HZ. İRBAD BİN SARİYE ANLATIYOR:
Aynı Durumdaki Herkes İçin...
Tebük Seferi, Sevgili Peygamberimizin katıldığı son seferdi.Bizanslıların Müslümanalra saldıracağını haber almış, hemen hemen hazırlanmaya başlamıştık. Mevsim yazdı ve kıtlık vardı. İnsanlar çok zorlanıyorlardı. Faklat Allah'ın emriyle Medine'den çıkacaktık. Herkes elinden gelen fedakarlığı gösteriyordu. Kadınlar altınlarını, erkekler ellerindeki bütün mallarını savaş hazırlıkları için İslam ordusuna bağışlıyordu. Medine'de görülmeye değer bir iyilik yarışı başlamıştı.
Müslümanların hepsi elbette aynı zenginlikte değildi. Aramızda Hz. Ebubekir ve Hz. Osman gibi çok zengin olanlar da vardı, benim gibi hiç bir şeyi olmayanlar da...
Ben ilk Müslümanlardandım. Mekke'deki zorlu zamanlardan beri Peygamberimizden hiç ayrılmamıştım. Medine'ye hicret ettikten sonra, mescidin yanında yapılan okulda Kur'an öğrenimiyle meşgul olmaya başlamıştım. Bütün işim Kur'an'ı öğrenmek ve öğretmekti. Benimle beraber böyle başkaları da vardı. Bize 'Ashab'ı Suffa deniliyordu.
Hz.Ebubekir ve Hz. Osman gibiler bol bol yardıda bulunurken benim gibiler üzüntülüydü. Çünkü biz de yardımda bulunmak istiyorduk; fakat üzerimizdeki eski kıyafetlerimizden başka bir şeyimiz yoktu.
İki arkadaşımla birlikte Peygamberimize gittik. ''Bizim hiçbir şeyimiz yok. Bize bir binek ver, Allah yolunda savaşalım!'' dedik. Fakat Peygamberimizin elinde de yeterli boş binek yoktu. bize üzüntüyle olumsuz cevap verdi. Biz de çaresiz geri döndük..
Bir süre sonra yüce Allah Peygamberimize biizm gibi fakir kimseelrin, daha farklı şekilde de İslam'a hizmet edebileceğini bildirdi. Elimizden birşey gelmediği için, biz savaş meydanına gitmek zorunda değildik. İslam için yapılacak birçok güzel iş vardı. Bu, aynı durumdaki herkes için geçerli bir izindi.
