HZ.HARİSE BİN NUMAN ANLATIYOR:
Vahiy Meleği Dıhye'nin Kılığında geldi
Ailemiz Neccaroğulları, medine'nin en büyük ve zengin ailelerindendi. hatta sevgili peygamberimiz Medine2ye geldiğinde, mescidin yapılacağı arsayı da bizim ailemiz bağışlamıştı. Peygamberimiz arsa için bir üçret istediğinde, aile büyüklerimiz ''Kıyamete kadar bunların sevabı bizimle olsun:'' deyip üçret almak istememişlerdi.
ben, annem Cade r.a ile birlikte Müslüman olmuştum. Annem, sevgili peygamberimizi evimizde ağırlar, ona kendi yaptığı yemekleri ikram ederdi. Bütün ailemiz peygamberimize hizmet etmek için yarışırdı.
Mescidin çevresinde benim birkaç küçük evim vardı. Peygamberimiz için mescidin yanına yapılan odalarla benim evlerim yan yanaydı. Zamanla peygamberimizin ailesi genişledikçe, odaalrın sayısını arttırmak gerekti. Ben de birkaç evimi, sevabını Allah'tan bekleyerek peygamberimiz için bağışladım.
Peygamberimizle aramızda kısa zamanda çok büyük bir samimiyet oluştu. Ben bunlardan dolayı çok mutluydum.
Bir gün peygamberimizi, Dıhye r.a adındaki arkadaşımızla sohbet ederken gördüm. Yanlarından geçtim, fakat rahatsız etmekten korkarak selam vermedim.
Peygamberimizin bana daha sonra anlattığına göre, gördüğüm kişi Dıhye değil, cebrail'miş. Ben selam vermeden geçince Cebrail, ''Selam verseydi, selamını alırdık.'' demiş. Peygamberimiz de bunun üzerine, ''tanıdın mı onu? Bu, Huneyn savaş'ında savaş alanını terk etmeyen Harisedir!'' diyerek beni tanıtmış.
