HZ ABDULLAH BİN HUZAFE ANLATIYOR:
Peygamberimiz Şarkılarıma Kızmadı
Ben İslam'ın ilk ortaya çıktığı günlerde Müslüman oldum. Medinelilerden işkence gördüm. Kardeşim Kays r.a ile birlikte Habeşistan'a hicret ettim. Sonra da Medine'ye, sevgili Peygamberimizin yanına geldim. Çileli bir hayat yaşadım; büyük sıkıntılar çektim. Fakat yine de yaşadıklarım yüzünden fazla üzntüye kapılmadım. Bunun iki sebebi vardı. Başımıza gelen sıkıntıların Alalh katında sevabının olduğuna inanıyordum. Bir de ben zaten eskiden beri çok güler yüzlü ve şaakcı bir insandım. Yaşadıklarımı şakaya çevirmeyi çok iyi bilirdim.
Medine'de Peygamberimizle yaşarken benim neşeli ve şakacı halim, insanalrdan bazılarını rahatsız etti. Onlara göre, eğlenmek ve şakalaşmak, İslam'da olmayan şeylerdi.
Müslümanlar her zaman ciddi ve asık yüzlü olmalıydılar. Oysa ben hiç de öyle düşünmüyordum. Kırıcı ve İslam'a aykırı olmayan şakaları çok seviyordum.
O insanlar sonunda beni Peygamberimize şikayet etmişler. Peygamberimiz beni yanına çağırdı ve nasıl şakalar yaptığımı sordu. Ben de bazı espirili söylediğimi, bazen de el şakaları yaptığımı anlattım.
Şakalarımın İslam'a aykırı olmadığını görünce beni savunmak için, şikayetçi insanalra şunu söyledi:
''Arkadaşınızı bırakınız. O Allah'I ve Rasülünü sever!''
