Vücudun Dile Gelmesi
“O an gerçekten öleceğimi düşünmüştüm” diyordu beyin, etraftakilere durumu anlatırken.
Eller ve ayaklar bedenden bağımsız bir şekilde sallanıyor ve hiç olmadıkları kadar işe yaramak istiyorlardı. Fakat bu pek mümkün olmuyordu. Çünkü düşman bedeni tüm gücüyle içine çekiyor ve sanki çırpındığımı gördükçe bana acınası gözlerle bakıyordu.
Gözlerimi biraz açabiliyor ama maalesef etrafı net olarak göremiyordum. Akciğerler bütün gücüyle bağırıyor ve beynime sürekli olarak nefes almamız gerektiğini vurgulayan elektrik sinyallerini şimşek hızıyla gönderiyordu. Burnum çaresiz bir şekilde, içine dolan ve ardından beynime giden suyu çekiyordu. Konuşamıyordum, bağıramıyordum veya herhangi bir şekilde yardım isteyemiyordum.
Sanki ağzım suyla iş birliği yapmıştı ve benim sessizce dibe batmamı istiyordu. Bunlara ek olarak mideme devamlı klorlu su yolluyordu. Mide, böyle bir sıvıyı tanımlayamamıştı. Bu yüzden omurilik soğanına kusma refleksi hakkını kullanmak istediğini belirtiyordu. Belki de son kusmasını yapmak ve bir veda duruşu sergilemek isteyen midenin bu isteği omurilik tarafından şiddetle reddedilmişti.
Beyin ise bütün bu sesleri dinliyor ancak bir şey yapamıyordu. Resmen donakalmış ve ne yapacağını bilemez bir komutan misali savaşın kaybedilişini izliyordu.
Dışarıda insanlar vardı. Beyin bunu önceden görmüştü ve biliyordu. Hatta sanki bir şeyler söylüyorlardı. Fakat iki kulak da sıvıya kendini kaptırmıştı ve olan biteni duyamıyordu. Çok şükür o sadece tıkanmakla kalıyordu. Burun, göz veya beyin gibi yolunu kaybetmiş değildi.
Hele kontrolsüz ağız gibi düşman askerinin geçmesine izin verseydi beyin ne yapardı? Bütün bunlar belki mikro belki de nano saniyede oluyordu.
Bu küçük anlar arasında birden beyin bir dürtü hissetti. En sevdiği yemeği gördüğündeki seratonin sinyalleri bir an olsun salgılanmaya başladı. Beyin sonunda savaşı kazanmıştı ve bundan sonra düşmana karşı daha dik durmaya söz vermişti...
A. Baki Topçam.
