HZ. EBÜ TALHA ZEYD BİN SEHL ANLATIYOR:
Otur, Otur!''
Eşim Ümmü Süleym r.a benden önce Müslüman oldu. Onu oğlumuz Enes r.a takip etti. En sonunda da ben Müslümanalra katıldım. Ailecek, sevgili Peygamberimizi, şehrimiz Medine'de çoşkuyla karşılayanlar arasındaydık. Bu, herhalde çok az insana nasip olan bir mutluluktur.
Bilirsiniz, biz araplarİslam'dan önce kendi aramızda kanlı savaşlar yapardık. Allah, sevgili Peygamberimizi bize göndererek, biiz kardeş kavgalarından kurtardı. Peygamberimiz bize barış içinde yaşamanın güzelliğini gösterdi. Bizim dinimiz barış diniydi. Artık bütün gücümüzü, Allah'ın dinini yaymak için kullanacaktık.
Ben çok iyi bir ok atıcısıydım. Ok atmada öyle ustaydım ki çok uzak hedefleri bile vurabiliyordum.
Uhud Savaşı'nda mekkeli müşriklerle karşılaştığımızda, Peygamberimiz Hepimize farklı görevler verdi. Herkesi, yeteneğine göre bir yere yerleştirdi. Ben de okçuların arasında yer aldım. Bizler, mekkelilere doğru oklarımızı durmadan yağdırmakla görevliydik.
Savaş çok zorlu geçiyordu. Bir ara sevgili peygamberimizin hayatı tehlikeye girdi. Hemen çevresine koştuk, etrafını sardık. Peygamberimiz savaşı yönetiyordu. Ben ona bir şey olacak diye korkular içindeydim. Bulunduğumuz yerden başımı kaldırıp çevreyi kolaçan ediyordum.
Sevgili Peygamberimiz ben başımı kaldırdıkça ''Otur, otur!'' diye beni uyarıyordu. Biliyordum ki o da bana bir şey olacak diye korkuyordu. Ama ben rahat edemiyordum ki!... Peygamberimiz tehlikedeyken oturup kendi canımı kurtarmayı düşünemezdim. Onun canı, kendi canımdan daha değerliydi.
