Yarın Çok Geç Olabilir
Anne ve baba… Şuraya neler yazsam anlatamam şu iki kelimeyi. Öyle büyük anlamları var ki, kelimeler yetmez… Başkadır ikisinin etkisi. Diğer insanlara davrandığınız gibi davranamazsınız onlara. Kızarsınız ama yine de çekip gidemezsiniz.
Bazen denk geliyor internette. Herkes de anne babaya, özellikle de babaya bir sitem. Yapmayın böyle şeyler arkadaşlar, anne ya da babasından nefret eden bir çocuk dahi ölüm haberini alınca sığamaz bu dünyaya. Çünkü bizim onlarla bağımız sadece bu dünyalık değil.
Hele ki anne ile bağımız… Odalarınız farklı olmasına rağmen gece üstünü kapatmaya koşa koşa anneniz gelir. Öksürseniz hasta mısınız diye bakmaya anneniz gelir. Üzülseniz ağlasanız o kahrolur. Bakmayın bazı konular da keskin konuştuklarına, biz ona ebeveyn egosu diyoruz. Kendi yollarından santim başka yöne kayarsak sanıyorlar ki, hata yapacağız. O yol yanlış sanıyorlar. Yanılıyor olsalar bile, böyledir bu. Korkarlar, telaşlanırlar.
Babalar, onlar çok başka. Ben babamı hep sırtımı dayayabileceğim bir kule olarak görürüm. Sığınaktır, çünkü baba, koruyucu bir kalkanı vardır, alır kanatlarının arasına hemen… Belki erkekler böyle hissetmiyorlardır, ama kızlar inkar etseler de böyledir bu. Çünkü korunmaya muhtaçlık duygularını gideren ilk erkek babalarıdır.
Evet arkadaşlar ailemizi kabul etmek, sevmek ve saymak zorundayız. Çünkü şu hayatta, hayatınıza giren herkesi değiştirebilirsiniz, fakat ailenizi değiştiremezsiniz. Onlar da sizi değiştiremezler.
Bazen can yakıcı hikayelerle karşılaşıyorum. Diyorum ki, bu nasıl olur? Bir anne ya da bir baba bu kadar kolay evladından nasıl vazgeçebilir? Yok, hayır. Gözümle şahit olsam dahi buna inanmıyorum. Annem hep der, ‘anneler ile çocukların kordon bağı hiç kopmaz’ diye. Kesinlikle buna inanıyorum.
Belki şartlar, belki hayat, belki sizin üzerinizden kurdukları hayaller ve beklentileri tavırlarının değişmesine neden olmuş olabilir, ancak vazgeçmek bu kadar kolay olamaz. O yüzden eğer böyle bir şey yaşamış iseniz, bir kere olsun dinleyin. Belki her şey çok daha farklı olabilir.
Her şeyden önemlisi evlat olarak anne ve babamıza bakmak zorundayız. Belki Yakup değiller, kilometrelerce öteden kokumuzdan tanıyamazlar bizi. Belki Ümmü Gülsüm de değiller, bizi kaybetmenin acısına dayanamayıp, bizden iki saat sonra can verecekler. Ama anne ve babamız, bizi dünyaya getiren iki insan. Birçok din var öyle değil mi ya da birçok ahlak. Hiçbirinde anne ve babaya saygısızlığı gösteren hiçbir not, hiçbir söz bulunmaz.
Tüm kemiklerin kırılması arkadaşlar… Böyle bir his işte onları kaybetmek. Hadi hepiniz birkaç saniyeliğine hayal edin bakalım, nasıl dayanacaksınız. Canından can koparmak gibi bir şey bu…
“Allah’ın rızası, anne ve babanın rızasıdır…” Hz. Muhammed (s.a.v)
İşte, böylesine büyük bir öneme sahipler bizler için. O yüzden siz, siz olun ne yaşarsanız yaşayın anne ve babanızdan vazgeçmeyin. Onları kaybetmek, tutunacak dallının kalmaması demektir. Uçurumdan sallanmak demektir. 60 yaşındaki adamın ‘annem ve babamı özledim’ diye ağlamasıdır.
Sarılın, özleyin, sevin ve bunu onlara hissettirin. Zaman geçiyor. Yarın çok geç olabilir.
FANİ DUNYA FORUM HABERLER
