HZ. MİSTAH BİN USABE ANLATIYOR:
Bir Yüce gönüllülük örneği
Mekke'den Medine'ye hicret edenler arasında çok fakir insanalr vardı. Onlardan biri de bendim. bazı arkadaşlarımız çok çalıştılar ve durumlarını düzeltiler. Benim gibi bazıları ise hep zengin Müslümanların yardımlarıyla yaşayabildi. Çünkü bizlerin çalışacak fazla gücümüz de yoktu.
Ben, Müslümanların en faziletlilerinden birinin, Hz. Ebubekir'in akrabası ve yakınıydım. benim bütün ihtiyaçlarımı o güzel insan karşılıyordu. Fakat ben bir gün, bana yakışmayacak bir şey yaptım ve düşüncesizce bir söz söyleyerek Hz. Ebubekir'in kalbini kırdım.
Hz. Ebubekir, benim bu hareketime çok üzüldü ve o kızgınlıkla artık bana yardımda bulunamayacağına yemin etti. İşlediğim hatadan dolayı Allah'a çok tevbe etmiştim, ama kendimi Hz. Ebubekir'e nasıl affettireceğimi bilemiyordum. Doğrusu bana ne yapsa haklıydı.
Ardan birkaç gün geçtikten sonra Hz. Ebubekir bana yine eskisi gibi davranmaya başladı. Çok şaşırmış ve utanmıştım. Acaba ne olmuştu? Neden yemininden dönmüştü? Sebebini çok geçmeden öğrendim.
Meğer Allah, Peygamberimize yeni gönderdiği ayetlerde, ''Bağışlayın! Allah'ın da sizi baışlamasını istemezmisiniz?'' buyuruyormuş. Hz. Ebubekir de ağlayarak ''Tabi ki Allah'ın beni beni bağışlamasını isterim!'' deyip beni affetmiş. İşte o, böylesine bir insandı.
