HZ. MABED EL - HUZAİ ANLATIYOR:
Ebu Süfyan'ın Korkusu
Benim kabilem Huzaa, Medine'nin dışında yaşayordu. Uhud Savaşı'nın olduğu sırada biz henüz Müslüman değildik. Ama Medine'deki Müslümanlarla aramızda her zaman iyi ilişkiler olmuştu. Onların kazandığı başarılar, bizleri de sevindirdi. Başlarına kötü bir şey geldi mi, üzülürdük.
Uhud'da Müslümanların şehit edilmesi, Mekkeli müşriklerin savaşı kazanır gibi olmaları bize haber verildiğinde üzülürdük. Savaştan sonra, Peygamberimiz ve müslümanlar bizim köylerimizin yakınlarından geçerlerdi. Hamraulesed denilen yerde, peygamberimizi ve arkadaşlarını karşıladım ve onlara üüzntülerini paylaştığımı söyledim.
Peygamberimiz, Ebu Süfyan önderliğindeki mekkelilerin takip edilmesine karar vermişti. Arkadaşlarına hazırlanmalarını emrediyordu. beni eskiden beri tanıdığı için, Müslüman olmasam da bana güvenebileceğini biliyordu. Benden bir ricada bulundu.
''Ebu Süfyan seni tanır. Onların, bizi atlatıp Medine'ye saldırmalarından korkuyorum. Git ve Ebu Süfyan'ı korkut!''
Hemen yola çıktım. Ebu Süfyan ve askerleriyle Medine'ye yakın bir yerde karşılaştım. Mekkeliler, tıpkı Peygamöberimizin tahmin ettiği gibi, çevreden gelecek kabileleri bekliyor, Medine'ye saldırmaya hazırlanıyorlardı.
Yanlarına gittim, selam verdim, oturdum. Telaşlı bir tavırla, ''Biliyormusun,b Müslümanlar sizi takip ediyorlar. Yetişmek üzereler! Öyle kalabalıklar ki, bu güne kadar öyle bir ordu görmedim!'' ''Eğer tamamen yok olmak istemiyorsanız, hemen Mekke'ye dönün!''
Ebu Süfyan, fena halde korkmuştu. Sözlerimi duyunca adamlarını topladı, hızlı bir şekilde oradan ayrıldılar.
Böylece Peygamberimiz ve arkadaşları, yeni bir sıkıntıdan kurtulmuş oldu. Bu olaydan hemen sonra ben de Müslümanların arasına katıldım.
