HZ. SEHL BİN SAD ES- SAİDİ ANLATIYOR:
‘’Kefenim Olsun Diye İstedim!’’
Medine’nin o en mutlu günü, Peygamberimiz ve Hz. Ebubekir’in şehrimize girişini hayal meyal hatırlıyorum. Çünkü küçücük bir çocuktum o zaman. Ama daha sonra yaşım ilerlemeye başlayınca sevgili Peygamberimizle ilgili birçok hatıram oldu. Peygamberimiz çocukları ve gençleri çok sevdiğinden bizim onun yanında hep çok özel bir yerimiz vardı. Size sevgili Peygamberimizle birlikte geçirdiğim on sene boyunca şahit olduğum sayısız hatıradan birini anlatmak istiyorum:
Sevgili Peygamberimiz kesinlikle sadaka kabul etmezdi. Fakat kendisine getirilen hediyeleri de geri çevirmezdi. Zaten o hediyeleşmeyi de sever ve bize tavsiye ederdi.
Bir gün, bir kadın, Peygamberimize güzel bir gömlek getirdi. ‘’Bun un kumaşını ellerimle dokudum. Sana giydirmek için getirdim.’’ Dedi. Doğrusu Peygamberimizin böyle yeni gömleğe ihtiyacı da vardı. Kadına teşekkür etti. Gömleği evinde giyinip namaz için yanımıza geldi.
Mescitte, Müslümanlardan biri Peygamberimizin gömleğine bakıp ‘’ne kadar güzelmiş! Keşke bunu bana hediye etseniz!’’ dedi. Peygamberimiz böylesi ricaları hiç kırmadığı için, evine döndü, eski gömleğini giyip geldi ve yeni gömleği o Müslümana verdi.
Hiç kimse, Müslüman kardeşimizin bu hareketinden hoşlanmamıştı. Bazıları ona kızarak şöyle dediler:
‘’Hiç de iyi etmedin! Peygamberimiz onu zaten ihtiyacı olduğu için giymişti. Sen, onun seni kıramayacağını bildiğin halde gömleği istedin.
Bunuın üzerine o Müslüman şu sözlerle savundu:
‘’Vallahi bu gömleği giymek için istemedim. Öldüğümde kefenim olsun diye istedim! Peygamberimiizn tenine değmiştir!’’
Gerçekten de aradan epey zaman geçtikten sonra, o üslüman vefat etti. Peygamberimizden istediği gömlek ona kefen yapıldı. Mezara o gömleğe sarılı şekilde gömüldü.
