HZ. AİZ BİN AMR ANLATIYOR:
Ebu Süfyan'ın Son Gayretleri
Hudeybiye'de sevgili Peygamberimize söz veren binlerce Müslüman'dan biriyim. Ben kabilem Müzey'neyi terk edip Müslüman olarak Medine2ye yerleştim.
Mekkeliler, Hudeybiye anlaşması'na uymamakta direenrek Huzaa kabilesine saldırınca, sevgili Peygamberimiz Mekke'ye elçiler gönderdi. Üç şart sunuyordu.
''Öldürülenlerin diyetini verin. veya katilleri korumaktan vazgeçin. Ya da anlaşmayı tamamen iptal edelim!''
Mekkeliler son zamanlarda epey şımarmışlardı. Kendilerine öyle çok güveniyorlardı ki. Anlaşmanın iptalini kabul ettiler. Hudeybiye anlaşması, böylece resmen iptal edildi.
Ancak Mekkelilerin hepsi de akılsız değildi. Aralarında Ebü Süfyan gibi olabilecek gelişmeelrden korkanlar da vardı. Gerçekten de anlaşmanın iptali demek, Müslümanların Mekke'ye yürüyüp şehri fetetmesine izin vermek demekti!
Ebü Süfyan benim yakın dostumdu. Eskiden beri tanışırdık onnla. Tam da tahmin ettiğim gibi, kısa bir süre sonra Medine'de beni ziyarete geldi. Benden kendisini Peygamberimizin huzuruna çıkarmamı, Anlaşmanın yeniden imzalanmasını rica etmemi istiyordu. ''O seni kırmaz, ne olur bana yardımcı ol!'' diyordu.
Birlikte sevgili Peygamberimizin huzuruna gittik. Peygamberimiz bana gülümsedi ama Ebü Süfyan'a hiç yüz vermedi. Onun hiçbir ricasını dinlemedi. Benim hatırım, Ebü Süfyan'ı mutlu etmeye yetmemişti.
Artık mekkeliler için geri dönülmez günler başlamıştı. Yakında İslam ordusu Mekke üzerine yürüyecek, o kutsal şehri fetedecekti.
Sevgili Peygamberimizin huzuruna çıktım. Adımı söylemeden, beni hatırlayıp hatırlamadığını sordum. Peygamberimiz bana dikkatlice şöyle bir baktı; sonra gülümseyerek,
''Evet sen, senelerce önce Mekke'de benimle görüşmüştün'' dedi.
O anda dünyalar benim olmuştu. Demek ki, sevgili Peygamberimiz beni unutmamıştı.! Ondan sonra bir daha Peygamberimizden ve Müslümanlardan ayrılmadım.
