''ALLAH BİZİ KORUR!''
Sevgili Peygamberimiizn en yakın arkadaşıydım ben. o, allah tarafından Peygamber olarak seçildiğinde, hemen kendisine iman ettim. Bu sünyada olduğu gibi, Cennet'te de onynla beraber olmak istiyordum.
İslam'ın yayıldığı ilk zamanlarda, Mekkeliler, yeni müslüman olanlara çok büyük eziyetler yapmaya başlamışlardı. Sayımız çok az olduğundan, işkence altındaki müslüman kardeşlerimize istediğimiz gibi yardım edemiyorduk.
işkencelerden bunaldığımız bir gün, İslam'ı daah rahat yaşayabileceğim bir ülkeye gitmeye karar verdim. Bu kararımı henüz Peygamberimize söylememiştim. Haris adında, mekkelilerden bir arkadaşım vardı. Haris Müslüman değildi, ama, insaflı iyi kalpli bir insandı.Müslümanlara yapılan işkencelere katılmıyordu. Beni çok üzgün bir şekilde gören haris, Habeşistan'a gitmeey karar verdiğimi öğrenince, bana şöyle bir teklifte bulundu: ''Gitme ben seni korurumam altına aldığımı ilan edeyim''
Bu fikir, aklıma yatmıştı doğrusu.Haris gerçekten sözünde durdu. ben de evimin avlusunda- bahçesinde - Kur'an okuyup namazlarımı rahatça kılmaya başladım.
Aradan kısan süre geçtikten sonra Haris bana geldi ve ''Artık seni koruyamam! Çok fazla şikayet geliyor!'' dedi. şaşırmıştım. Dışarı bile çıkmıyordum. kim şikayet edecekti ki beni?
Meğer ben evimde Kur'an okurken, Mekkeli Müşrikler geceleyin gizlice dinliyorlarmış. hatta bazıları etkilenerek Müslüman bile olmuş!
Haris'i anlıyordum. ne kadar iyi bir insan olsa da sonuçta arkadaşlarını kızdırmayı göze alamıyordu. Kendisine yardımı için teşekkür ettim ve ''Allah bizi koruru!'' dedim.
