HABEŞLİ KIZIN SELAMI
Babam ebu Süfyan ve annem Hind, sevgili Peygamberimize en çok düşmanlık edenler arasındaydı. ben ise İslam'ın yayılmaya başladığını duyar duymaz Müslüman olmuştum. Ailem bu kararıma çok kızdı, fakat benim dönmeye asla niyetim yoktu.
babam ve arkadaşları tarafından müslümanlara yapılan işkenceleri gördükçe üzüntüm artıyordu. Hem utanıyordum, hem de elimden bir şey gelmiyordu. Sevgili Peygamberimiz bize habeşistan'a gitmemiz için izin verdiğinde çok sevindik. kardeşlerimizi bırakacağımız için kalbimiz biraz buruktu. Fakat İslam'ı rahatça yaşayabileceğimiz bir ülkeye gidiyorduk.
Uzun zaman habeşistan'da yaşadık. Bu arada sevgili Peygamberimiz ve arkadaşları da medine'ye hicret ettiler. Biz de artık onların yanına gidecektik. Habeşistan'dan ayrılmak için hazırlıklara başladık.
Habeşistan halkı hiristiyan'dı ama bizim oraya gidişimizden sonra bir çok habeşli müslüman olmuştu. Bunlardan biri, bize çok yardımları dokunan bir kızcağızdı. bizim gideceğimize çok üzülüyordu. Bizden ayrılırken ''Senden bir ricam var. Peygamberimize selamımı söylermisin? ben Peygamberimizi çok görmeyi çok istiyorum ama sizinle geelcek gücüm yok. Selamımı iletirsen çok çok sevinirim.'' dedi.
Medineye geldiğimiz zaman, arkadaşımın selamını Peygamberimize ilettim. Sevgili peygamberimiz çok memnun kaldı ve ''Allah'ın selamı, rahmeti ve bereketi onun üzerine olsun.'' dedi.
