HZ. HALİD BİN VELİD ANLATIYOR:
Hatalarımızı Hiç Yüzümüze Vurmadı!
Doğduğum şehir Mekke'de bir gelenek vardı. Yeni doğan çocuklar, hem hayatı erkenden tanısınlar, hem de geelneklerimizi öğrensinler diye, bir süre çöldeki bir ailenin yanına verirlerdi. Benim ailem de beni doğar doğmaz böyle bir aileye teslim etmiş. Yedi yaşına kadar kaldığım o ailenin yanında ok atmayı, yay kullanmayı, ata binmeyi ve atlara hükmetmeyi, güreş sporunu güzelce öğrendim.
Mekke'ye geldikten sonra babamın arkadaşlarından Hatatb'ın oğlu Ömer le r.a sık sık güreş tutardık. Aynı yaştaydık ama açıkcası ben ondan biraz daha güçlüydüm.
Bablarımız zengin insanalr olduğu için, Ömer r.a de ben de küçük yaşlarımızdan itibaren Arabistan dışına seyahatlere çıkmaya başladık. Suriy'ye, Irak'a, Yemen'e ve Mısır'a gittik. Okuma yazma öğrendik. Ayrıca ben kendimi savaşçılık, atıcılık ve iyi aat binme konusunda yetiştirildim.
Çocukluk arkadaşım Ömer r.a Peygamberimizin İslam'ı yaşamaya başladığı ilk yıllarda Müslüman oldu. Ben ise uzun zaman İslam'a girmedim. Şimdi düşününce, o kaybettiğim yıllara ne kadar acıyorum!
Nihayet yakın arkadaşım Amr bin As r.a ile birlikte Müslüman olmak için yola çıktık. Medine'ye gidecek, Peygamberimize iman edecektik. Ama doğrusu benim içimde büyük bir endişe vardı. O güne kadar hep Müslümanların kötülüğü için çalışmıştım. Hatta Uhud Savaşın'nda okçular yerlerini terk ettiğinde Müslümanalra arkadan saldıran birliğin konutanı da bendim! Acaba bütün bu haatlarım affedilecek miydi?
Korkularım, Peygamberimizin huzuruna girdiğimizde silindi. Peygamberimiz hiç bir hatamızı yüzümüze vurmadı. Bizleri sevgiyle kucakladı. Biz de canı gönülden İslam dinine girdik.
