HZ.FATIMA BİNTİ RASULULLAH ANLATIYOR:
Babamın Anneme Olan Özlemi
Allah'ın Elçisi sevgili babam ile annem Hz. Hatice'nin en küçük çocuğuyum. Sevgili annem Hatice r.a vefat ettiğinde ben on yaşlarındaydım. Onunla yaşadığım hatıralar var, fakat annemle ilgili bildiklerimin çoğunu ablalarımdan öğrendim.
Annemle babam çok mutlu bir evlilik yaşamışlar. Annem her türlü sıkıntısında babamın yanında olmuş. Onu her yönden desteklemiş. İslam'a ilk inanan da annem olmuş zaten. Bu, sevgili babama büyük güç vermiş.
Annemin vefatından sonra Mekke'den Medine'ye geldiğimizde, babam yeniden evlenmişti. Ama hiçbir kadın annemin yerini tutamazdı. Ablalarım ve ben, annemizi çok özlerdik. babamızın da onu çok özlediğini bilirdik. Babam ona, ''Hz. hatice'de böyle özlemeye değer ne vardı?'' diye sorduklarında babam uzun uzun annemi anlatırdı. ''Hiç kimse bana inanmazken o inandı.
Teyzem hale r.a anneme her yönden çok benzerdi. Bir gün babam, teyzemin sesini duymuş ve sevinçle şöyle demişti:
''Allah'ım, bu haledir! Teyzemin sesini duyunca babam anneme olan özlemini bir kere daha hatırlamıştı.
Babam annemin hatırasına o kadar kıymet verirdi ki kurban kestiğinde, annemin hayatta bulunan akrabalarına da et gönderirdi.
Gerçekten de annam Hz. Hatice, herkesin saygı gösterdiği bir hanımdı. Bütün Müslümanlar ondan iyilikle bahsederler, kendisini güzellikle anarlardı.
