HZ. SEVAP GAZİYE ANLATIYOR:
Son Koklayış
Kureyşliler karşıdan görünmüştü. Biizm üç katı fazlamız olan askerleri, atları ve develeriyle kibir içindeydiler. Araalrında söyledikleri şarkılarla askerlere cesaret veren kadınla vardı. Bizi yenip yeryüzünden sileceklerini iddia ediyorlardı. Biz ise Allah'a olan sonsuz inancımızla Peygamberimizin emirlerini dikkatle yerine getiriyorduk. Su kuyularını kuşattığımız için müşrikler kısa zaman sonra epey zorlandılar. Suları tükenmeye başlamıştı. Bu sırada Peygamberimiz elelrini gökyüzüne kaldırmış, durmadan dua ediyordu.
Hepimiz heycan içindeydik. Daha bir kaç sene öncebize işkenceler yapan Müslümanları Mekke'de yok etmeye karar veren Kureyşliler, şimdi karşımızdaydı işte! Bu gün üstün gelen, artık zafer kazanmış olacaktı.
Savaştan önce Peygamberimiz bizi düzgünce sıraya diziyordu. Elinde bir ok vardı, Uzakta duranlara o okla 'Şuraya geç' anlamında işaret ediyordu. Peygamberimiz okla hafifçe karnıma dokundu. Ben de sanki canım çok yanmış gibi, ''Ya rasulullah! Aynısını sana yapmak istiyorum!'' dedim.
Herkes büyük bir şakınlık içindeydi. Oysa benim niyetim bambaşkaydı.
Sevgili Peygamberimiz hemen yanıma geldi. Gülümseyerek elindeki oku bana uzattı. Ben oku yere attım. Hemen atılıp Peygamberimizi sıkıca kucakladım. Onun misler kokusunu doyasıya içime çektim.
Peygamberimiz bana, ''Neden böyle yaptın ey sevad?'' diye sordu. ben de ona şu cevabı verdim:
''Ey Allah'ın Resulü, işte kureyş karşımızda kibir içinde durmaktadır. Belli ki çok zor bir savaş olacak. Belki seni bir daha göremeyeceğim. Bunu düşünüp seni son defa koklamak istedim!.''
