HZ ABDURAHMAN BİN AVF ANLATIYOR:
Peygamberimizin İmamı
Mekke'nin fetedilmesinden sonra, Bizanslıların büyük bir ordu hazırlayarak Medine üzerine yürüyecekleri haberini almıştık. Sevgili Peygamberimiz önce davranarak Bizanslıların Tebük'te karşılamaya karar verdi. Böylece onların karşısına aniden çıkacak, üstünlük sağlayacaktık.
Sıcak bir yaz gününde Medine'den çıktık. Yol uzun, iklim şartları zorluydu. Ama Allah'a ve Peygamberine olan imanımız sayeainde sabrediyorduk.
Mola verdiğimiz bir yerde, sabah namazını kılmak üzere uyandık. Abdestlerimizi alıp sevgili Peygamberimizi beklemeye başladık. Peygamberimiz abdest almak için bizden uzaklaşmıştı. Ancak vakit geçmesine rağmen bir türlü gelmiyordu. Arkadaşlarımızdan bazıları, ''Baksanıza güneş doğacak! Belki de Peygamberimiz şu andaki tepede abdestini alıp naamzını kılmıştır. Haydi biz de kılalım.'' diyordu.
Hava aydınlanmaya başlamıştı; güneş doğmak üzereydi. Arkadaşlarımın ısrsrıyla öne geçip imamlık yapmaya başladım. İlk Müslümanlardan olduğum ve hep Peygamberimizin en yakınında bulunduğum için benim imam olmamı istemişlerdi.
Birinci rekatı kıldıktan sonra Peygamberimiz karşıdan göründü. Ben naamzı bozup kendisinin kıldırması için geri çekilmeye yeltendim. O, eliyle işaret ederek, tamamlamamı emretti. Sonra da ilk safa geçti. Biz selam verdikten sonra, kaçırdığı bir rekatı kalkıp tamamladı.
Ben kendimi Peyagamberimize imamlık yapacak derecede görmüyordum. Bu yüzden naamzı bozmak istemiştim.
Namazın arkasından, sevgili Peygamberimiz gülümseyerek bana şöyle dedi.
''Güzel yaptınız. Her peygamber, vefat etmeden önce, mutlaka kendi arkadaşlarından iyi bir insanın arkasında namaz kılar.
