Gönderen Konu: KUR'AN HAYATTIR (Okunma sayısı 875 defa)

fanidunya · « : Haziran 02, 2017, 02:30:43 ÖÖ »

KUR'AN HAYATTIR

İki dost düşünün, birbirini çok seven, sık sık buluşan ve her bir buluşması cennetten bir kucaklaşmayla taçlanan... İki dost düşünün, birbirlerini görmeseler yürekleri dağlanan... Ama aradaki büyük sevgiye rağmen, zamanın şartlarının ikisini de çok uzak diyarlara savurduğu ve sevgiyi de özlemi de unutturduğu iki dost!

Sahi sizin hiç, aylarca hatta yıllarca görüşmediğiniz, hayatın koşturmacasından hiç aklınıza gelmediği halde yıllar sonra karşılaştığınızda onu çok sevdiğinizi ve özlediğinizi fark ettiğiniz bir dostunuz oldu mu? Ya da şöyle soralım, dünya denen bu aldatan, bizi en fazla hangi dostumuzdan mahrum bıraktı?

Bu sorunun cevabını aslında hepimiz çok iyi biliyoruz. Bu soruya, birden fazla ve birbirinden farklı cevaplar verilebileceği gibi, istisnasız hepimizin vereceği ortak cevap “Kur’an” olmalıdır.

Öyle ya, hepimiz onu kılıflarının içinde tozlanmaya bırakmadık mı? Hepimiz ondan fersah fersah uzaklaşmadık mı? Sadece çocuğumuz hasta olduğunda şifa ayetlerini okumak için gelmedi mi aklımıza? Sadece eşimizle aramız bozulduğunda ya da oğlumuz veya kızımızın önemli bir sınavı olduğunda yüzlerce Fetih, binlerce Yasin okumak ve okutmak için başvurmadık mı ona?

Türettiğimiz onlarca mazerete rağmen verilen cüzleri okumak için zoraki almadık mı elimize? Bazılarımız hiç fırsat bulamazken kimilerimiz ise sadece cuma vakitleri, ezberlenmiş belli başlı sureler için irtibat kurmadı mı onunla? Ya da yalnızca Ramazan geldiği zaman mukabele dinlemek üzere taşımadık mı yanımızda? Uzaklaştıkça uzaklaştığımız ve bir müddet sonra uzaklığımızı normal saydığımız bir dostumuz olmadı mı Kur’an pek çoğumuz için?

Derlenmiş bir şekilde olmadığı halde onu baş tacı eden, taze taze inen her ayeti ezber edip, yüreklerine nakşedip uygulamadan bir başka ayete geçmeyen bir neslin emanetçileri olarak, hepimizin evinde Mushaf Mushaf, cilt cilt basılmış, renkli hatlarla yazılmış, kelime meali verilmiş Kur’anlar bulunmasına rağmen ona bunca uzaklığımız neyle izah edilebilir?

Ya da şu can alıcı soruyu soralım kendimize, “Eğer şu Kur’an’ı bir dağ üzerine indirseydik, o dağı Allah korkusundan alçalmış ve paramparça olmuş görürdün!” (Haşr, 21) ayeti gün gibi ortada dururken, bizzat bize, insana inmiş olan bu Kelamın, ağırlığını taşıyamamak şöyle dursun onu unutmak, gündelik işlerimize kurban etmek, telafisi olabilecek bir davranış mıdır?

Evet, Kur’an bizim içindir, bize inmiştir. Rabbimizden bir öğüt, kalplerimize bir şifa ve inananlar için yol gösterici bir rehber olarak (Yunus,57) ellerimizde bulunmaktadır. O halde yapacağımız şey, onu kılıflarından çıkarıp yüreklerimize koymak, kitaplıkların üst raflarından başucumuza almak olmalıdır. “Rehberim” dediğimiz bir şeyi kendimiz için ulaşılmaz yapmak, internetlerin arama motorlarını bu rehberden daha fazla kullanmak aklın alacağı bir şey olmasa gerektir.

Efendimizin, “Hafızasında Kur’an’dan hiçbir ezber bulunmayan kişi harap olmuş ev gibidir.” (Tirmizi, Sevatbu’l- Kur’an 18, 2914) sözündeki dehşet verici tehdide, Kur’an’dan uzak olduğumuz, tilavetinden, anlamından ve uygulamasından kendimizi muaf tuttuğumuz takdirde, dışarıdan ne denli normal bir insan gibi görünürsek görünelim ilahi olarak harabeye benzeyeceğimizi düşünerek, “Harabe ev gibi miyim” sorusu ile gönül aynasında sık sık kendimizi kontrol etmemiz yararımıza olacaktır.

O halde soluduğumuz bu Ramazan günlerinde, ciddi anlamda aramıza mesafe koyduğumuz rehberimiz, dostumuz, yoldaşımız olan Kur’an’ımızla aramızı düzeltmeli, o bizi kabul edene dek, o bizi kucaklayıp sarana dek peşini bırakmamalıyız.
“Ramazan Kur’an ayıdır” diyerek bu ayda Kur’an’a ağırlık vermemiz gerektiğini söylediğimiz gibi, “Kur’an hayattır” diyerek bu ay attığımız temellerin üzerine sağlam tuğlalar koymalı ve onu hayatımızın vazgeçilmezi yapmalıyız.

“Kur’an-ı Kerim’den tek bir harf okuyana bile sevap vardır. Her hasene on misliyle değerlendirilir. “ Elif, Lâm, Mîm” bir harftir demiyorum. Aksine, “Elif” bir harf, “Lâm” bir harf, “Mim” de bir harftir.” (Tirmizi, Sevabü’l-Kur’an, 16) müjdesinin müthiş tınısını içerimizde hissetmeli ve anlamadan bile olsa, sadece okuyarak bu müjdeye nail olmalıyız.

Sadece yüzünden okumanın yeterli olmayacağını düşünerek okuduğumuz yerleri mealinden de takip etmeye çalışmalı ve ashap gibi duyduklarımızla, okuduklarımızla amel etmeden yeni bir okumaya geçmemeliyiz.

Yaşadığımız hayatın içinden akıp giden pisliklerin bizi ve kalbimizi paslandırdığını bunun da tek çaresinin ve cilasının Efendimizin buyurduğu gibi “Kur’ân okumak ve ölümü hatırlamak” (Beyhaki, Şuabu’l İman, 1863) olduğunu bilerek kalplerimizi cilalamaya başlamalıyız...

Unutmamalıyız ki biz hastalıklı bir dünyada yaşıyoruz ve bunun tek reçetesi de şifa olan Kur’an’dır. Ondan kendimizi uzak tuttuğumuz, onu kendimize küstürdüğümüz, evlerimizde bir süs malzemesi olarak kullandığımız her an kaybetmeye, paslanmaya, çürümeye, dünya ve ahretimizi heder etmeye mahkûmuz demektir!

Meryem Nida.

melek · « **Yanıtla #1 :** Ağustos 03, 2017, 08:34:56 ÖÖ »

Kur’ân Sünnet İlişkisi

İslâmiyet’te meşrûiyetin olduğu gibi gerekliliğin de asıl kaynağı, Allah’ın Kitâb’ı ve Rasûlü’nün (s.a.s) sünnetidir. Her alanda gerekli ve geçerli olan bu kâide sebebiyle “Sünnete sarılma”yı, Kitâb ve sünnet nassları ile incelemek şüphesiz tabiî bir durumdur.

Kur’ân-ı Kerîm’de, sünnete sarılmak gerektiğini (sünnete i‘tisâm), sünneti bir bütün olarak kapsayacak tarzda çok genel ve öz bir biçimde şu âyet ifâde eder:

“Rasûl, size ne getirdi ise onu alın, ona tutunun. Sizi neden nehyettiyse ondan kaçının!” (Haşr, 7)

Sahâbîler, bu âyetin sünneti kapsadığı inancındadır. Meselâ, Abdullah İbn Mes’ûd, kendisine dövme yapma ve kadınların kaş tüyleri gibi bazı tüylerini alma yasağının Kur’ân’da bulunup bulunmadığı sorusuna, Peygamberimizin ilgili hadîsiyle cevap vermiş ve bunu Kur’ân’a ait bir nehiy gibi değerlendirme sadedinde de bu âyeti okumuştur.(Buhârî, Libâs/82, 84, 85, 87, Tefsîr, 59/4)

Mevdûdî, fey’ taksimi münasebetiyle inen bu âyetteki hükmün umûmî ve asıl maksadın, tüm münasebetlerde Hz. Peygamber’in (s.a.s) emirlerine teslimiyet olduğunu belirtmiş, bunun sebebini de şöyle izah etmiştir:

“Rasûl, size neyi getirdi ise onu alın” denirken, cümlenin devamında ‘size neyi getirmediyse’ değil, ‘neyi yasakladıysa ondan kaçının’ şeklinde bir ifade kullanılmıştır. Bu hüküm sadece fey’e ait malların paylaşımını ihtiva etseydi, o zaman ‘neyi getirmediyse’ denirdi. Fakat ‘neyi yasakladıysa’ denilmesinden anlaşıldığına göre kast olunan, Hz. Peygamber’in (s.a.s) emir ve yasaklarına uyulmasıdır. Nitekim bizzat Hz. Peygamber (s.a.s) de:

“Size emrettiğimi mümkün olduğunca uygulamaya çalışın, yasakladığımdan da kaçının”(Mevdûdî, Tefhimu’l-Kur’ân VI, 191) buyurmuştur.

Hz. Peygambere (s.a.s) iman edilmesini ve O’na uyulmasını emreden âyetler, Hz. Peygamber’in ve sünnetinin konumunu belirlemek bakımından i‘tisâmın gereğini de ortaya koymaktadır.

“Allah’a ve ümmî peygamber olan Rasûlü’ne -ki o, Allah’a ve O’nun sözlerine inanır- iman edin ve O’na uyun ki, doğru yolu bulasınız” (A‘râf, 158) âyetinden anlaşıldığı üzere Rasûlullâh’a iman ve O’na uyma, Allah Teâlâ’nın istediği yola uymuş olmak için şarttır. Rasûle iman, O’nun getirdiği vahye ve ortaya koyduğu sünnete i‘tisâmı gerektirirken, bunları tasdik etmemekten kaynaklanan i‘tisâmsızlık da imansızlığa delildir.

Hz. Peygamber’in Müslümanlar için en güzel örnek olduğunu belirten;

“Andolsun ki, Rasûlullâh’ta sizin için, Allah’a ve âhiret gününe kavuşmayı umanlar ve Allah’ı çok zikredenler için güzel bir örnek vardır” (Ahzâb, 21) âyeti, bağlanılması gereken sünnetin ‘üsve-i hasene (güzel örnek)’ olduğunu belirtmekte, dolayısıyla i‘tisâm teşvikinde bulunmaktadır. Zira “üsve”, bütün fiillerinde O’na uymayı ve değer vermeyi, bütün ahvâlini önemsemeyi ihtiva eder.(Kurtubî, Câmi‘, VII, 5237) Ayrıca âyetler, her devre hitap ettiği için, bütün müslümanlar onun muhatabıdır. O (s.a.s), her devirde örnek alınmalıdır.

Rasûlullâh’a (s.a.s) itaat edilmesi emri de sünnete i‘tisâmı gerekli kılar. Bilindiği gibi, peygamberlere karşı yerine getirilmesi gereken vazifelerden ve onlara uyma şartlarından biri itaattir. “Kim Rasûle itaat ederse Allah’a itaat etmiş olur” (Nisâ, 80) âyeti Peygambere itaatin neden gerekli olduğunu ve itaatin zorunluluğunu ortaya koyar. Âyetler, Rasûlullâh’a itaati, Allah’a itaat saymıştır.(Kurtubî, Câmi‘, I, 32)

Peygambere (s.a.s) itaati, sadece ‘Kur’ân konusunda Peygambere itaat gerekir’ şeklinde anlamak mümkün değildir. Zira bu şekilde anlamayı gerektirecek nassî bir delil bulunmamaktadır. Hz. Peygambere itaat mecburiyeti, O’na (s.a.s) itaatin Allah’a itaat etme sayılmasındandır. Çünkü Hz. Peygamber, Kur’ân’ın ifadesiyle, sadece Allah’ın yolu sırât-ı müstakime götürmekte (Şûrâ, 52) ve yalnız Allah’tan kendisine vahyedilene uymaktadır (En‘âm, 50). Şayet Rasûle itaatten sadece Allah’a itaat murad edilmiş olsaydı, ‘Allah’a ve Rasûlüne itaati’ emreden âyetler bulunmazdı. Ona itaat, Kur’ân’da bulunan hususlarda farzdır denilecek olursa bu, Rasûle mahsus bir itaat sayılmaz. Allah ve Rasûlü’ne itaat, ayrı ayrı zikredildiğine göre, Hz. Peygambere mahsus bir ‘itaat alanı’ vardır ve O, (s.a.s) Kur’ân’da yer almayan konularda hüküm veriyor demektir. ‘Allah Teâlâ, Peygambere itaat edin’ sözüyle ‘Peygamberle gönderdiğim âyetlere itaat edin, ama Peygamber’in bunun dışındaki açıklamalarına ve yorumlarına bakmayın’ demeyi murad etseydi, bunu açıkça söylerdi. Aksine mutlak bir ifadeyle ‘hiçbir şeyle kayıtlamadan Rasûlullâh’a itaat edin’ buyuruyor. Öte yandan, ‘Rasûlullâh’a itaat edin’ buyruğunun anlamı, Allah Teâlâ’nın O’nunla gönderdiği âyetlere itaat edin demek olsaydı, o takdirde âyetlerin başındaki ‘Allah’a itaat edin’ sözü gereksiz bir tekrardan ibaret olurdu. Allah Teâlâ’nın emrettiği bu itaat, sadece Rasûlü’nün getirdiği âyetleri kapsamamakta, âyetlerle birlikte sünnetine, hattâ şahsına itaati de içine almaktadır.(Bkz: M. Yaşar Kandemir, İki Cihan Güneşi, s.245)

İslâm âlimleri, konuyla ilgili âyetlerden hareketle Peygambere itaatin, O’nun sünnetine sarılmak ve getirmiş olduğu emir ve yasaklara boyun eğmek olduğunu söylemişler (Kâdı Iyâz, Şifâ, II, 17), ‘Allah’a ve Rasûlü’ne itaat edin’ âyetlerinde Allah’a itaatin farzlarda, Rasûle itaatin ise ‘sünnetlerde itaat edin’ demek olduğunu belirtmişlerdir.(Kurtubî, Câmi‘, II, 1445; V, 3042; IX, 6473; Kâdı Iyâz, Şifâ II, 18)

Hz. Peygambere ittibâı emreden âyetler de sünnete uymayı gerektirir. “Allah’a ve ümmî Peygamber olan Rasûlü’ne -ki o, Allah’a ve O’nun sözlerine inanır- iman edin ve O’na ittiba edin ki, doğru yolu bulasınız” (A‘râf, 158) âyetinde Peygambere ittiba, O’na imanın devamı ve gereği sayılmıştır. “De ki: Allah’ı seviyorsanız hemen bana uyun ki, Allah da sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın” (Âl-i İmrân, 31) âyetinde ise Allah’ı sevmenin ve O’nun tarafından sevilmenin şartı, Peygambere ittiba olarak gösterilmiştir. Sevgi konusunda ittibaın şart koşulması, diğer konularda Peygambere ittibaı, tabiî olarak gerekli kılar. Ayrıca Allah Teâlâ’nın, Rasûlü’ne (s.a.s) tâbi olmayı kullarına farz kılması, Rasûlullâh’ın (s.a.s) sünnetinin Allah Teâlâ tarafından kabul edildiğini gösterir.

Kur’ân-ı Kerîm, Hz. Peygamber’in (s.a.s) hükmüne kayıtsız-şartsız kabul ve teslimiyet ile, zerre kadar şüphe duymadan, kalpten inanıp razı olmak gerektiğini emrederken de hiç şüphesiz sünnete bağlanmayı da (sünnete i‘tisâmı) emretmiş olmaktadır: “Allah ve Rasûlü bir meselede hüküm verdiği zaman inanmış bir erkek ve kadına, o meselede kendi isteklerine göre bir tercih hakkı yoktur. Her kim Allah ve Rasûlü’ne karşı gelirse, apaçık bir sapıklığa düşmüş olur.” (Ahzâb, 36) ve “Hayır, Rabbine andolsun ki onlar, aralarında çıkan anlaşmazlıklarda seni hakem tayin edip verdiğin hükmü içlerinde hiçbir sıkıntı duymadan kabul edip ona teslim olmadıkları sürece iman etmiş olmazlar.” (Nisâ, 65) âyetlerinde sünnete i‘tisâmın gereği açıkça vurgulanmaktadır. Zira bilinen bir gerçektir ki, Hz. Peygamber’in Kur’ân dışında verdiği birçok hüküm bulunmaktadır. “Allah ve Rasûlü’ne inanıyorsanız, anlaşmazlığa düştüğünüz konuları, Allah’a ve Rasûlü’ne arzediniz.” (Nisâ, 59) âyeti de sünnete müracaat emrini tekid eder. İlk dönem İslâm âlimlerinden Meymûn İbn Mihrân, “Allah’a arz edin” kısmının Allah’ın Kitâb’ına, “Rasûlü’ne arz edin” kısmının ise, O (s.a.s) hayatta iken kendisine, vefat ettikten sonra da “sünnetine arz edin” demek olduğunu söylemiştir.(İbn Abdilber, Câmi‘, II, 190)

Rasûlullâh’ın (s.a.s) çağrısına uyma gereğini bildirmek de sünnete i‘tisâmı emretmek demektir. “Ey iman edenler! Sizi, size hayat verecek şeylere sizi çağırdığı zaman Allah’a ve Rasûlü’ne uyun.” (Enfâl, 24) âyetindeki ‘Peygamber’in çağrısı’nda bir sınırlama olmaması, O’nun her emir ve yasağına uyulması lâzım geldiğini gösterir. Hz. Peygamber’in çağrısı, tabiî ki sünneti de kapsamaktadır.

Kur’ân-ı Kerîm’de, Hz. Peygambere (s.a.s) isyan etmek ve O’na uymamak yasaklanmıştır. Bu yasaklar, dolayısıyla Hz. Peygambere bağlanma gereğini ortaya koyar:

“Kim Allah’a ve Rasûlü’ne isyan eder ve O’nun koyduğu sınırları aşarsa Allah böylesini, devamlı kalacağı bir ateşe sokar.” (Nisâ, 14) “O’nun emrine aykırı davrananlar, başlarına bir belâ gelmesinden veya kendilerine çok elemli bir azap isabet etmesinden sakınsınlar” (Nûr, 63) ve “...Rasûle karşı gelenler, Allah’a hiçbir zarar vere-mezler. Allah, onların yaptıklarını boşa çıkaracaktır” (Muhammed, 32) âyetleri, konuyla ilgili âyetlerden birkaçıdır. Son âyette, Hz. Peygambere karşı gelmenin Allah’a karşı gelme sayıldığı açıkça görülmektedir. Buradan, “Sünnete i‘tisâm etmemek, Kitâb’a i‘tisâm etmemektir.” sonucunu çıkarmak da mümkündür.

Sünnetin kaynağının vahiy olduğuna delâlet eden “O, arzusuna göre konuşmaz” (Necm, 3) âyetinin sünneti de ihtiva ettiği, âlimlerce de kabul görmüş bir hakikattir.(Bkz: Kurtubî, Câmi‘, IX, 6255;Elmalılı, Hak Dini VII, 4572; Mevdûdî, Tefhîmu’l-Kur’ân VI, 13-14) Bu âyet, sünnete i‘tisâmın önemli bir delilidir.

Hz. Peygamber’in (s.a.s) Kur’ân’ı açıklama görevi, O’nun Kur’ân dışındaki söz ve uygulamalarına da i‘tisâmı gerektirir. “Kur’ân dışında, Hz. Peygambere vahiy veya ilham ile bilgi gelmesini inkâr etmeye imkân görünmemektedir. Kur’ân’ın açıklaması O’na verildiğine göre, bu açıklama herhalde Kur’ân’dan ayrı birşey olmalıdır.” Ayrıca beyân yetkisi, açıklama şekillerinin tamamını kapsar. “İnsanlara kendilerine indirileni açıklaman için ve düşünüp anlasınlar diye sana da bu Kur’ân’ı indirdik” (Nahl, 44) âyeti, Peygamber’in (s.a.s) açıklamalarının, Kur’ân kaynaklı olduğunu gösterir.

Hz. Peygamber’in (s.a.s) teşri yetkisi de, sünnete bağlılığı gerektirir. “O ümmî Peygambere uyanlar (var ya), işte o Peygamber onlara iyiliği emreder, onları kötülükten meneder. Onlara temiz şeyleri helâl, pis şeyleri haram kılar” (A‘râf, 157) ve “Allah’ın ve Rasûlü’nün haram kıldığını haram tanımayan, hak dinini din olarak benimsemeyen kimselerle zelil bir vaziyette tam bir itaatle cizye verecekleri vakte kadar savaşın” (Tevbe, 29) âyetleri, Hz. Peygamber’in bu yetki ve görevini ortaya koymaktadır.

Hz. Peygamber’in (s.a.s) tebliğ görevi de sünnete i‘tisâmı gerektirir. Sünnet, Rasûlullâh’ın (s.a.s) Rabbi’nden aldığı risâleti tebliğden ibarettir. Allah O’na, bu risâleti tebliğ etmesini emrederek şöyle buyurmuştur: “Ey Rasûl! Rabbinden sana indirileni tebliğ et. Eğer bunu yapmazsan O’na elçilik vazifesini yerine getirmemiş olursun.” (Mâide, 67) Hz. Peygamber (s.a.s), dini tebliğ ederken sadece Kur’ân’ı duyurmakla kalmamış, Kur’ân’ın yanında sünneti de bildirmiş, Kur’ân ve sünneti iç içe yaşamış ve ashâbına bu şekilde öğretmiştir.

Bütün bu âyetlerden ve yorumlardan anlaşılacağı gibi “Sünnete bağlılık (i‘tisâm bi’s-sünne)”, her şeyden önce Kur’ân-ı Kerîm’in müekked emridir. Kur’ân, sünnete uymayı herhangi bir ayırım yapmadan bir bütün olarak tavsiye eder. Hz. Peygambere iman edilmesi emri ve O’na inanmanın imanın şartları içinde yer alması, O’nsuz imanın tamamlanmaması, sahîh olmaması, Rasûlullâh’ın (s.a.s) konumunu belirler ve O’na uymayı gerekli kılar. Sünnete i‘tisâmı emreden Kur’ân, Hz. Peygamber’i mutlak olarak müslümanlara örnek göstermiştir. Çünkü İslâm, insan hayatının bütün kısım ve yönlerini birlikte değerlendirir. Hz. Peygamber’in üstlenmiş olduğu misyon, tabiî olarak O’nun bir sünnetinin bulunmasını gerekli kılar. Peygamber’in (s.a.s) teşri yetkisi vardır. Ayrıca sünnetinin vahye dayanması veya vahyin onayından geçmiş olması, Sünnetin kaynağının vahiy olduğunun göstergesidir. Kur’ân’ın, O’na karşı gelmeyi ve emrine uymamayı yasaklaması da sünnetin asıl kaynağını gösterdiği gibi, O’nun (s.a.s) yolu olan sünnete itaati de farz kılar.

Bütün bu âyetler, Rasûlullâh’ın (s.a.s) değerini göstermesi yanında sünnetinin de değerini gösterir. Allah Teâlâ, Kur’ân’a uymayı nasıl farz kılmış ise, Peygamberinin (s.a.s) sünnetine de uymayı emretmiştir.

Dr. Aynur Urlaler

FANİ DUNYA FORUM HABERLER

Gönderen Konu: KUR'AN HAYATTIR (Okunma sayısı 875 defa)

fanidunya

KUR'AN HAYATTIR

melek

Ynt: Kur’ân Sünnet İlişkisi

BENZER KONULAR