HZ. MAN BİN ADİYY ANLATIYOR:
O Yaşasa Da Yaşamasa Da...
Mekk'de Akabe denilen o kayalık yerde sevgili Peygamberimize söz vermiştik. Medine'den geliyorduk. Çok kalabalık değildik. Ama şehrimizde İslam hızla yayılıyordu. Peygamberimiiz şehrimizde misafir edebilir, onu canımızpahasına koruyabilirdik. Gerçekten de Peygamberimizi ve arkadaşlarını en güzel şekilde şehrimizde ağırladık. Onları kendi canımızdan daha kıymetli kıldık. Şehrimiz medine, islam'ın ilk özgür yurdu oldu.
Ben okuma yazma bilen Medinelilerdendim. Bu nedenle sevgili Peygamberimizin vahiy kitapları arasında yer aldım. Yani Cebrail'in getirdiği Kur'an ayetlerini kağıtlara, kemiklere, tahtalara yazan Müslümanlardan biri oldum.
Sevgili peygamberimiz ne derse yapıyor, ne emir verirse yerine getirmek için bütün gücümüzü harcıyorduk. O bizim için her şeyden daha değerliydi!
Bir gün, arkadaşlarımın kendi aralarında şöyle konuştuklarını duydum
''Keşke Peygamberimizden önce ölsek. Ondan sonra şeytan bizi çabucak saptırır. islam'ı da güzel yaşayamayız onsuz!''
Bence bu doğru bir düşünce değildi. Peygamberimiz yaşasa da yaşamasa da bize düşen İslam dinine sıkıca sarılmaktı çünkü. Onlara şöyle dedim:
''Valalhi ben yaşarken olduğu gibi, öldükten sonra da Peygamberimize bağlı olmak isterim. Ve bunu göstermek için, Peygamberimiz den önce ölmeyi de hiç istemem! O aramızdayken ona uymak kolaydır. Ama o yokken onun izinden gitmek, doğru yoldan şaşmamak hem zordur hem de çok sevaptır!''
