HZ. EBÜ HAYSEME EL ENSARİ ANALTIYOR:
''Keşke Bu Ebü Hayseme Olsa...''
Sevgili Peygamberimiz ve Hz. Ebubekir şehrimize geldiklerinde ben onları karşılayan Müslümanlardan biriydim. İslam'ı çoşkuyla benimsemiştim ve Peygamberimizin her emrini aynı çoşkuyla yerine getirmeye çalışmıştım. Ancak Tebük Seferi'ne çıkılırken yaşadıklarım, nasıl söylesem, beni bile şaşırttı...
Medine'nin en güzel hurma bahçelerinden biriydi benimki. Hatta Peygamberimizi de zaman zaman burada ağırlardım.
İslam ordusu Tebük Seferine hazırlanırken, ben hazırlıklarımı ağırdan aldım. Sıcakalr bastırmıştı. Hurmaalr olgunlaşıyordu. Gölgelikler çok hoştu. Çardakalrda soğuk bir şeyler içmek gibisi yoktu bu mevsimde.
Ben dünya zevkleriyle meşgulken, bir de baktım ki Peygamberimiz ve Müslümanlar Medine'den ayrılıp Tebük'e doğru yola çıkmışlar! Aman Allah'ım! Ben neden onlarla gitmedim ki? Cennet'in gölgelikleri daha hoş ve ebedi değil mi?
Hemen hazırlandım, yola çıktım. Durup dinlenmeden yola devam ettim. İslam ordusu Tebük'e varmadan onlara yetiştim. Rasulullah'ın yanına gidip geciktiğim için ondan özür diledim. Onu ne kadar sevdiğimi tekrarladım. Nefsime uyup geciktiğimi, hatamı anlayınca da koşup geldiğimi söyledim.Peygamberimiz sözlerimden çok memnun kalmıştı; bana bol bol dua etti.
Sonradan arkadaşlarımın bana anlattığına göre, zaten ben uzaktan görününce, atımın kaldırdığı toza bakıp, sevgili Peygamberimiz şöyle demiş:
''Keşke bu Ebü Hayseme olsa...''
