye yazdı. Öyle ki bu, kendi katında ve arşın üzerinde bulunan (Levh-i mahfuzunda) yazılı hâldedir.”

v Müslim’de (2751) gelen bir hadis lafzı ise şöyledir:

“Yüce Allah mahlukatı yaratmadan önce, kendi katında, arşın üzerinde olan kitabına: “Şüphesiz Rahmetim gazabıma galiptir” diye yazdı.”

v Müslim’in başka hadis lafzı ise şöyledir:

“Allahu Teâlâ mahlukatı yaratmayı takdir ettiğinde, kendi nefsi hakkında hükmetmiş olmakla, kendi katında bulunan (Levh-i mahfuz): “Muhakkak ki Rahmetim gazabıma galiptir” diye yazdı.”

v Müslim yine kısaltılmış olarak şu lafzı da rivayet etmiştir:

“Allah-u Azze ve Celle şöyle buyurdu: “Rahmetim gazabımı (öfkemi) geçti.”

--------------------------------------------------------------------------------

[1] Müttefekun aleyh. Hadisin lafzı (3194) Buhârî'ye aittir.

Can Boğazdan Çıkmadığı Sürece, Günahları Tekrar İşlese De Çokça Günah İşleyenin Tevbesinin Kabul Edilmesi

30) Ebû Hüreyre (r.a.)’dan gelen bir rivayette, şöyle dedi: “Nebî (s.a.s.)’in şöyle buyurduğunu işittim:

“Bir kula (bilmeden) bir günah isabet edip veyahut bir günah işleyip de:

“Ya Rabbi! Ben bir günah işledim. Yahut bilmeyerek ben bir günaha duçar oldum, kusuruma af ve mağfiret et.” diye (günahını itiraf ve) niyaz ederse, o kulun Rabbi:

“Demek ki kulum, (dilediği zaman) günahını affedecek ve (dilediği zaman da) cezalandıracak bir Rabbin olduğunu bildi. Öyleyse Ben de kulumu mağfiret ettim” diye buyurur.

Sonra bu kul Allah’ın dilediği zamana kadar (günah işlemeden) yaşar. Sonra bir günaha daha duçar olur veya bir günah daha işler ve:

“Ya Rabbi! Ben (bilerek) bir günah daha işledim veya (bilmeyerek) bir günaha duçar oldum. Kusurumu af ve mağfiret et” diye niyaz ederse, o kulun Rabbi:

“Demek ki kulum, kendisinin günahını bağışlayacak veya kendisini cezalandıracak bir Rabbi bulunduğunu gereği gibi bildi, öyleyse Ben de bu kulumu mağfiret ettim.” diye buyurur. Sonra bu kul Allah’ın dilediği zamana kadar (günahsız) yaşar. Sonra (yine) bir günaha duçar olup veya bir günah işlese ve:

“Ya Rabbi! Ben bir günah işledim veya bir günaha duçar oldum, kusurumu bağışla” diye Allahu Teâlâ’ya yalvarsa, o kulun Rabbi:

“Demek ki, kulum günahını affedecek veya (kendisini) cezalandıracak bir Rabbi olduğunu bildi. Ben de kendisini üç defa bağışladım. Artık (kul günah işlediğinde tevbe etmesini bilen) bu kulum istediği işi yapsın” diye buyurdu.”[1]

Müslim’in (2758) lafzı ise şöyledir:

“Bir kul bir günah işleyip de:

“Ya Rabbi! Günahımı bağışla!” dese, bunun üzerine Yüce Allah:

“Kulum bir günah işledi ve günahını bağışlayacak veyahut da günahından dolayı kendisini cezalandıracak bir Rabbin olduğunu bildi” diye buyurur. Sonra (bu) kul yine günah işlese ve: “Allah’ım! günahımı bağışla” dese, bunun üzerine Allahu Teâlâ:

“Kulum bir günah işledi ve günahını bağışlayacak veyahut da günahından dolayı kendisini cezalandıracak bir Rabbi olduğunu bildi” diye buyurur. Sonra kul tekrar bir günah işlese ve:

“Rabbim! Günahımı bağışla!” dese, bunun üzerine Allah (c.c.):

“Kulum bir günah işledi ve günahını bağışlayacak veyahut da kendisini cezalandıracak bir Rabbin olduğunu bildi. Artık (kul günahını işlediğinde tevbe etmesini bilen bu kulum): “İstediğini işle Ben seni bağışladım” diye buyurur.”

Hadis ravilerinden birisi olan Abdu’l-Ala şöyle dedi: “İstediğini işle” kavlini üçüncüsünde mi yoksa dördüncüsünde mi buyurduklarını bilmiyorum.”

v Müslim’de geçen benzer bir rivayet lafzında:

“.... Dolayısıyla Ben kulumu bağışladım. Dilediğini işlesin” ibaresi mevcuttur.

--------------------------------------------------------------------------------

[1] Müttefekun aleyh: Lafız ise Buhârî’ye aittir (7507).

fanidunya · « **Yanıtla #1 :** Temmuz 29, 2017, 12:35:53 ÖÖ »

Selim - Temiz, Hoş - Bir Kalp İle Allah’a Tevbe Edip O’na Yönelen

31) Ebû Said El-Hudri (r.a.) dan rivayetle, dedi ki:

“Nebî (s.a.s.) şöyle buyurdu:

“İsrail oğulları içinde doksan dokuz kişiyi öldürmüş bir adam bulunmaktaydı. Sonra (tevbesinin olup olmayacağını) sormak için çıktı ve bir rahibe geldi. Rahibe:

“Kendisi için bir Tevbe imkanının olup olmadığını?” sordu. Rahip:

“Hayır” deyince onu da öldürdü. Yine (tevbesinin olup olmayacağı hususunda) sormaya başladı. Bir adam:

“Filanca memlekete git” dedi. (Adam o memlekete ulaşamadan) adamı ölüm yakaladı. Göksünü gittiği memlekete doğru yöneltti. Rahmet ve azap melekleri bu adamı (cennete ya da cehenneme götürmek için) tartıştılar. Allah (c.c.) adamın gitmekte olduğu memlekete:

“Yaklaş” diye, ayrılmış olduğu memlekete de:

“Uzaklaş” diye emir buyurdu. Sonra da:

“Her iki memleketin de arasını ölçünüz” diye meleklerine emir buyurdu. Gideceği memlekete bir karış daha yakın bulundu ve günahı bağışlandı.”[1]

v Müslim’de (2766) geçen bir lafız rivayeti şöyledir:

“Sizden önceki (kavimlerde) yaşayan ve doksan dokuz kişiyi öldürmüş bir adam vardı. (Tevbesinin olup olmayacağının imkaniyeti hakkında) yeryüzünün en bilginine sormak için (çıktı). Bu rahibi söylediler ve o da Rahibe gelip:

“Kendisi doksan dokuz kişi öldürmüş. Kendisi için bir Tevbe imkanının olup olmadığını?” sordu. Rahip’te:

“Hayır” dedi. Bu cevap üzerine onu da öldürdü ve ölü sayısını yüze çıkardı. Sonra (yine tevbesinin olup olmayacağını) sormak için yeryüzündeki en bilgiliye sormak ihtiyacı duydu. Kendisine çok alim bir adamı söylediler. O da (ona gidip):

“Kendisi yüz cana kıymış bir kimsedir. Kendisinin tevbe etme imkaniyeti var mı?” diye sorar. O Alim de:

“Evet! Elbetteki, Tevbe ile kul arasına kim girebilir ki?” der. (Devamla): “Filanca memlekete git, orada Allah’a (c.c.) kulluk eden bazı insanlar var. Sen de onlarla beraber Allah’a (c.c.) kulluk edersin. Ve sakın buraya bir daha gelme çünkü burası çok kötü bir memlekettir” dedi.

Bu cevaptan sonra adam yola çıktı. Yolu yarıladığı vakit, ölüm onu yolda yakaladı. Bunun üzerine Rahmet melekleriyle azap melekleri münakaşaya giriştiler. Rahmet melekleri:

“O adam Allah’a tevbe etmiş ve kabul olunmuş bir kalp ile geldi” dediler. Azap melekleri de:

“Ancak o bir hayır işlemedi ki hiç” dediler. Bu münakaşaları üzerine insan sûretinde bir melek gelir. Azap ve Rahmet meleklerinin o adamı (tevbe için memlekete geleni) her ikisinin ortasına koymasını söyler ve:

“Her iki memleketin arasını ölçün, hangisi daha yakın ise ona göre (yeri belli olacak)”der. Melekler de ölçerler ve bakarlar ki gideceği memlekete daha yakındır. Bunun üzerine Rahmet Melekleri adamı alıp (Cennete) götürürler.”

Hadis ravilerinden birisi olan Katade dedi ki: “Hasan-ı Basri “Adama ölüm geldiği zaman adam göğsüyle (sürünerek) gitmeye çalıştı (ancak kavuşamadan öldü)” lafzının da kendisine rivayet edildiğini” söylemiştir.

Yine Müslim’de geçen bir rivayet şöyledir:

“Bir adam doksan dokuz cana kıydı. Tevbesinin mümkün olup olmayacağını sordu ve bir Rahibe gitti ve ona sordu. Rahip de:

“Senin tevben olmaz” diye cevap verdi. Bu cevabı alan adam onu da öldürdü. Sonra yine tevbe etmesi hakkında soru sormak için araştırmaya girişti. Sonra içinde salih insanların bulunduğu bir memlekete gitti. Yolun bir bölümüne gelince ölüm onu yolda yakaladı. Kendisi göğsüyle sürünmeye başladı (Memlekete ulaşmak için) ancak sonra öldü (ve kavuşamadı). Bunun üzerine Rahmet ve azap melekleri münakaşaya girdiler. Sonuç olarak salihlerin bulunduğu memlekete bir karış daha yakın olunca o memleketin halkından (salihinden) kılındı.”

Bir hadis lafzı da şöyledir:

“Yüce Allah (c.c.): “(Adamın ilk kaldığı) memlekete uzaklaş ve (salihlerin bulunduğu) memlekete de yakınlaş” diye vahiy etti.”

--------------------------------------------------------------------------------

[1] Müttefekun aleyh. Hadisin lafzı Buhârî'ye (3470) aittir.

ALLAH'U TEALAYA TEVBE VE İTAATLE YAKINLAŞMA

32) Enes (r.a.)’dan rivayetle; Nebî (s.a.s.)’in Rabbi Azze ve Celle’den rivayet edildiğine göre (Allah (c.c.)) şöyle buyurdu:

“Kul Bana bir karış yaklaşırsa, Ben de ona bir arşın yaklaşırım. Kulum Bana bir arşın yaklaşırsa Ben de ona bir kulaç yaklaşırım. Bana yürüyerek gelecek olursa ona koşarak giderim.”[1]

33) Ebû Hüreyre (r.a.) dan rivayetle: Nebî (s.a.s.)’in Rabbi Azze ve Celle’den rivayetine göre şöyle buyurdu:

“Kulum Bana bir karış yaklaşsa, Ben de ona bir arşın yaklaşırım. Bana bir arşın yaklaşsa Ben de bir kulaç yaklaşırım.”[2]

Müslim’in (3/2675) rivayetindeki lafzı şöyledir:

“Allah (c.c.) buyurdu ki: “Kulum Beni bir karış ile telakki etse (yaklaşsa) Ben de ona bir arşın yaklaşırım. Kulum Bana bir arşın yaklaşsa Ben de ona bir kulaç yaklaşırım. Kulum Bana bir kulaç yaklaşsa Ben de ona yürürüm, ona daha süratli gelirim.”

Yine Müslim’de (20/2675) geçen bir rivayet lafzı şöyledir:

“Allah-u Azze ve Celle buyurdu ki:

“Kulum Bana bir karış yaklaştığında Ben de ona bir arşın yaklaşırım. Bana bir arşın yaklaştığında Ben de ona bir kulaç yaklaşırım. Bana yürüyerek gelecek olursa, Ben de ona koşarak giderim.”

--------------------------------------------------------------------------------

[1] Buhârî (7536). Bir kulaç = 4 Zira (arşın). Açıklaması geçmiş idi.

[2] Müttefekun aleyh. Hadisin lafzı Buhârî'ye (7537) aittir. Önceden buna yakın bir hadis lafzı geçmiş idi.

Allah’ın Rahmetinin Genişliği ve Kulun İşlediği İyi Amellerin Kat Kat Verileceği

34) Ebû Zer (r.a.) dan rivayetle, dedi ki: “Resûlullah (s.a.s.) şöyle dedi:

“Allah-u Azze ve Celle buyurdu ki: “Her kim bir hasene (iyilik) işlerse, ona bunun on katı ve fazlası vardır. Kim de bir seyyie (kötülük) işlese, onun da karşılığı kendi misli gibi bir seyyiedir. Ya da mağfiret etmendir. Her kim Bana bir karış yaklaşırsa, ona bir arşın yaklaşırım. Kim de bir arşın yaklaşırsa, ona bir kulaç yaklaşırım. Kim de Bana yürüyerek gelirse, ona koşarak giderim. Kim Bana ortak koşmadığı sürece dünya dolusu günah dahi olsa gelirse, Ben de onu dünya dolusu mağfiret ile karşılarım.”[1]

35) İbn Abbas’tan (r.huma) rivayetle: Nebî (s.a.s.)’in Rabbi Azze ve Celle’den yaptığı rivayete göre şöyle buyurdular:

“Allahu Teâlâ iyilikleri ve kötülükleri yazdı. Sonra da bunları açıklayıp beyan etti. Her kim bir haseneyi düşünse de onunla amel etmese (onu yapmayı düşündüğü için) Allahu Teâlâ onu kendi katında tam bir hasene olarak (sevap) yazar. Şayet iyiliği düşünüp de bir de amel ederse o zaman Allah (c.c.) katında ona on haseneden yedi yüz hatta daha fazlaya kadar (sevap) yazar. Şayet bir kötülük düşünse ancak amel etmese (onu işlemese), bundan ötürü Allah, katında ona bir sevap verir. Şayet bu kötülüğü işleyecek olursa Allah (c.c.) ona bir günah yazar.”[2]

Müslim’de (131) geçen bir lafız şöyledir:

“Allah şüphesiz, iyilikleri ve kötülükleri yazdı, sonra da bunları açıklayıp beyan etti. Dolayısıyla her kim bir iyilik yapmayı düşünürse, onu işlemese dahi, Allah, katında onu tam bir iyilik (sevabı) olarak yazar. Bir de o iyiliği işleyecek olursa, Allah (c.c.), katında o iyiliği on iyilikten yedi yüz hatta daha çok kata kadar iyilik (sevabı) olarak yazar. Kim de bir kötülük düşünürse ancak onu işlemez ise (işlemediği için), Allah (c.c.), katında onu bir iyilik (sevabı) olarak yazar. Şayet kötülüğü düşünmekle birlikte bir de onu işlerse Allah bu durumda ona bir kötülük (günahı) yazar.”

Müslim’de gelen (208/131) rivayet lafzının ziyadesi şöyledir:

“Allah (c.c.) yazılanı siler. Helak olmayı hak edenden başkası da Allah indinde helâka uğratılmaz.”

36) Ebû Hüreyre (r.a.) dan gelen bir rivayet de, Resûlullah (s.a.s.) şöyle dedi:

“Allah-u Azze ve Celle buyurdu ki: “Kulum bir kötülük düşündüğünde onu yazmayın. Şayet onu işleyecek olursa o taktirde yazın. Bir iyilik düşünür de onu yapmazsa, onu da bir iyilik olarak yazın, yaparsa on katı sevap yazın.”[3]

Yine kendisinden gelen (204/128) bir rivayet lafzı şöyledir:

“Allahu Teâlâ buyurdu ki: “Kulun bir iyilik yapmayı düşünüp de onu yapmadığı zaman ona bir sevap yazarım. Şayet bu iyiliği işleyecek olursa sevabını on kattan yedi yüz katına kadar yazarım. Şayet kulum bir kötülük düşünüp de işlemeyecek olursa buna bir günah yazmam. Ancak bu günahı işleyecek olursa bir günah olarak yazarım.”

37) Ebû Hüreyre (r.a.)’dan gelen bir rivayette, Resûlullah (s.a.s.) dedi ki:

“Allah-u Azze ve Celle şöyle buyurdu: “Kulum bir iyilik yapmaya niyet eder de, işlemediği taktirde, bunu kendisi için iyilik yazarım. Bunu işleyecek olursa da ona on kat sevap yazarım. Kulum bir kötülük işlemeye niyet eder de, onu işlemezse, onun bu (kötülük) niyetini bağışlarım. Bu kötülüğü işlediği taktirde de ona, o kötülüğün aynısını yazarım.”

Resûlullah (s.a.s.) şöyle buyurdu:

“Melekler: “Ey Rabbimiz! Şu kulun bir kötülük işlemek istiyor” dediler. Allah (c.c.) o kulunu meleklerden daha iyi görmekle beraber:

“Kulumu gözetleyin. Eğer kötülüğü işleyecek olursa aynısıyla günah yazın, eğer kötülüğü tek ederse ona bir sevap yazın, çünkü o kötülüğü Benim korkumdan dolayı terk etmiştir” diye buyurdu.”

Resûlullah (s.a.s.) şöyle buyurdu:

“İçinizden biri, Müslümanlığı güzel yaparsa, Allah ile karşılaşıncaya kadar, işlediği her iyilik için on kattan yedi yüz kata kadar sevap yazılır. İşlemiş olduğu her kötülük için de aynısıyla (bir) günah yazılır.”[4]

38) Yine Ebû Hüreyre (r.a.)’dan gelen bir rivayette, Resûlullah (s.a.s.) dedi ki:

“Allahu Teâlâ buyurdu ki: “Kulum bir kötülük işlemeyi niyet edecek olursa; (Meleklerine); “Onu işlemediği müddetçe (günah) yazmayın. Şayet işleyecek olursa aynıyla bir günah yazın. Günahı Benim için terk edecek olursa ona bir sevap yazın” diye buyurdu. Şayet kulum bir iyilik işlemeyi niyet edecek olursa (Meleklerine): “O iyiliği işlemediği zaman bir sevap yazın. Şayet o iyiliği işleyecek olursa ona on katıyla yedi yüz kata kadar iyilik (sevabı) yazın” diye buyurur.”[5]

--------------------------------------------------------------------------------

[1] Müslim (2687). Bu hadis = Tevhid kitabı = konusunda geçmiş idi. Hadiste geçen: "Urabul and" = Dünya dolusu kadar demektir. Allah en iyisini bilir.

[2] Müttefekun aleyh. Hadisin lafzı Buhârî'ye aittir (6491).

[3] Müslim (128).

[4] Buhârî (42), Müslim (129). Lafız Müslim'e aittir.

[5] Buhârî (7501).

FANİ DUNYA FORUM HABERLER

Gönderen Konu: TEVBE VE ALLAH’A YÖNELME (Okunma sayısı 666 defa)

fanidunya

TEVBE VE ALLAH’A YÖNELME

fanidunya

Ynt: Selim - Temiz, Hoş - Bir Kalp İle Allah’a Tevbe Edip O’na Yönelen

BENZER KONULAR