PEYGAMBERİMİZİ DOĞRU ANLIYOR MUYUZ
Peygamber deyince aklımıza çoğunlukla sarık sarmak, misvak kullanmak, oturarak yemek yemek ve salavat çekmek gelir her nedense…
Peygamberimizin sakal-ı şerifini, şemail-i şerifini ve hırka-ı saadetini ise kendisinden daha fazla öne çıkardığımız besbelli. Birileri peygamberi övelim derken; kimi onu Arş-ı Ala’nın sağ tarafına çıkarmış, kimi “ ruhaniyeti her yerde hazır ve nazır” derken; kimileri “o olmasaydı evren yaratılmazdı” demekte; kimileri de daha ileri giderek “Hz. Peygamberin hayat-ı manevi ile hayatta olduğunu hatta toplantılarına katıldığını ve rüyalarına gelmek suretiyle kendilerine destek verdiğini” iddia etmekteler.
Burada sorulması gereken soru şu aslında: Hz. Peygamber, eğer birilerinin rüyasına gelecekse Cemel ve Sıffin savaşı günlerinde sevgili eşi Ayşe validemizin veya Ashaptan birinin rüyasına gelerek arkadaşlarını yönlendirmesi daha uygun olmaz mıydı?
Resul-i Ekrem’in model insan ve örnek şahsiyet olduğu gerçeği neredeyse göz ardı edilmiş, örnek alınmaktan çok mucizeler sarmalında ‘tatlı bir anı gibi yâd’ edilmektedir. Peki, gökyüzünde, bulutların arasında dolaşan bir peygamber nasıl örnek alınabilir ki?
Ne yazı ki dinler tarihi boyunca temel karakterlere bakıldığında; mesaja yoğunlaşmak yerine -hatta mesaj göz ardı edilmek suretiyle- tebliğcinin insani özelliklerinin kutsandığı açıkça görülecektir.
Ne zaman onu dosdoğru anlayabileceğiz? Sevgili eşi Ayşe validemizle yarışan, onunla koşu yapan, sahabeleriyle şakalaşan, güler yüzlü, tatlı dilli peygamberi ne zaman hayatımıza örnek alacağız? Hem onu doğru anlamadan getirdiği dini nasıl doğru anlayacağız?
Eğer doğru anlaşılsaydı Müslümanlar böylesine cehaletle, sefaletle ve geri kalmışlıkla yüz yüze gelirler miydi? Daha kötüsü İslam, ‘terörle ’ve ‘canlı bombayla’ yan yana getirilir miydi?
Ve bir başka can alıcı soru; elli küsur Müslüman ülkenin üretimi ve gayri safi milli hasılası neden bir Japonya etmez…
Anlamak masraflı iştir der Sezai Karakoç;
Emek, samimiyet ve gayret ister.
Yanlış anlamak kolaydır oysa.
Biraz kötü niyet, biraz da cehalet kâfidir.
PEYGAMBERİMİZİN SÜNNETİ GÜZEL AHLAKTIR
Eğer sünneti doğru anlıyorsak onun bağlayıcı olduğunda tereddüt etmeyiz. Zira dini anlamanın yolu Kur’an’dan geçer. Kur’an’ı anlamak için ise Hz. Peygamberi ve arkadaşlarını doğru tanımak gerekir.
Hz. Peygamber hiç şüphesiz en güzel ahlaka, yaradılışa sahip bir insandır. “Güzel ahlak ibadetlerinizdeki eksikliği tamamlar, fakat fazla ibadet ahlak eksikliğini tamamlamaz” derdi. Onun sünneti doğruluktur. Daha peygamber olmadan, düşmanları bile “Muhammedü’l-Emin” diyorlardı kendisine...
Hz. Peygamberin sünneti sevgi ve merhamettir. Birbirinizi sevmedikçe iman etmiş olamazsınız. Merhamet etmeyene merhamet olunmaz. Sizin en hayırlınız ailesine iyi davranandır. Çocuk kokusu cennet kokusudur.
Tabiat sevgisi de onun sünnetindendir. “Kimin elinde bir fidan varsa kıyamet bile kopuyorsa onu eksin,” derdi. Taif’i fethettiğinde ağaçların kesilmemesini ve yeşilliğin korunmasını anlaşma maddelerine yazdıracak kadar çevreciydi. “Tüm yeryüzü ümmetime mescit kılındı,” diye buyurmuş ve her yerin bir mabet temizliğinde olmasını isterdi.
Hayvan sevgisi yine onun sünnetidir: “Yeryüzündeki canlılara merhamet edin ki göktekiler de size merhamet etsin.” Devesine ağır yük yükleyen adama:“Yüklediğinden daha fazlasını günah olarak sen yükleniyorsun,” demişti.
İnsanlarla iyi geçinmek, insanlara yardımcı olmak onun sünnetindendir: “Komşusu açken tok yatan bizden değildir. Komşusu kendisinden emin olmayan kimse mümin olamaz,” buyurmuştur.
Çalışmak, üretmek ve kazanıp insanların yararına dağıtmak onun en önemli sünnetlerindendir. Tembelliği-miskinliği sevmediği için “İki günü eşit olan aldanmıştır”derdi.
İşlerinde yetkin kimselerden görüş alması, onlarla istişare etmesi, liyakatli kimselere görev vermesi, kimseye yük olmaması, mütevazı ve alçak gönüllü olması yine onun sünnetlerindendir. “Ben sizden biriyim, kuru ekmek yiyen kadının çocuğuyum. Geleceği de bilmem. Ancak sizden farklı olarak Rabbim bana vahyeder…” derdi. Yanındakilere; “ashabım, dostlarım” diye hitap ederdi.
Bir yolculuk esnasında bir arkadaşı; ‘ben koçu keseyim’, bir diğeri ‘ben de yüzeyim’dediklerinde O; ‘ben güzel ateş yakarım’ diyerek çalı-çırpı toplamaya başlamıştı.
Şüphesiz onun sünneti, içinde yaşadığı Arap toplumunun örf-adetleri değildir. Onun sünnet hayatın değişmez, evrensel ilkeleridir, Kur’an’dır.
Peygamberimizi kendimize uydurmak yerine bizim ona uymamızın zamanı gelip geçmektedir. Ne mutlu onu sahabeleri gibi dosdoğru anlayanlara… Salat ve selam ona, son ’Nebiye ye…
FANİ DUNYA FORUM HABERLER
