HZ. GUZEYYE NİNTİ CABİR ANLATIYOR:
İki Sevinç Birden.
İlk kadın Müslümanlardan biriyim ben. Alla'ın elçisi sevgili Efendimizle Mekke döneminin en büyük zorluklarını yaşadım; ama İslam'dan dönmedim. Dönmeyi de düşünmedim. İşkenceler bir gün nasıl olsa biterdi. Fakat ölümden sonra sonsuz bir hayat bizi bekliyordu. Dünyada sabredersek Allah bizi Cennet'le ödüllendirecekti.
Ben bir hanım olduğum için Mekkeli kadınlara İslam'ı anlatıyordum. Çoğu, sözlerimi dinlemiyordu bile. Dinleeynlerden bazıları ise ''Aslında haklısın, fakat şimdi putlarımıız bırakıp da Muhammed'in peşine mi düşelim? Herkes bize güler!'' diyordu. Aslında asıl gülünecek şey, onların puta tapmasıydı.
Sevgili Peygamberimizin Medine'ye gitmesinden sonra Mekke'de üzgün birkaç ay yaşadım. Peygamberimizin ve Müslümanların Medine'de yepyeni bir hayata başaldıklarını duyuyor, oraya bir an önce gitmek için can ayıyordum.
Bir gün, Medine'den Mekke'ye bir yahudi karı koca gelmişti. Dönerken, beni de yanlarına almalarını rica ettim. Biraz nazlandıktan sonra kabul ettiler. Yolda Müslüman olduğumu öğrendiler. O ana kadar birlikte güzel yolculuk ediyorduk. Ondan sonra bana nefretle bakmaya başladılar. Yolda suyum bitince, ''İslam'dan sana su verelim.'' dediler. Ben elbette dönmedim Allah bana yardım etti; susuzluğum bir anda gitti.
Yahudi karı koca, beni dinç halde görünce çok şaşırdılar. Benim susuzluktan öleceğimi düşünmüşlerdi herhalde. Deminki insafsız tavırları bırakıp merakla bana yakalştılar. Sonunda bendeki bu halin Allah'ın bir ikramı olduğunu kabul edip onlar da Müslüman oldular. Artık iki sevincim vardı: Hem Medin'ye gidiyordum, hem de iki kişinin Müslüman olmasına sebeb olmuştum.
