HZ. ABDULLAH BİN MESUD ANLATIYOR:
Peygamberimizin Gözyaşları
Müslüman olduğum ilk günden beri, Kur’an’ı iyi anlamak için uğraşıyordum. Yüce Allah, sevgili Peygamberimize ayetlerini gönderdikçe hemen öğrenip ezberliyor, başka kardeşlerime de öğretiyordum. Bütün ayetlerin nerede ve niçin gönderildiğini biliyordum.
Sevgili Peygamberimiz şevkatli bir öğretmen gibi bizi dikkatle eğitiyordu. Kur’an’ın emirlerini yavaş yavaş uyguluyor, güzelce öğreniyorduk. Böylece zaman geçtikçe daha iyi Müslümanlar haline geliyorduk.
Bir gün Peygamberimiz, bana dönerek, ‘’Bana Kur’an okurmusun?’’ diye sordu. Kur’an’ı Allah ona gönderirken, ben mi okuyacaktım? Hafiften titredimi hissettim. Biraz da terettüt ettim; çekindim sanırım. Sevgili Peygamberimiz beni rahatlatmak için şöyle söyledi:
‘’Haydi oku, ben Kur!an’ı başkasından dinlemeyi çok seviyorum.’’
Ezberimdeki surelerden birini okumaya başladı. Yavaş Yavaş okuyordum. Peygamberimiz de başını öne eğmiş dinliyordu.
Sanırım dört sayfa kadar okumuştum. Kıyamet gününün anlatıldığı yere geldiğimde, Peygamberimiz, ‘’Bu kadarı yeter’’. Dedi. Başını kaldırıp yüzüme baktığında gördüm ki gözlerinden yaşlar boşalıyor!
Bize Kur’an’ı öğreten, Allah’a imanın güzelliklerine çağıran sevgili Peygamberimizle yaşadığım bu hatırayı hiç unutamam.
