Gönderen Konu: Yolculuk (Okunma sayısı 86 defa)

anadolu · « : **Dün**, 01:44:00 ÖS »

Yolculuk

Dünyadayız, bir handa. Gelip geçici heveslerle kuşatılmış oyalanma yurdu nda Hedefimiz belli, yolun sonuna bozulmaya uğramadan varabilmek.

Kuyu mu istemişti Yusuf aleyhisselâmı yoksa Yusuf aleyhisselâm mı kuyuyu Onu kuyuya atanlar mı kurnazdı, yıllar sonra Mısır ın başında yönetimdeyken ondan buğday isteyen kardeşlerini tanıyan ve affeden Yusuf (a.s) mi

Peygamber Efendimiz (s.a.v.) in sırtına işkembe koyanlar mı güçlüydü, Taif te taş atan çarıklarını kanla dolduran o çocuklar mı Bilal-i Habeşi nin üzerine kayayı koyup ezen, kızgın güneşin altındaki zulüm sahipleri mi Şehit ettiği adamın etinden pişirdiği yemeği, günlerce zindanda tuttuğu ve aç bıraktığı, şehidin eşi ile çocuğuna sunan o zalim mi

Bir kurnaz var belli ki var. Safiyete leke sürmeye çalışan karakarga gibi gözleri ve gagalarıyla, didik didik, lime lime etmek için uçan kurnazlar. Yürüyenlerin yolunu önceden öğrenip güzergâha kaya döşeyen ve kahkaha atarak bekleyen kurnazlar. Derinin içinde kızgın ateş gibi dolaşan, kanı tepeye sıçratınca kavi mutlu olan, debdebelerinin farkına varamayan kurnazlar. Ahirete inanmayan ya da ahreti yanlış anlayan, sorguyu suali, hakkı helalliği unutan kurnazlar. Gıybetlerin hepsi apaçık ortaya çıkacak oysa. Bir bir dökülecek tüm gerçek niyetler. Aslını öğrendiğimiz vakit gülebilecekler mi acaba Ya biz Biz hakkımızı nasıl helal edeceğiz duyduktan sonra o söylenenleri o niyetleri. Akşam çökmüş olacak, bulutlar çoktan kaybolmuş. Yeni bir sabahı olmayan tek gecemizdir o. Günahlarımızın ayıplarımızın kul haklarımızın ortaya döküldüğü an. En karanlık gecemizdir, pişmanlığımızın telafisinin olmayacağını ve keşke diyerek susakalacağımızı anladığımız an. Kırılmış camları bile yapıştıramıyorken, derisi eskiyen çantamızın dökülmesini durduramıyorken ve belki de en vahimi ölmüş bedenimizin çürümesine engel olamıyorken bu kibir bu önyargı bu korkusuzluk niye Akşamın çöküşünü mü bekleyeceğiz anlamak için gerçekleri Üzerimize yağdığı vakit küfrün zifti, hangi rahmet yıkayacak arındıracak bizleri Ödeyemediğimiz hakları silebilecek bir rahmetin olmadığını biliyorduk oysa. Yine de nasıl korkusuz ve acımasızdık, nasıl vicdansızdık. Üstelik yetimdi ya karşımızdaki, kimi kimsesi yoktu Allah tan başka. Bu da bir güven verdi değil mi bizlere, ezebilmek için onu. Kendimizi yükselen bir kulenin tepesinde gördük. Kule Babil kulesiydi ve yıkılacağını hepimiz biliyorduk. Hepimiz biliyorduk bir gün toprak olacaktık. En aciz en güçsüz en savunmasız kalacaktık toprağın altında. Yılanlar akrepler gezinecekti saçlarımızın içinde, tutup atamayacaktık bile. Çürümeye yüz tutmuş bedenimizi parçalayacaktı mikroorganizmalar, yaşarken gözümüzün bile göremediği o minnacık canavarlar. Ve biz hiçbir şey yapamayacaktık. Elimiz kolumuz bağlı kaldı bu beyaz kefenin içinde, bu kefenin içinde biz ne kadar da mahkûmuz! Ruhumuz, ya sevgili ruhumuz Yaşarken kıymetini pek bilemediğimiz, anlayamadığımız ruhcağızımız. Eziyetlerimizi en çok çeken (oysa en çok kalbimiz çeker sanırız, değil) ruhcağızımız.

Ve o gün susmayacak dil, göz, kulak ve eller Hepsi bize ihanet edip gerçeği söyleyecekler. Kendi bedenimize hâkim bile değilmişiz meğer diyeceğiz. Meğer biz bir hiçmişiz.

İNTERNET RADYOMUZ 24 SAAT YAYINDADIR.
Yükleme linklerini görebilmek için üye olmanız gerekmektedir. Üye Ol veya Giriş Yap

FANİ DUNYA FORUM HABERLER

Gönderen Konu: Yolculuk (Okunma sayısı 86 defa)

anadolu

Yolculuk

BENZER KONULAR